En Umutsuz Umut~~

Elinde tuttuğu belgeyi inceledi. Yakında öleceğini gösteriyordu. Birçok doktor ömrünün 1 yıl ile 6 ay arasında kaldığını söylemişti. Bu süre başta Boun için kısa gelmişti. Fakat hayatında ne kalmıştı ki daha uzun yaşamak için. Daha ne için yaşayacaktı ki...

Otoyol boyunca dalgınca yürüdü. Kırmızı ışıkları dikkate bile almıyordu. Gökyüzü onun acısı için ağlıyor olmalıydı. Kendisi haberi aldıktan sonra ağlayamamıştı bile. Gözünden bir damla dahi akmamıştı. İstese de ağlayamıyordu.

Araba kornaları havada uçuşmasına rağmen umursamadı. Koca yolda ağır adımlar ile karşıya geçmeğe çalıştı. Kulakları duymuyor bedeni ağır soğuğu hissetmiyordu. Üzerindeki kıyafetler çoktan ağırlaşmıştı. Daha kendi bedenini zorluklar ile taşırken şimdi de şu kaya kadar ağır gelen kıyafetleri taşımak zorundaydı. Bir süre sonra bedeni isyanına ortak oldu. Bacakları kendini bıraktığında başı bir bedene çarptı. Yumuşak göğüs bütün sorunlarını unutturmaya yetmişti. Yolun ortasında çarpışan iki beden iki farklı duygu taşıyordu.

"Deli misin sen? Kendini öldürmeye falan mı çalışıyorsun?"

Boun duyduğu soru ile çılgınca kahkahalara gömüldü. Kendini neden öldürmek istesin ki? İstemese bile ölecek olan kendisiydi. Kendiliğinden olacaktı. Duyduğu kahkaha karşılığında kendisine şaşkınca bakan kişi, gülen kişiyi tuttuğu gibi kenara çekmek istedi. Fakat Boun hareket etmeye dahi gücü yoktu. İnce bedeni havalanırken kendisini kaldıran bedenin boynuna sarıldı. Islak kaldırıma oturduğunda karşısındaki bedeni incelemeye başlamıştı. Beyaz gömleği sırılsıklam olmuş içini gösterirken elinde tuttuğu kâğıtlar parçalanmak üzereydi.

"Eğer kendinize saygınız yoksa yanınızdaki sevdiklerinize karşı olsun. Sizin için daima endişe duyuyorlardır."

Boun boş konuşan üniversite öğrencisine baktı. Kendisi de bir zamanlar okumaktan zevk aldığı okulunda arkadaşları ile vakit geçirip partilerde eğlenmekteydi. Bunlar sadece kısa bir süre sürmüş olsa da o zamanları unutmuş gibiydi artık.

"Yanımızda kimse yoksa içimiz rahat ölebilir miyiz?"