Γλειφιτζούρι Κοκοράκι

Ταξίδι άνευ προορισμού (μέρος 1ο)

- Είναι πολύ νωρίς, Ασημίνα

- Μια χαρά θα είστε κι οι δυο. Δε θυμάσαι πόσα οχταμηνήτικα έχουν γεννηθεί στο χωριό μας, μωρέ;

Αλήθεια έλεγε κι ίσως εκείνη τη στιγμή και η ίδια ακόμη να μπορούσε να σκεφτεί κάμποσες περιπτώσεις. Ωστόσο τα λόγια της αδερφής της δεν ήταν αρκετά να την παρηγορήσουν. Μπλέκονταν με το τιτίβισμα του κοκκινολαίμη, που έμοιαζε να έχει βολευτεί στο παράθυρο και χάνονταν στη δίνη σκέψεων και βαβούρας που κατέκλυζε το μυαλό της.

- Που είναι ο Κωσταντής;

- Πήγε να φωνάξει τη Ρίζω.

- Ο μικρός;

- "Κοιμάται, τον άλλαξα." ακολούθησε σιωπή για λίγους παλμούς των καρδιών τους. Την είδε να κοιτάζει, σέρνοντας απλώς τα μάτια της κατά μήκος της υγρής γραμμής της, προς το δωμάτιο, το λαιμό της να τεντώνει ελαφρώς και τους ώμους της να μαζεύουν. Ο κόρφος της έμοιαζε να πάλλεται λίγο πιο έντονα, λες και αναζητούσε κάποιο κομμάτι του "Ήθελες να στον φέρω;"

- "Νόμιζα ότι με ζητούσε" είχε απογοήτευση η χροιά της

- Έλα θα τον φέρω λιγάκι. Δεν πειράζει θα τον ξανακοιμήσω.

Την κράτησε στη θέση της με ένα μικρό στεναγμό. Το πρόσωπό της συνοφρυώθηκε. Το σώμα της δίπλωσε λίγο και τα μάτια της σχεδόν σφάλισαν ερμητικά. Τα βλέφαρα της Ασημίνας υγράθηκαν, το χέρι της χάιδεψε στοργικά το μέτωπο της Δρόσως. Είχε ιδρώσει. Ύστερα κινήθηκε προστατευτικά προς την κοιλιά της. Προσπάθησε να της τραβήξει λίγο την προσοχή.

- Τι γίνεται μικρούλι; Θες να κάνεις εξεζητημένη είσοδο και θα την πληρώσει η μανούλα;

Η Δρόσω χαμογέλασε, με το χέρι της άγγιξε εκείνο της Ασημίνας και τα κράτησαν εκεί, ενωμένα στα σπλάχνα της.

- "Άσε τον μικρό να κοιμηθεί, δεν χρειάζεται να τον ταλαιπωρούμε για τις ανασφάλειές μου" εισέπνευσε βαθιά, κατάπιε, η Ασημίνα ακόμη χαμογελούσε, άφησε την πνοή της να βγει, να πετάξει έξω απ'το παράθυρο.

Μια πρέζα ανάσας ήταν, τόση συνάντησε το φτέρωμα του μικρού κοκκινολαίμη στο περβάζι, τόση ήταν και η βυσσινί κηλίδα, που θαρρείς του άφησε στο φτέρωμα. Μωβ και κόκκινο. Ένιωσε να την χαζεύει. Δύο μαύρες κουκίδες τα μάτια του. Μια κουκίδα κι ο κόσμος. Και φωτιά μέσα τους, πολλή φωτιά. Ένα σιέλ πετράδι, λίγες χαρτοπετσέτες μουτζουρωμένες, έξι στροφές γύρω απ'τον ήλιο ο κόσμος. Εκείνος ήξερε. Αυτή όχι ακόμη.