En Umutsuz Umut~~

iyi ki

Aradan birkaç hafta geçti. Boun bu süre boyunca ortalıkta yoktu. Prem'in bakmadığı yer kalmamıştı. Ümidini kestiği sırada açık olan ev kapısını gördü. Tabloların parıldadığı yere adımını attığında evin köşesinde duran ve bir tabloya bakan kişiyle beraber Prem heyecandan kalbi ağzında atıyordu. Boun olmalıydı. O asla Prem'i bırakmazdı.

Prem köşedeki kişiye yaklaştı. Elini omzuna attığında Prem kısa çaplı uğradığı şaşkınlıkla bir adım geriledi. Boun'un o dokunmaya kıyamadığı saçları dökülmüş, birkaç tutam kalmıştı. Zayıflamış bedeni daha bir zayıflamıştı. Kemikli elleri arasındaki tabloya baktı. Kendisinin gülümseyen bir resmiydi. Beraber çizdikleri bu resmin bu kadar güzel olmasına neden olan kişiye doğru sarıldı. Kolları arasındaki ince beden gözyaşlarını tutamayınca soluk sesi kulaklarına doldu.

"Prem özür dilerim. Ben... Ben..." Prem sözünü kesti. Daha sıkı sarıldı kokusunu özlediği bedene. Biliyordu yaptığı saçmalıktı onu öylece bırakmamalıydı. Ellerini birkaç tutam kalmış saçlarına çıkardı.

"Ben özür dilerim P'Boun. Seni geride öylece bırakmamalıydım. Seni seviyorum demeliydim. Saçlarına daha önce dokunmalıydım. Ben özür dilerim."

Boun akıtmaya doyamadığı yaşları onun omzunda yer etmişken şuan yanındaki kişinin onun yaşam için bulduğu nefes olduğunu düşündü. O, yanındaki bedeni kendinden çok seviyordu. Kalbindeki boşluğu dolduran kişiye delicesine âşıktı. Ondan kaçamazdı. Artık baktığı yerlerde bile onu görüyor, istemsizce gülümsüyordu. Onun aşkı için deli olmaya razıydı. 

Prem geri çekilip yaşlı yanakları sildi. Dudaklarına kısa bir öpücüğü bıraktığında inci taneleri tekrardan yanaklarında yerlerini almıştı bile. İkisi de mutlu olduğu bu sürede kalmak istediler. Boun şuan ölse kalbinde ukde kalmazdı. Prem için yaşadığı en güzel şeydi.

İyi ki diye düşündü. İyi ki o gün otobanda yola atlamakta olan bu adamı kurtarmıştı. İyi ki hayatına karışmış onunda kendinde yer edinmesine izin vermişti. Gözlerini birbirlerine sunduklarında sıkıca sarıldılar. Yaşadıklarını, hissettiklerini anlatan o gözleri...