Çocukluğundan beri hayatını kontrol eden mental sorunlarla aldığı her nefeste mücadele etmekte olan Eylül, bir gün zihninde duyduğu sesler ile kendisinden başka kimsenin göremediği kişilerin aslında basit bir sanrıdan ibaret olmadığını öğrenir.
Kend...
bölüm şarkıları: emma steinbakken - without you. audiomachine - deceit and betrayal.
herkese merhaba,
bu bölüm istediğimden ve düşündüğümden çok daha kısa oldu ancak elimde değil. burada o kadar görünmez hissediyorum ki bütün gün hayalini kurduğum satırları yazarken zorlanıyor, yazdıklarımı paylaşmaktan artık çekiniyorum. kendimi hayalet gibi görmemek için yıllardır kendimle büyük bir çaba içindeyim fakat böyle düşünmemek, böyle hissetmemek çok güç. çünkü burada, bu satırların arasında sahiden kimse yok.
dilerim bölümü beğenirsiniz. şayet okuyan biri varsa...
teşekkürler.
❅
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
XXII.I
...ya da belki de ben öyle sandım.
Bulutların çığlıkları arasında ve dudaklarımız hâlâ bir aradayken kapaklı gözlerimin ardında göğün üzerimize devrildiği hissine kapıldım. Ansızın öyle hafiflemişti ki göğsüm, ruhumun kanatlandığına inandım.
Hızla yağan yağmura karışan sabah rüzgârı ağırlaşan kumaşı aşıp üşümeme sebep olsa da başka bir yerde olmayı dilemedim hiç. Hırpalanmış bedenim sızlayıp karnımı ağrılar kaplasa dahi içinde durduğumuz ana daha çok sığındım.
Uzun zamandır kaybettiğim türden bir huzurdu bütün benliğimi saran. Onu kaybetmekten korktum gözlerimi açınca. Ciğerlerimin burnuma dolan toprak kokusuna karışan parfümü kaybetmesinden çekindim derin bir nefes alınca. Dudaklarımız ayrıldı birbirinden fakat gözlerimi ancak adımı fısıldadığında araladım, sonra ferah bir soluk aldım yavaşça.
Adımı bir kez daha sessizce söylediğinde yanağımı saran avucuna biraz daha bastırdım tenimi. Yağmurun ıslattığı saçlarına, ıslanınca daha da güzelleşen kirpiklerine, şafak sonrası güneşin döküldüğü dudaklarına bakarken öyle huzurlu hissettim ki ılık bir gözyaşı düştü tek yanağıma, onun parmaklarına dolandı sonra da.
Titreyen bir sesle "Sahiden böyle mi düşünüyorsun?" diye sorarken hıçkırıklarla bölündü kelimelerim ve daha da fazla ağlamaya başladım. Kuzey sildi gözyaşlarımı fakat bana "Ağlama," demedi hiç.
"Bilsen ne haldeydim... Bilsen nasıl yorgun, nasıl tükenmiştim."
Dudaklarını ısırdı, sonra hemen bıraktı. Yüzümün bütün köşelerinde gezinirken yanağımı sıvazladı baş parmağı.
