Γλειφιτζούρι Κοκοράκι

Παραλία

Το αλάτι είχε δημιουργήσει ένα ξηρό, λευκό στρώμα στα δέρματα τους, τα είχε κάνει τραχιά κι ας ήταν βελούδο το μέσα τους, μονάχα επειδή είχαν την ευτυχία να εφάπτονται.

Σιωπή. Αυτή κυρίευε την παραλία. Το θρόισμα από ένα μοναχικό αρμυρίκι γλιστρούσε και έσπαζε κάθε τόσο τη γυάλινη, άψεγη ησυχία. Χόρευε σχηματίζοντας νοητά, αιθέρια πεντάγραμμα, που παιχνιδίζαν κι αναμειγνύονταν ακούσια με την αύρα του ιωδίου. Οι αχτίδες του ήλιου κάρφωναν σχεδόν τα κορμιά τους, με τη σάρκα να βρυχάται κοκκινίζοντας κι όμως τα βλέφαρα δημιουργούσαν τείχος απόρθητο, που δεν επέτρεπε στο νου να ασχοληθεί με τις διαμαρτυρίες της.

Μόνο οι σκιές τους έγλειφαν τα γκρίζα βότσαλα. Τίποτε δεν μαρτυρούσε όσα είχαν προηγηθεί λίγες ώρες πριν, όταν ακόμη ο Μίδας του ουρανού δεν είχε διαδεχθεί την μωβ κουβέρτα της νύχτας. Μόνο εκείνο το φλασκί, που το στόμιό του ήταν ακόμη μπλεγμένο στα δάχτυλά της... Μόνο αυτό ήταν ικανό να τους προδώσει, όπως και έκανε, όταν αρπάχτηκε βίαια από ένα τρεμάμενο, μα σίγουρα στιβαρό χέρι, όταν αυτή η απαγωγή συνοδεύτηκε από μια έξαλλη κραυγή:

- Είστε σοβαροί; Ξέρετε τι αγωνία έχουμε περάσει από χθες; Έχετε όρεξη να πάθετε πνευμονία; Δρόσω που είναι τα ρούχα σου;

Τα δύο ζευγάρια βλεφάρων τσαλακώθηκαν άτσαλα, ενώ τα νυσταλέα μουγκρητά δεν έλειψαν διόλου. Εκείνος την έσφιξε ασυναίσθητα στα μπράτσα του δίχως να μπορεί να καταλάβει τι ήταν αυτό που είχε διαταράξει την ηρεμία τους, έχοντας ωστόσο την ανάγκη να διαφυλάξει την γαλήνη στο πρόσωπό της.

- Λενιώ μου;

- Ναι αρχίσαμε να καλοπιάνουμε τώρα... Βρε έχετε παιδί, που μου θέλετε και παραθαλάσσιες εξορμήσεις. Θα σας βρίσκει ο γιος σας ημίγυμνους στις παραλίες;

- "Όχι Ελένη εμείς-" ένας ανυπόφορος βήχας διέκοψε τον ειρμό του. Είχε βραχνιάσει. Η Δρόσω γέλασε παρατηρώντας την κόκκινη, υγρή του μύτη και κατέληξε να φτερνίζεται συνεχόμενα για λίγα δευτερόλεπτα, δίχως να ξέρει πως η δική της ήταν εξίσου ή περισσότερο ροδαλή.

Ας είναι... Παράσημο της χθεσινής βραδιάς ήταν τούτη η κατάντια. Ποιος απ'τους δυο τους θα ενδιαφερόταν για το αυστηρό βλέμμα της Ελένης; Για τις αναμνήσεις τους και το αποτέλεσμά τους άξιζε να ακούσουν άλλες δέκα φορές την κατσάδα της.

Ƹ̵̡⁠Ӝ̵̨̄⁠Ʒ

«Η νύχτα είναι μια δύστροπη νεράιδα
έχει πολλά μαντίλια μαγεμένα
έχει πολλές φωνές και ξεγελάει...»