My Girl | JenLisa

one

Digerlerinden bi tik farkli bi fic olucak bence ama tek istedigim yorum deep enough'da yorum sayilarindan çok memnun kaldım bunda da ayni olsun lutfen lutfen

Sık sık bölüm atamayacagim cunku kolumu kirdim bilmeyenler icin soyliyim

Sadece ficte jennie ve Lisa arasinda biraz yas farki var umarim bos yere linc yemem

İyi okumalaar umarim begenirsiniz

-

Jennie

Daha küçücük bir çocukken bile aileme karşı bir nefret beslerdim. Yıllar geçti ve bu nefret çığ gibi büyüdü. Eskiden bir umudum vardı ama artık beni sevdiklerine dair en ufak bir düşüncem bile yok. Hayatımı elimden aldılar. Hep kötü olayım diye uğraştılar. Bir anne baba öz çocuğuna bunları nasıl yapardı?

Annem denen o kadının yüzüme karşı
"Seni isteyerek doğurmadım, sadece korunmayı unutmuştuk." deyişini hatırlıyorum. Çok kötüydü ve bok gibi hissetmiştim. Hâlâ öyle hissediyorum.

Onlara muhtaç olmak.. O kadar kötüydü ki. İstseler beni şu anda kapı dışarı edebilirlerdi. Şu ana kadar edeceklerini düşünüyordum. Böyle bir şeyi yaparlarsa tamamen çaresiz kalırdım sanırım. Kendim yaşayacak kadar param veya elimde bir kariyerim yoktu. Kalacak bir yerim zaten yoktu, yaşıtlarım kendi ayrı evlerine çıkarken ben burada bile stres içinde yaşıyordum.

Psikolojik şiddeti geçtim, fiziksel olarak da şiddet görüyordum. Geçen gün baba dediğim adam sarhoş bir şekilde eve gelmiş ve telefonunu yüzüme fırlatmıştı. Kaşım yarılmıştı ve bunun üzerinden 1 hafta geçmesine rağmen hâlâ canım yanıyordu. Her gün boş yere yediği tokatlar da cabasıydı. En son ne zaman tam anlamıyla iyi hissetmiştim bilmiyordum. Arkadaşım diye sayabileceğim bir kişi bile yoktu.

Saate baktığımda babanın gelmek üzere olduğunu fark ettim. Yataktan hızlıca kalktım ve odamın kapısını kilitledim ve yatağıma geri döndüm. En azından burada biraz güvendeydim. Ama yemeğe indiğimde.. Başıma ne geliyorsa o zaman geliyordu.

Telefonumu şarja taktıktan sonra yorganın içine girdim. Biraz uyursam düşüncelerimden uzaklaşabilirdim. Gözlerimi yumdum ve kolumun altındaki yastığa sarıldım.

-

Haftanın yorgunluğuyla saatlerce uyumuş ve gece yarısı kalkmıştım. Işığı açtığımda gözlerim istemsizce kısıldı, o anki ortama uyum sağlamaya çalıştım.

Gözlerim ışığa alıştığında telefonumu şarjdan çıkarıp elime alarak saate baktım. Gecenin üçüydü, Zaten evde hiçbir sesin olmamasından geç olduğunu anlamıştım. Kapımı sessizce açarak aşağı inmeye başladım. Salondan mutfağa geçerken aniden sandalyede oturan babamı gördüğümde dilimi yutacak gibi oldum.

Bakışlarını bana diktiğinde bir süre duraksadım ve sertçe yutkundum.

-Neredesin sen sabahtan beri?
Dedi. Sabahtan beri? Zaten akşam gelmişti. Neyin sahanından bahsediyordu, aptal adam.

"Yorgundum baba, uyuyakalmışım.."

Sahte gülüşünü yüzüne yerleştirdi.
-Gören de sabahtan akşama kadar çalıştırıyoruz sanar. Neyin yorgunluğundan bahsediyorsun sen, terbiyesiz.

Kafayı yiyecektim. Yanından geçip buzdolabını açtım.

O orada otururken yiyecek birkaç şey çıkarttım ve yemeye başladım. Bakışları rahatsızlık veriyordu bu yüzden hızlı olmaya çalıştım. Zaten sarhoş görünüyordu