Artist ||Sanzu X Fem Reader

6

Duvarın arkasında durmuş ufak delikten onu, ailesini izliyordum. Babamın beni değil de onu seçmesi beni yıpratıyordu.

Tüm hayatım birilerinin mutluluğunu izlemekle geçmişti. Özellikle de Yuna'nın.

Altı - yedi yaşlarındayken en yakın arkadaşım diye dolandığım tek kişiydi. Babam benim için yokken onun için vardı. Annemi ben doğduktan hemen sonra terk etmiş ve Yuna'nın annesiyle birlikte olmayı seçmişti.

Bazen annemden ayrılmasına hak veriyordum aslında. Fakat yine de benim onun oğlu olduğumu bilmesine rağmen bir kere bile sevmemişti beni.

Her şeye rağmen Yuna ile arkadaştım ve arkadaşlığımız bir süre gayet iyiydi.

Arkadaş çevrem Yuna'dan oluşuyordu. Fakat durum onda öyle değildi. Bir sürü arkadaşa sahipti, her zaman onun yeteneklerini ve dış görünüşünü över, onu el üstünde tutarlardı. Bana gelince ise, sanırım beni diğerlerinden ayırmayıp, dışlamayan tek kişiydi Yuna.

Keman çalmakta üstüne yoktu. Birlikte yalnız olduğumuz vakitlerde bana da keman çalmayı öğretirdi. Onun sayesinde birkaç parça çalabiliyordum.

Derken aylar ve yıllar geçmiş, biz orta son sınıf öğrencisi oluvermiştik. Bana yapılan zorbalıklar hâlâ devam ederken Yuna'ya duyulan saygı da aynı düzeyde ilerliyordu.

Onun etrafındayken insanlar beni yargılıyor, hâttâ Yuna'yla kıyaslıyorlardı.

Uğraştığı spor dalları, çaldığı enstrümanlar, resim yeteneği, dış görünüşü... Her şeyiyle 'mükemmelin' tanımıydı.

Benim doğum günlerime bırak gelmeyi, sözlü olarak bile kutlamazlardı. Fakat onun doğum günleri de öyle değildi. Mutlu bir ailesi, sevildiği bir arkadaş çevresi vardı. Zaman geçtikçe eski bağımız da kopmaya başlamıştı.

Sanki artık benimle takılmak istemiyormuş, benden uzaklaşmaya çalışıyormuş gibiydi.

Ailem sorunlu kişilerden oluşur. Yıllardır annem olduğunu inkâr ederek benden nefret ettiğini dile getiren sözde anne figürü, olmayan bir baba, yalancı bir üvey abi ve sinir bozucu üvey kardeşler...

Ev içerisinde sürekli annemden kaynaklı kavgalar olurdu. Eve tanımadığı erkekleri getirir odasına kapanırdı. Doğum günümü hatırlayan, beni gerçekten sevdiğini düşündüğüm ve hissettiğim birisi elbette vardı.

Abim... Fakat son zamanlarda onun bir yalan ustası olduğuna kanaat getirmiştim. Bu kanaati getirmem ve Yuna'nın benden uzaklaşmaya başlamasıyla küçücük absürt dünyamda tek başıma kalmıştım.

Kendime ait bir odam yoktu. Abimin odasında onunla beraber kalıyordum, diğer iki kardeşimin kendine ait odaları varken bizim yoktu.

Her ne kadar yalan söylemiş olduğumu bilsem de benden elini eteğini çekmeyen bir tek oydu. Zamanının bir kısmını bana ayırmaya özen gösterirdi.

Hâttâ doğum günümü de tek kutlayan oydu. İlk defa bana doğum günü pastası alan oydu. Bir yanım onu affetmekte zorlanırken diğer yanım onu çoktan affetmişti.

Abim ile fazlasıyla güzel anılar biriktirmiş, güzel şeylere tanık olmuştum. Fakat ne olursa olsun, ben her türlü ve her koşulda insanlar tarafından istenmeyen birisiydim.

Toplumda bir rolüm ya da topluma bir katkım yoktu. Yalnızca yaşıyordum. Nefes alıyor fakat aslında ölüydüm. Böyle olmasının tek sebebi oydu.

Elbette benim zorbalık görmemi istemezdi ya da zorbalık görmem için kendini saygıdeğer birisi yapmazdı. Ancak en azından beni savunabilirdi. Saygıdeğer birisi olduğu için insanlar onu dinlerdi!

Fakat yapmadı. Yalnızca izledi, benim onun hayatının mükemmelliğini izleyişim gibi o da benim ölüşümü izledi.

Aramıza tamamen mesafe koyalı bir yılı geçmişti. Bu süre zarfında abime her şeyi anlatmış ve ona daha da bağlanmıştım. Yalancı dahi olsa beni sevmesi yaşamam için tek sebebimdi.

Lisenin ilk senesi yaz tatilindeyken hayatımı başıma yıkan bir şey yaşanmıştı. Aslına bakarsan o olay yaşanana kadar Yuna'ya asla büyük bir kin beslememiştim. Fakat bu, affedilemez bir şeydi.

...

~~~~~~~~~~~~~~~~
Izana'nın hayatını ve birkaç olayı değiştirerek yazdım. Senaryo gereği bir şeyleri değiştirmem lazımdı.