Delicate and Ruthless (SERIE FEROCI 11)

Chapter One

TRIGGER WARNING: Physical and verbal abuse 

* * *

Kate Sydney Montecillo 

No matter how hard I tried to paint my life with light and bright colors, the darkness will never be covered. 

That's what I realized as I grew up in this dark mansion. No matter how hard I tried to escape and find the light, I wouldn't be able to escape. Mananatili na lang yata ako sa dilim... habang buhay. 

"Estupida!" 

Naramdaman ko ang init ng pisngi ko nang sampalin ako ni Papa. Natumba ako sa sahig at napasubsob doon. Nanginig ang mga kamay ko lalo na nang maramdaman kong dumugo ang gilid ng labi ko. 

"You're almost there, Kate! Mapapasok mo na ang lungga ni Arfenio! Bakit ka umatras?!" His voice thundered. It made me shiver. 

I bit my lower lip and touched my swollen cheek. "I-I'm sorry... b-but, he wants me to have... t-to have sex with him."

Mas lalong dumilim ang mukha ni Papa. Hinila niya ang buhok ko. Malakas ang pagkakahila niya kaya napaigik ako sa sakit... Muli niya akong sinampal. Mas malakas kaysa sa una. 

"Ano naman ngayon?! Bakit hindi mo pa pinagbigyan?! Mas mahalaga pa ba 'yang puri mo kaysa sa organisasyon ko?! Putang ina, Kate! Umalis ka sa harapan ko kung ayaw mong makatikim na naman sa'kin!"

I didn't waste time. Even though my legs are shaking, I immediately stood up and went out of his office. Dumiretso ako sa silid ko at umupo sa kama. Nakita ko naman na pumasok si Leona, kasambahay rito sa mansyon. May dala siyang first aid kit. 

I didn't say anything when she sat beside me and started treating my wounds. We both stayed quiet... and hopeless. 

"Ang ganda ng kutis mo... kaya hindi mo dapat hinahayaan na magkapeklat," nakangiting sabi niya. Kahit alam niya... na marami na akong peklat at wala ng silbi 'yon. 

Pero kung wala siya... kung wala ang kaibigan kong si Leona rito, baka matagal na 'kong nasiraan ng bait. 

Hinayaan ko na lang siya na gamutin ang sugat ko. Umalis din siya agad pagkatapos. I took a shower after that and wore my long white bohemian dress. I looked at my face in the mirror. I looked like a doll... with my pale skin, light brown hair, thin but perfectly shaped eyebrows, almond doe eyes, light brown almond eyes, small but pointed nose, thin and pinkish lips... I looked like a doll, yes, and I'm also living my life like a doll.

I'm just being used, played, controlled... like I have no life of my own... like I don't own myself at all.

I was 5 years old when Monsierro Montecillo adopted me. I was so excited back then. Sa wakas, may pamilya na ako... pero pinagsisihan ko kaagad 'yon. Sana hindi na lang ako ang inampon niya... Sana iba na lang. Sana hindi na lang ako. 

Papa is a wealthy and powerful mafia boss. He just adopted me to be his pawn, to use me. I lived my life spying on his enemies, risking my life. Palagi niya lang akong itatago sa malaking mansyon niya at ilalabas lang kung kailan niya ako kailangan gamitin para mag-espiya sa iba. Kaya hindi niya ako inilabas ang mga papeles ko, para walang makapaghalungkat kung sino ako... para magawa ko nang ayos ang trabaho ko. 

There are times that I don't succeed... Just like now. Masuwerte na lang ako ngayon dahil mukhang wala sa mood si Papa. Higit pa sa pananampal ang ginagawa niya kapag nagagalit siya... Paminsan minsan ay sinusuntok ako, sinisipa, nilalatigo, at kung ano-ano pa.