"ඔබ පාර්ක් ජීසු ඔබේ නීත්‍යානුකූල බිරිඳ ලෙස භාරගන්නවාද?"
පෙටුනියා මල් සුවද පිරුණු සුදු පෙටුනියා මල් වලින් හැඩවුණු පල්ලියේ අල්තාරය උඩ ඇගේ අත්වලින් අල්ලගෙන ඔහු හිටගෙන හිටියා.
පියතුමාගේ වචනත් එක්ක ඔහුගේ ඇස් ගියේ අල්තාරය පාමුලට.
ඔහු දන්නවා අල්තාරය පාමුල කෙනෙක් ඔහු දිහා සිනාමුසු මුහුණින් බලන් ඉන්නවා කියලා.
මුලු දේවස්ථානයම පිරෙන්න ඉන්න සෙනග අතරින් ඔහුට ඕනෙ අවසරයක්.
අල්තාරය පාමුල ඉන්න ඔහුගෙන් පමණක්ම බලාපොරොත්තුවෙන අවසරයක්.
ඔහුට පමණක්ම දිය හැකි අවසරයක්.
අල්තාරය පාමුල දිලිසෙන ඇස් සිනාමුසු මුහුණින්ම හිමින් ඔලුව හොලවද්දි ආපිට ඔහුට හිනාවුණු ඔහු තමන්ගේ ඉදිරිපිට ඉන්න තරුණිය දිහා බැලුවා.
ඔව් ඔහුට අවසරය ලැබුණා.
"මම භාරගන්නවා!"
ඔහු මුමුණද්දි අල්තාරය පාමුල ඇස් හරි ලස්සනට හිනාවුණා.
"ඔබ ජියෝන් ජන්කුක් ඔබේ නීත්‍යානුකූල සැමියා ලෙස භාරගන්නවාද?"
"ඔව්!"
පියතුමා අහද්දි තරුණිය දෙපාරක් නොහිතම පිලිතුරු දෙනකොට ජන්කුක් හරි ලස්සනට හිනාවුණා.
ඔවුන් මුදු මාරු කරගත්තා.
ජීසු ජන්කුක්ටත් ජන්කුක් ජීසුටත් නීතියෙන්ම අයිති වුණා.
"දෙදෙනා සිපගන්න"
ජන්කුක් ඇස් තත්පර කීපයකට වහගත්තා.
අවුරුදු ගානක ඔහුටම පමණක් අයිති වුණු මතක එකින් එක ජන්කුක් මතක් කරා.
"ජීවිතේ එන හැම ප්‍රශ්නෙකටම හිනාවෙන් උත්තර හොයන්න කුකී"
ඔහුගේ මතක ඇතුලෙ ඒ වචන ආයෙ ආයෙ දෝංකාර දෙද්දි ගැඹුරු හුස්මක් ගත්ත ජන්කුක් ඇස් ඇරියා.
ඒ ගැඹුරු හුස්මට පුලුවන් වුණා සමහර දේවල් ජන්කුක්ගේ හිත පතුලෙම ගිහින් තැන්පත් කරන්න.
