ნამჯუნის პოვ
პირველი დღე კივილით დაიწყო ...
მიუხედავად იმისა რომ დილით ედასთან დაცვის ბიჭები იყვნენ შიგნითაც და გარეთაც .. ყველა მისკენ გავრბოდით .. კარები ღია იყო , საწოლზე იჯდა და უბრალოდ კიოდა ედა ... ვერავის გაეგო რა ხდებოდა აქეთ იქით იყურებოდნენ .. უეცრად ჰოსოკმა შენიშნა რომ ზურგს სანთელს აქცევდა და მივარდა სანთელს ჩააქრო და გაიტანა ...
- მის ედა .. სანთელი ჩავაქრე და გავიტანე ... რა გაწუხებთ ?? რატომ კივით ?? რითი დაგეხმაროთ ?? ( ჰოსოკი )
ედას ხმა არ ამოუღია, კივილი შეწყვიტა და მხოლოდ ტიროდა მასთან მიახლოებულ ჰოსოკს ძლიერად მოხვია ხელი საწოლზე დააგდო და მიეხუტა .. აშკარად დამშვიხებას ცდილობდა .. ნახევარი საათი ნამდვილ მასხარებად ვიქეცით ყველა , ზოგი მღეროდა , ზოგი ცეკვავდა ზოგს სასუსნავი მოქონდა რომ როგორმე საემშვიდებინათ .. როდესაც ყველამ დავიწყეთ სიმღერა და ცეკვა გაღიმებულმა გამოგვხედა , დავინახეთ მისი სიცილი 20 კაცი მაინც ვიყავით ერთი პატარა გოგოს გარშემო და დებილებივით ვიქცეოდით , ჟუნგლიერობაში ვევარჯიშებინეთ და მასხარაობაში ბრძოლის მაგივრად ჯობდა .. მის სიცილზე ყველას სიცილი აგვიტყდა ..
- მის დეა .. შეიძლება ახლა გვითხრათ რა მოხდა ?? ( ნამჯუნი )
- ყველას ძალიან გთხოვთ ანთებული სანთელი არასდროს დამანახოთ .. ეს უბრალო თხოვნააა .. და მაინტერესებს რატომ ენთო ჩემი საწოლის გვერძე სანთელი ..
- მოსამსახურემ შემოიტანა სურნელოვანი სანთელია , მშვიდად ძილის საშუალებას მისცემსო ..
- ყველა გააფრთხილეთ მსგავსი რამ აღარ უნდა დავინახო ..
- როგორც იტყვით ..
- მადლობა ...
- რისთვის ?
- არავინ იყავით ვალდებული რომ დაგემშვიდებინეთ თუმცა იმდენად საყვარლები ხართ ყველა ჩემს დამშვიდებას ცდილობდით , ამისთვის დიდ მადლობას გიხდით .. ჩემთვის ეს საქციელი ძალიან ბებრს ნიშნავდა , ამას გარდა დავინახე როგორი კეთილები ხართ ყველანი .. მადლობა ..
