Fase 2 || The Scorch Trials Fanfiction

Part 12

Gally P.O.V

Ik volg Sonya en Harriët naar de eetruimte. Er verschijnt iets,vast de flat trance. Sonya knikt en loopt er door. Dan gaat Harriët erdoor en Austin en ik volgen algauw. "Iedereen er? Zeg je nummer die op je nek stond!" Roept Sonya. Iedereen zegt hun nummer. "B19!" Roept Austin. "B20!" Roept Harriët. "A9!" Roep ik droog als het stil is. "Oké we zijn met zijn allen." Zegt Sonya. Het is donker en langzaam lopen we verder,proberen niet te vallen over elkaar. Niemand zegt iets,maar de stilte is nu niet echt heel aangenaam. De stilte word onderbroken door een ijzige gegil. "Wat was dat?" Roept Sonya. "Iedereen zeg je nummer!" Roept Sonya. De nummers klinken tot B15. "Wie is B16?" Vraag ik aan Austin. "Geen idee." Mompelt hij. "B16 was Roxanne!" Roept iemand. "Was zij dat die zo schreeuwde?" Vraagt iemand. "Maar waar is ze dan?" Er klinkt geroezemoes,iedereen die in paniek is. "Wat er ook gebeurd is,we kunnen nu niks doen het is te donker. We moeten door!" Besluit Sonya. Niemand reageert maar het lopen begint weer. "Wat denk je dat er gebeurd zou zijn?" Vraag ik aan Sonya. "Geen idee,maar wat het ook was,we moeten goed oppassen." Besluit ze. Het duurt wel eeuwig het lopen,af en toe een paar bochten en dat is alles. "Au!" Roept Harriët boos. "Har,wat is er?" Vraagt Sonya. "Ik stootte mijn voet ergens tegen." Bromt ze. "Wacht even!" Zeg ik en loop naar voor. Ik voel met mijn voeten en met mijn handen. "Het is een trap!" Schreeuw ik. "Wat? Een trap?" Roept Austin. "Ja!" Roep ik terug. "Je hoeft niet zo te roepen,we zijn niet doof." Mompelt Harriët. Langzaam ga ik trede voor trede omhoog. Met mijn handen voel ik overal. Ik bereik de laatste treden en ben er van bewust dat mijn hoofd bijna iets raakt. Ik breng mijn handen boven mijn hoofd en voel om me heen. Ik duw en dan met gepiep gaat een vierkant luik een stukje omhoog zodat een deel van de flat trance word verlicht. "Duw de luik helemaal open!" Roept Austin. Langzaam duw ik het luik helemaal open,maar val bijna door het felle licht. "Man dat is fel!" Mompel ik. Langzaam komt iedereen de trap op. "Laten we wachten tot het donkerder word,dan kunnen we naar boven." Besluit Sonya. Iedereen gaat ergens zitten,haalt iet te eten of te drinken uit hun rugzak. Sommige praten met elkaar,anderen zijn dan weer erg stil. Austin zit voor zich uit te staren,maar zegt niks. Ik neem een slok van mijn water en eet iets kleins. Ik moet wel voor 14 dagen kunnen toekomen. "Ik vraag me nog steeds af wat er met Roxanne is gebeurd." Mompel ik. En alsof dat het antwoord op mijn vraag is opent er een luik onder de voeten van een meisje die voor de trap staat. Met een schreeuw valt ze en dan is ook de luik weg. Ik kijk naar Sonya. "Dat was...bizar." Mompelt ze. "Inderdaad." Geef ik als antwoord. Niemand zegt iets,of doet iets.

Newt P.O.V

Met rustige passen lopen we door de kronkelende donkere gang van de flat trance. Iedereen is stil. "Dus er was een vage gast die zei dat Ayla niet in de flat trance moest en dat heeft ze nu dus ook gedaan?" Vraagt Thomas. Ik knik,maar besef al snel dat hij dat vast niet ziet. "Ja,ze zei dat,als het een val was en ze vermoord zou worden dat ze dat liever wou dan voor ons ogen te sterven." Antwoord ik. "Ik begrijp haar keuze wel,ik bedoel anders lopen we hier allemaal erg down bij." Zegt Minho. "Ja misschien wel,maar het zou me niks verbazen als ze nog eerst een gevecht zou aangaan,tot ze gewoon voor hun voeten dood valt." Zeg ik. Ik kan er niks aan doen,maar moet toch even lachen. "Weet je,sommigen doen als ze een boek lezen en weten dat hun favoriete karakter sterft,dan lezen ze dat niet en doen ze alsof ze nog leven. En in films doen ze dan alsof ze slapen en elk moment weer wakker worden." Zegt Minho dan. "Eigenlijk niet zo'n slecht idee,dus gewoon doen dat Ayla nog leeft,als ze dood is,en wie weet is ze er wel opeens." Zeg ik lachend. "En dat is vast een reden dat ze niet voor onze ogen wou sterven,zo zien we haar nog voor ons hoe we haar voor het laatst hebben gezien." Voegt Thomas er nog aan toe. "Inderdaad,maar laten we nu gewoon verder gaan en zien of hier ooit nog een einde aan komt." Stelt Minho voor. "Goed dat." Antwoord ik en begin weer te lopen. "Zijn we er nog steeds niet?" Zaagt Minho. "Minho,gedraag je eens naar je leeftijd." Mompel ik geïrriteerd. "Hé! Ik weet niks oké? Misschien ben ik wel gewoon een kind van 5" Zegt hij. "Wauw,dan ben je wel erg groot hé." Mompel ik. "Euhm 12 dan." Zegt hij. "Gast,je bent iemand van rond de 17 of 18 jaar,dus pleas gedraag je wat naar die leeftijd." Zeg ik lachend. "Dan ben ik misschien wel 5 in mijn hoofd?" Probeert hij. Lachend stop ik waardoor Minho tegen me op bots. "Je bent gewoon een kleuter die vast zit in een lijf van een gast. Nu tevreden?" Zeg ik lachend. Minho is even stil. "Een snelle kleuter dan wel." Ik draai met mijn ogen "Minho alstublieft doe een beetje normaal." Hoor ik Thomas lachend zeggen. "Ja Sire!" Zegt Minho lachend. Ik begin weer te lopen. Ik bots met mijn arm tegen de muur,weer een bocht. "Schuck" Bromt Thomas. "Heeft Tommy zich bezeerd?" Zeg ik plagend. "Ha-ha-ha wat grappig baas." Antwoord Thomas droog. "En ja ik heb me bezeerd,aan mijn knie." Mompelt hij. "Hoe doe je dat nu?" Vraagt Minho. "Ergens tegen lopen zeker? Maar ik zweer dat het niet tegen een muur was." Mompelt hij. Ik hoor geschuifel en gemompel. "Ieuw!" Schreeuwt Minho dan. "Wat is er Minho?" Vraag ik zuchtend. "Ik denk dat ik weet waar Thomas tegen aan liep..." Begint Minho. "Ja,ga verder?" Vraag ik. "Het voelde zoals dat slijm van die grievers." Zegt Minho dan. "Wat! Zitten hier grievers?" Schreeuwt Wok,ergens van achter. "Geen idee Wok! Ik kan niks zien dus!" Roept Minho terug. "Doorlopen!" Besluit ik,deze keer loop ik wat sneller. Het idee dat er hier grievers zouden zitten bezorgt me angst.

Op de foto zie je Sonya :3