ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΑΓΑΠΗ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 33

Ο χαρακτηριστικός ήχος συνέχιζε να ακούγεται, τουτ..τουτ... Η Έμιλυ αγχώθηκε πάρα πολύ, τα χέρια της είχαν καταιδρώσει και δυσκολευόταν να κρατήσει την ανάσα της σταθερή. Επίτηδες γύρισε με την πλάτη στην Τζάνις για να μην παρατηρήσει την συμπεριφορά της.Μετά από πολλές κλήσεις έκλεισε το τηλέφωνο.

-"Τί έγινε;; Γιατί δεν το σηκώνει;" Τα μάτια της Τζάνις άνοιξαν διάπλατα γεμάτα προσμονή και ελπίδα για κάτι καλό.

Η κόρη της αναστέναξε απογοητευμένη. "Συγνώμη ,αλλά δεν απαντάει. Ίσως θέλει τον χρόνο του, ας τον μόνο για λίγο." Άφησε το τηλέφωνο μπροστά στο τραπέζι και αγκάλιασε την μεγάλη γυναίκα.

-"Μάλλον έχεις δίκιο.. Ίσως πιέζεται από μένα. Θα περιμένω να γυρίσει πίσω όποτε θέλει ή να μου τηλεφωνήσει όταν είναι έτοιμος." Πήρε μια βαθυά ανάσα και σηκώθηκε όρθια. "Δεν ξέρω τι μ' έπιασε και έκλαιγα τόσο υστερικά. Συγνώμη αν σε κούρασα και σένα." Σκούπισε τα μάτια της και χαμογέλασε δειλά.

-"Χαίρομαι που κατάλαβες. Μα ξέρεις τον εαυτό σου ,δεν είσαι μια απελπισμένη γυναικούλα!" Η διάθεση την κοπέλας ανέβηκα, καθώς η μαμά της άρχισε να παίρνει τα πάνω της ξανά. " Θες να μείνω κι άλλο;"

-"Όχι, όχι.. Αρκετά σε ταλαιπώρησα.. Χάλασα και το ταξίδι σου.."

-"Δεν πειράζει, φτάνει που έγινες καλά τώρα."

-"Ευχαριστώ πολύ παιδί μου.." Με ευγνωμοσύνη την φίλησε γλυκά στο μέτωπο. "Άντε πήγαινε τώρα, θα περιμένει και ο άντρας σου."

-"Εντάξει, όποτε θες και νιώσεις την ανάγκη για παρέα έλα επίσκεψη σε μας." Η Τζάνις έγνεψε θετικά μ' ένα νεύμα και ξεπροβάδισε την Έμιλυ μέχρι την έξοδο του σπιτιού.

Έχει δίκιο η κόρη μου, δεν πρέπει να χαλιέμαι για έναν βλάκα.. Μπορεί να με πονάει η απόρριψή του, αλλά δεν θα πεθάνω κιόλας.. Θα προσπαθήσω να μείνω δυνατή για όσο μπορώ..

~~

H Έμιλυ έφτασε κουρασμένη σπίτι λόγω της ψυχικής ταλαιπωρίας που πέρασε με την Τζάνις. Έβγαλε το μπουφάν της και ανέβηκε για μεσημεριανό. Ο Ρότζερ ήδη είχε κάτσει στο τραπέζι. Μόλις η γυναίκα του μπήκε μέσα, διέκρινε το θλιμμένο βλέμμα της.