BACANAK (BxB)

17.Bölüm

Çağatay
Akşam olmuş, Hakan'ı anlaştığımız gibi ara sokakta bekliyordum arabanın içinde. Sokak karanlıktı ve arabamda siyah olduğu için güzel kamufle olmuştum. Kimsenin görme şansı yoktu. Şu aralar da, kimse görmesindi zaten.

Hafif bir müzik çalıyordu arabada. Gerginliğimi alması için açmıştım. Hakan'ın dedikleri, beni bugün biraz germişti açıkçası. Eğer dediği gibi Beril bir şeylerin farkına vardıysa ve bu duyulursa, Hakan için iyi olmazdı. Benim ailem biliyordu zaten ama Hakan'ın ailesi henüz bilmiyordu. Babam, Hakan'la olan ilişkimi duysa muhtemelen çok kızardı. Ama ondan korkmuyordum. Zaten hayatımı yeterince onun için yaşamıştım. Artık kendim için yaşamak istiyordum.

Bir süre sonra telefonumdan bildirim sesi gelince, elime aldım telefonu. Hakan mesaj atmıştı. Nerede olduğumu soruyordu. Mesajına cevap verdim ve oturduğum yerde dikleştim. Yaklaşık birkaç dakika içinde burada olurdu. Arabayı, sokağın soluna, sonuna doğru çektim. Çıkmaz sokaktı burası. Sokak lambası yanmıyordu. Belediyenin umursamazlığı, ilk kez işime geliyordu.

Hakan birkaç dakika sonra, sokağın başına göründü ve koşar adımlarla arabaya geldi. Onu görünce, yüzümde istemsizce bir gülümseme oldu. Bu adam benim sevgilimdi. Yıllarca platonik olduğum adamla, sevgili olmuştuk.

"Selam bacanak." dedim arabaya bindiğinde. Yüzüme bakıp gülümsedi.

"Sensin bacanak." dedi sırıtarak. Kıkırdayarak güldüm ve elimi eline atıp, kendime çekip. Avucunun içine derin bir öpücük bıraktım.

"Seni çok özledim." diyerek mırıldandım. Elini yüzüme çıkarıp yanağımı okşadı.

"Ben de seni özledim." dedi aşkla bakarak. Bakışlarındaki aşkı görebiliyordum. Benim ona baktığım gibi bakıyordu bana. "Rahat bir yere gidelim. Sana rahatça, korkmadan sarılabileceğim bir yere." deyince, uzanıp dudaklarından öpücük aldım.

"Sen yeter ki iste bitanem." dedim ve arabayı çalıştırıp, çıkmaz sokaktan çıktım. Sonra da, daha rahat olabileceğimiz bir yere doğru sürmeye başladım.

Yorumlarınızı bekliyorum ✨️