လေရာင္မရိွေသာ ညတစ္ည ။ ကၽြန္း၏အေရ႔ွရပ္ဆီက ေတာင္ကုန္းတစ္ခုေပၚတြင္ အလင္းေရာင္ျပျပရိွေနသည္။ေဆးဖေယာင္းတိုင္ဟုထင္ရေသာ မီးေတာက္ငယ္ေလးမ်ားက စည္းဝိုင္းပမာ ပတ္ပတ္လည္ထြန္းၫွိထားၿပီး အသားစိမ္းတခ်ိဳ႕လည္း ရိွေန၏။
"အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီလား ယကၡ"
အသားညိုညို ၊ထြားႀကိဳင္းေသာ ခႏၶာကိုယ္ကို ပိုင္ဆိုင္ထားေသာ လူႀကီးတစ္ေယာက္က ယကၡကိုေမးသည္။သူ၏မ်က္လံုးမ်ားက အျပာတစ္ဖက္ အစိမ္းတစ္ဖက္ရိွေသာ္လည္း ယကၡမ်က္လံုးမ်ားမွာေတာ့ သာမန္လူလို ႏွစ္ဖက္လံုး အနက္ေရာင္သာရိွေသးသည္။
စည္းဝိုင္းအလယ္မွာ ေဘးတစ္ေစာင္းအေနအထားျဖင့္ ထိုင္ေနေသာ သူ႔ကိုယ္တြင္ ထံုးစံအတိုင္းအေပၚပိုင္း အဝတ္မကပ္ေပ။လက္တစ္ဖက္ကို ပခံုးအေပၚ ၿမွောက္လိုက္ေတာ့ ေတာင့္တင္းေနေသာ ႂကြက္သားမ်ားက ဖေယာင္းတိုင္မီးေရာင္ေအာက္တြင္ ခၽြေးစတို႔ေၾကာင့္ ဝင္းလတ္ေန၏။
"စလို႔ ရၿပီ ဆရာ"
"ငါထပ္ေမးမယ္ ေသခ်ာသလား ေဆးမွင္ေၾကာင္မၿပီးမခ်င္း မင္းစည္းဝိုင္းအျပင္ကို ထြက္လို႔မရဘူးေနာ္ "
" ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာပါတယ္ "
ဆရာျဖစ္သူက ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္ျပလိုက္ၿပီး ေဘးက ေဆးခြက္ကို ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။ထို႔ေနာက္ အထုပ္ျဖင့္ထၫ့္ထားေသာ အမႈန႔္တို႔အား အခ်ိဳးက်စြာေရာေနွာၿပီးခ်ိန္ အဝတ္စအနီျဖင့္ စည္းထားေသာ စုတ္တံအားယူလိုက္သည္။တကယ္ေတာ့ ထိုစုတ္တံမွာ ျမင္ေနက် သစ္သားတို႔ ၊ေၾကးတို႔္ျဖင့္လုပ္ထားတာမဟုတ္ဘဲ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ လက္ဖ်ံရိုးတစ္ခုျဖစ္ေလ၏။ခၽြန္ျမေနေသာ အရိုး၏တစ္ဖက္ကို ေဆးတို႔လိုက္ၿပီး ဆရာ၏ ႏႈတ္မွ ဂါထာမႏၲန္ အဆက္မျပတ္ရြတ္ဆိုသံမွာ ထစ္ေင့ါျခင္းမရိွ။
အသားေပၚသို႔ အင္းကြက္ခ်တိုင္း နာက်င္လွေသာ္လည္း ယကၡနည္းနည္းေလးမွ တြန႔္၍ မသြား။ နံေခ်ာင္ေဘးမွာ ေသြးရဲရဲနီေနတဲ့အထိ သစ္ကိုင္းတစ္ခုကိုသာ ကိုက္ထားလိုက္သည္။
အင္းကြက္ ပံုစံေပၚလာေလ ဆရာရဲ့ ရြတ္ဆိုသံေတြက သူ႔နားထဲ ျပတ္သားလာေလျဖစ္ၿပီး အခ်ိန္နာရီေတြ ရပ္တန႔္သြားသလို ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အသံမရိွေတာ့။ေရလိႈင္းရိုက္ခတ္သံပါ ကင္းမဲ့လ်က္။တျဖည္းျဖည္း တိုးကပ္လာတဲ့ အရိပ္မည္းေတြၾကား သူ႔ရဲ့ အျမင္အာရံုကလည္း အေရာင္ေတြ ယွက္သမ္းလာခဲ့သည္။
YOU ARE READING
ဂန္တဝင်လူမိုက်ကြီးကို ချစ်ရေးဆိုမည်
Action"မင်း သေချင်လို့လား" "ကျွန်တော် ချစ်ချင်တာပါ" My Own Creation (စကားအသုံးအနှုန်း 16+)🚨 CV photo by Artist-Thin Thin Hlaing
