ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΑΓΑΠΗ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 36

Η Έμιλυ σήκωθηκε σχεδόν το μεσημέρι την επόμενη μέρα. Το ίδιο βράδυ θα επέστρεφε ο Ρότζερ απ' το ταξιδι και έπρεπε να τον υποδεχτεί αναλόγως. Ο χθεσινός της ύπνος ήταν ο πιο ανάλαφρος που είχε εδώ και καιρό. Κοιμήθηκε τόσο άνετα και γλυκά ,μετά από το έντοξο σμίξιμο που είχε με τον Τζέρεμι.

Ο Τζέρεμι θα ζητούσε διαζύγιο σήμερα απ' την Τζάνις πρόσωπο με πρόσωπο. Πώς θ' αντιδρούσε άραγε αυτή η εγωκεντρική γυναίκα; Αυτή η  γυναίκα που ποτέ δεν την απέρριπτε κανένας; Αυτή την γυναίκα που δεν δεχόταν τον εξευτελισμό και την προδωσία; Παρόλο που τον είχε διαπράξει αμέτρητες φόρες.

Καλύτερα να μην σκέφτομαι αυτό το θέμα σήμερα. Ας χαλαρώσω.. Έφαγε μόνη μεσημεριανό στο μεγάλο τραπέζι, έκανε μπάνιο, είδε τηλεόραση,πήγε γυμναστήριο και πολλά άλλα. Μα μέχρι να γυρίσει ο Ρότζερ το βράδυ περίμενε με αγωνία να χτυπήσει το τηλέφωνο. Ακόμα δεν μίλησαν; Γιατί δεν με παίρνουν  τηλέφωνο επιτέλους;!  Δεν ήταν κοπέλα που ανησυχούσε εύκολα, μα αυτή  την φορά είχε τρελαθεί λόγω αναμονής. Αυτό το θέμα δεν ξεκολλούσε απ το μυαλό της. Ίσως ήθελε τον Τζέρεμι μόνο δικό της και την μάνα της ελεύθερη ,για να μην νιώθει ενοχές.

~~

Το  βράδυ ήρθε και η Έμιλυ περίμενε τον άντρα της να γυρίσει υπομονετικά. Κι εκείνος σήμερα είχε αργήσει αρκετά. Θα' πρεπε να ήταν εδώ στοις εφτά και είχε πάει εννιά. Κοιτούσε και ξανακοιτούσε το ρολόι της με βαρεμάρα.  Είχε φορέσει ένα βραδυνό και εντυπωσιακό μαύρο φόρεμα με δαντέλα. Μπορεί να έβγαιναν έξω για φαγητό, αυτό ήθελε άλλωστε και η ίδια για να ξεχαστεί λίγο. Ο σύζυγός της έπρεπε να την βρει στην τρίχα. Είχε μια γελοία εντύπωση πως πάντα μπροστά του έπρεπε να είναι όμορφη και κομψή, αλλιώς μπορεί να μην την ήθελε άλλο.

Άκουσε  το αμάξι να μπαίνει στην αυλή και την πόρτα του να κλείνει. Σιγά σιγά ο Ρότζερ μπήκε απ΄την εξώπορτα και συνάντησε την Έμιλυ. Φαινόταν κουρασμένος ,αλλά μόλις την είδε μονομιάς 'έλαμψε' το πρόσωπό του. Την φίλησε απάλα στα χείλη και την αγκάλιασε.

-"Είσαι πολύ όμορφη απόψε." Της είπε θαυμασμό. Χαιρόταν αφού ήξερε πως η πανέμορφη γυναίκα του  περίμενε πάντα υπομονετικά στο σπίτι τον γυρισμό του.

-"Ναι, έγινε όμορφη για σένα." Του γέλασε γλυκά και τον έπιασε αγκαζέ για να ανεβούνε τις σκάλες. "Θα βγούμε έξω;" Ρώτησε διστακτικά.