ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΑΓΑΠΗ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 9

Η Έμιλυ περίμενε την μητέρα της υπομονετικά να έρθει. Σίγουρα θα θέλει  δανεικά για να συνεχίσει να διασκεδάζει. Ο βλάκας ο Τζέρεμυ θα την παρατήσει τώρα γι'αυτό και θα με παρακαλέσει για λεφτά. Ωραία θα 'ναι να δω να εξετευλίζεται. Της αξίζει να γελοιοποιηθεί μπροστά μου,θα της φερθώ όπως μου φερόταν τόσα χρόνια....  Προχώρησε προς το μεγάλο παράθυρο και είδε τον σοφέρ της μαμάς της να ανοίγει την πόρτα.

Είχε να δει την Τζάνις πολύ καιρό,δεν είχε αλλάξει καθόλου. Φορούσε μαύρα γυαλιά ηλίου,την αγαπημένη της γούνα και τις επιβλητικές γόβες της. Ήταν αγχωμένη και φαινόταν απ'τον τρόπο που περπατούσε:Γρήγορα και με μεγάλα βήματα. Συνήθως η Τζάνις είχε ανάλαφρο περπάτημα,προχωρόντας αργά για να μπορούν όλοι να θαυμάσουν τα ακριβά ρούχα της και το όμορφο πρόσωπό της. Σου αξίζουν όσα περνας τώρα μανούλα.... Η Έμιλυ ευχαριστιόταν την όλη κατασταση.

Αφότου ακούστηκε η πόρτα και ο ήχος των τακουνιών πάνω στην πεντακάθαρη,μακρύ σκάλα του σπιτιού , η γυναίκα εμφανίστηκε μπροστά της.

-"Παιδί μου!! Πόσο μου έλειψες!" Έτρεξε και αγκάλιασε με δύναμη την κόρη της,πίστευε ότι αν έδιχνε λίγη συμπάθια, η Έμιλυ θα της έδινε όσα χρήματα ποθούσε.Ή  ακόμα καλύτερα, θα την προσκαλούσε να μείνουν μαζί,την δική της βίλα θα την έπαιρνε σύντομα η τράπεζα.

-"Πέρνα μητέρα,κάθισε. Θέλεις να σου προσφέρω κάτι?" Αποκρίθηκε ψυχρά η κοπέλα.

-"Όχι καλή μου. Συγνώμη που δεν σου μίλησα για τόσο καιρό,αλλά δεν είχα πολύ χρόνο και σκέφτηκα ότι δεν θα με 'θελες μες στα πόδια σου όσο είσαι νεόπαντρη." Γέλασε και έπιασε το χέρι της κόρης της.

-" Μάλιστα.... Καλά έκανες τότε,όντως δεν σε ήθελα μες στα πόδια μου. Πες μου τώρα γιατί ήρθες? Κάτι θες σίγουρα. Γι'αυτό αγκαλίτσες και φιλάκια. Πες μου" Η 'Εμιλυ σταύρωσε τα χέρια της και περίμενε να ακούσει την επιθυμία της μητέρας της.

-"Μην σκέφτεσαι έτσι για μένα παιδί μου. Κακό είναι σε μία μάνα να έλειψε το παιδί της;" Η Τζάνις προσπαθούσε να είναι όσο πιο ευγενική και γλυκιά προς την Εμιλυ,με σκοπό να επιτύχει τον σκοπό της.

-"Αλήθεια;;;; Τώρα θυμήθηκες να γίνεις μάνα:! Μετά από τοοόσα χρόνια αδιαφορίας και επιπολαιότητας;; Δεν σε πιστεύω. Πες μου τι θες! Να τελειώνουμε με αυτό το θέατρο." Θα ΄θελε να πιστέψει την μαμά της,όμως ήταν απίθανο.

-"Καλά,όπως ξέρεις εγώ και ο Τζέρεμυ πήγαμε πολλά ταξίδια και χρωστάμε αρκετά.. Και ξέρεις,,θέλουν να μας πάρουν το σπίτι! Που ζήσαμε τόσα χρόνια!! Πρέπει να με βοηθήσεις! Δεν έχω χρήματα! Δάνεισέ μου,εσύ  έχεις την δυνατότητά αυτή!"Παρακάλεσε πραγματικά  απελπισμένη.

