ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΑΓΑΠΗ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 23

Το επόμενο πρωί η Έμιλυ ξύπνησε κουρασμένη. Πλύθηκε,καλλωπίστηκε πάλι και πήγε να δει τη μαμά της. Θα φορέσω το υπέροχο χαμογελό μου και κανείς δεν θα καταλάβει ότι είμαι στεναχωρημένη. Όπως πάντα..

Χτύπησε την πόρτα της Τζάνις κι εκείνη φώναξε να περάσει. Όταν μπήκε είδε τη μαμά της να πιάνεται από ένα ξύλινο μπαστούνι και να προχωράει. Την κοίταξε με περηφάνια και χαμογέλασε.

-"Άδικα ανησυχούσες, είδες που έγινε καλά;" Τα πόδια της κουράστηκαν και έτσι ξανάκατσε στο κρεβάτι μ' ένα μικρό αναστεναγμό. Η αλγοουρά της και το στηθος της αναπήδησαν καθώς προσγειώθηκε απότομα. Εξωτερικά μπορεί να μοιάζει για συνομίλική μου, αλλά ο οργανισμος της είναι πολύ εξασθενημένος και σε άσχημη κατάσταση, σκέφτηκε με λύπη η Έμιλυ.

-"Ναι μαμά ,είσαι δυνατή" Έκλεισε την πόρτα κι έτρεξε να κάτσει δίπλα της. Την έπιασε απ' τον ώμο και της γέλασε  ενθαρρυντικά. "Χαίρομαι πολύ που στέκεσαι στα πόδια σου. Τώρα μπορείς να επιστρέψεις στις παλιές συνήθειες που σου έχουν λείψει τόσο πολύ!" 

-"Μην το λες. Ακόμα είναι νωρίς, υποθέτω σε καμιά βδομάδα θα περπατάω κανονικά. Και θα συνεχίσω τη ζωή μου όπως ήταν πριν!" Χτύπησε τα χέρια της με ενθουσιασμό παιδιού και χαχάνισε θριαμβευτικά.

-"Στο εύχομαι.. Πότε σκοπεύετε να φύγετε; Να ψάξουμε για σπίτι να σου αγοράσω." Πρότεινε η Έμιλι σοβαρή.

-"Έχεις δίκιο. Προτίνω αύριο να πάμε να δούμε! Λογικά σε 3-4 μέρες θα φύγουμε. Δεν είμαι τοσο αδύναμη πια."  Με μια κινηση έπιασε το καθρεφτάκι απ' το κομοδίνο και κοιτάχτηκε. Σήκωσε το χέρι της για να φτιάξει τη φράτσα της που πετούσε εδώ κι εκεί.

-"Ηρέμησε, είσαι  κούκλα όπως παντα!" Έπιασε το καθρεφτη της Τζάνις και τον ξανάβαλε στη θέση του. "Θα ψάξω σήμερα το βράδυ στο διαδίκτυο για να σου βρω.Ξέρω το γούστο σου."  Χάιδεψε το χέρι της απαλά. Πηγε να σηκωθει, αλλά η μαμά της την τράβηξε απ'  το πίσω.

-"Ευχαριστω. Για όλα: που μας ανέχτηκες και με φροντίζεις." Πρώτη φορά της μιλούσε γλυκά και της χάριζε ένα εγκάρδιο χαμόγελο ευγνωμοσύνης και αγάπης.

-"Τιποτα μαμά." Η Έμιλυ έσκυψε και την φίλησε στο μάγουλο συγκινημένη. "Έπρεπε να γίνουν όλα αυτά για να έρθουμε πιο κοντά και να μου χαρίσεις ένα όμορφο χαμόγελο;" Την ρώτησε ρητορικά, χαμογελώντας γλυκά.

-"Το ξέρω παιδί μου.. Δεν ξέρω αν θα με συγχωρήσεις ποτέ, αλλά σ' αγαπώ."  Την άφησε και με υγρά, γαλήνια μάτια γύρισε το πρόσωπό της απ' την άλλη. Δεν της άρεσε να κλαίει μπροστά σε αλλους.