ေခါင္းကို တူနဲ႔ထုေနသလို ကိုက္ခဲတဲ့ ဒဏ္ျဖင့္ ညိုခြန္းႏိုးလာသည္။ မ်က္လံုးဖြင့္ၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကၫ့္မိေတာ့ ေမွာင္မည္းေနတဲ့ ျမင္ကြင္းၾကား သစ္ပင္တို႔အား ဝိုးတဝါးျမင္ရ၏။
"ႏိုးၿပီလား"
ေျခရင္းဘက္မွ ထြက္လာေသာ အသံပိုင္ရွင္က သူ႔ကိုေက်ာေပးထိုင္ေနသည္။ဂုတ္ေထာက္ေနေသာ ဆံပင္ ၊အဝတ္မပါေသာ ေက်ာျပင္နဲ႔ နံေခ်ာင္မွာ ထိုးထားေသာ အင္းကြက္ေတြေၾကာင့္ ဘယ္သူဆိုတာ ညိုခြန္းသိလိုက္သည္။သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး သခ်ၤိဳင္းေျမက ဇရပ္ေပၚမွာေရာက္ေနၿပီး သရဲျမင္ကာ ေမ့သြားတာကို သတိရလာသည္။ထို႔ေၾကာင့္ အခုထိ ေျခာက္ျခားစရာေကာင္းေနတဲ့ အေငြ့အသက္ေတြၾကား ညိုခြန္း ေၾကာက္ရမယ့္ လူနားကိုပင္ တိုးကပ္သြားမိသည္။
ထိုလူက အၿမဲတမ္း အက်ႌမပါေပမယ့္ ပံုသဏၭာန္ကိုျမင္ရေသးတယ္မလား။သရဲကမွ ဘယ္ေနရာကေန ဘယ္လိုပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ေပၚလာမလဲမသိတာေၾကာင့္ ပိုေၾကာက္စရာေကာင္း၏။
"ဟို ... "
ညိုခြန္းအသံေပးလိုက္ေတာ့ လွၫ့္ၾကၫ့္လာသၫ့္ မ်က္လံုးေတြက အေမွာင္ထဲမွာပို၍ေတာက္ပေနသည္။လက္ထဲမွာလည္း ဓားေျမာင္တစ္ခုနဲ႔ ဝါးကိုအခၽြန္ပံုစံျဖစ္ေအာင္ လွီးျဖတ္ေနတာေၾကာင့္ ညိုခြန္း ေျပာမယ့္စကားေပ်ာက္ကာ ေတာင့္ေတာင့္ေလးျဖစ္သြားသည္။
"ဘာလဲ "
"က်.. ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ခ်င္လို႔"
"ျပန္ေလ"
ေခြးအူသံလိုလို ေလတိုက္တိုးသံလိုလိုနဲ႔ ေၾကာက္စရာေကာင္းေနေသာ အေမွာင္ထုႀကီးထဲ မၫွာမတာေမးေငါ့ျပန္ခိုင္း၏။လူကိုမ်ားသူ႔လို မေၾကာက္တတ္ဘူးမ်ားမွတ္ေနလားမသိဘူး။
"မျပန္ရဲဘူး"
"မျပန္ရဲရင္ မျပန္နဲ႔ေပါ့"
"....."
သူလုပ္ေနတဲ့အလုပ္မပ်က္ေစဘဲ ေအးေအးေဆးေဆးေျပာေနတဲ့ ေခါင္းနီကို ညိုခြန္း ေစာင့္ကန္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာသည္။မလုပ္ရဲလို႔သာ။
"ဒီမွာလည္း မေနရဲဘူးေလ ဗ်"
က်စ္ခနဲ စုတ္သတ္လ်က္ လက္ထဲကဝါးလံုးကို ပစ္ခ်ကာ ညိုခြန္းဘက္ တၫ့္တၫ့္လွၫ့္လာ၏။ထ္ို႔ေနာက္ အေရာင္လဲ့ေနေသာ မ်က္ဝန္းေတြက စိုက္ၾကၫ့္ရင္း
YOU ARE READING
ဂန္တဝင်လူမိုက်ကြီးကို ချစ်ရေးဆိုမည်
Action"မင်း သေချင်လို့လား" "ကျွန်တော် ချစ်ချင်တာပါ" My Own Creation (စကားအသုံးအနှုန်း 16+)🚨 CV photo by Artist-Thin Thin Hlaing