-"Δεν με νοιάζει καθόλου το πρόβλημά σου! Σου 'πα ότι θα 'στα τρωγε ο Τζέρεμυ,αλλά δεν με άκουσες! Όπως έστρωσες να κοιμηθείς! Δεν θα εκμεταλλευτώ τα χρήματα του άνδρα μου για σένα." Άπαντησε με ικανοποίηση.

-"ΜΑ....Είμαι η μητέρα σου,θα μας πάρουν το σπίτι.." 

-'Κρίμα που ποτέ δεν με έκανες να νιώσω σαν παιδί σου. Συν ότι έχω απαίσιες αναμνήσεις από εκεί μέσα εξαιτίας σου! Γι'άυτο δεν σε βοηθάω.Να βρει ο αντρούλης σου τα λεφτά.."  Γέλασε κι της έδειξε την πόρτα. "Βγες τώρα γιατί θα έρθει ο Ρότζερ σε λίγο."

-"Μα..Έμιλυ.." Η Τζάνις ήταν σε τραγική κατάσταση.

-"Τωρα!!!!! " Έδειξε πιο επίμονα την πόρτα.

-"Καλά,αλλά θα το μετανιώσεις αυτό!! Να το ξέρεις.." Της μουρμούρισε και έφυγε. Έπρεπε να μεταπείσει την κόρη της και θα έβρισκε τρόπο,έστω κι αν αυτό στοίχηζε ακριβά....

                                     ~~

Αργά το βράδυ ο Ρότζερ και η Έμιλυ βρισκόταν στην κρεβατοκάμαρά τους.  Φορούσε το άσπρο νυχτικό της που έδειχνε υπέροχο πάνω στη λεπτή κορμοστασιά της. Ο άντρας της διάβαζε ένα βιβλίο ιστορικού περιεχομένου. Κάθε βράδυ τόσα χρόνια διάβαζε πριν τον πάρει ο ύπνος.Τώρα δεν χρειαζόταν την ανάγνωση για να αποκοιμηθεί,είχε μια σύζυγο. Μια πολύ ελκυστική σύζυγο που δεν περνούσε απαρατηρητη  από πουθενά .

-"Πώς ήταν η μέρα σου καλέ μου?" Ξάπλωσε δίπλα του και τον αγκάλιασε σφιχτά. Της έδινε γαλήνη και ηρεμία η αγκαλιά του.

-"Τα συνηθισμένα θα αγοράσουμε μια μικρότερη εταιρεία και θα επενδύσουμε πάνω της." Άφησε το βιβλιό του και έσκυψε πιο κοντά στην γυναίκα του.

-"Μακάρι να έμενες σπίτι πιο πολύ. Είμαι μόνη και βαριέμαι λίγο"Παραπονέθηκε σουφρώνοντας τα χείλη της.

-"Το ξέρεις ότι δεν μπορώ όσο κι αν προσπαθώ να αποφύγω τις υποχρεώσεις μου... Τώρα που το λες δεν θα 'θελες ένα παιδάκι να σε καρατάει απασχολημενη;" Ρώτησε με παιχνιδιάρικο τόνο στην φωνή του."

-"Αχ,θέλω πολύ ένα παιδάκι!! Ας το προσπαθήσουμε..." Χαμογέλασε πόνηρα και φίλησε τον άντρα της.

Εκείνη τη στιγμή χτύπησε το κινητό της πολύ επίμονα.

-"Ουφ! Ποιός είναι βραδυάτικα;!?" Σηκώθηκε πάνω από την αγκαλιά του Ρότζερ και σήκωσε το τηλέφωνό της.

-"Παρακαλώ, ποιός είναι βραδυάτικα;" Απάντησε φανερά εκενευρισμένη.

-"Είστε η Κυρία Εμίλια Γουάλας;" Ακούστηκε μια αντρική,άγνωστη φωνή  από την άλλη γραμμή.

-"Μάλιστα  εγώ είμαι. Τί είναι τόσο σημαντικό ώστε να με ενοχλείτε τόσο αργά?" Αυτή τη φορά μίλησε πιο ήρεμα και με περιέργεια.

-"Η μητέρα σας,Τζάνις,συγκρούστηκε σε ένα δέντρο πριν 1 ώρα περίπου. Είναι σε κρίσιμη κατάσταση. Ο σύζυγός της μας είπε να σας ειδοποιήσουμε"

-"Έρχομαι αμέσως" Σχεδόν ούρλιαξε η Έμιλυ. Πήδηξε απ'το κρεβάτι, είπε στον Ρότζερ τα νέα,μπήκαν στο αμάξι και κατευθύνθηκαν προς το νοσοκομείο.....