You Rain

Geriye Kalan

Bu sabah huzur mu çaldı kapımı?
Sağ tarafımda duran aynaya baktım gözlerim şiş di ama huzurluydum .
Sol tarafımda hemen yatağımın yanındaki pencereye yasladım kafamı gözlerim yine dışarıyı inceliyordu bu sabah yağmur yağıyordu ve o Umut denen çocuğu tanıdığım ilk günki gibiydi hızla geçen insanlar rengarenk semsiyeler . Siz yaşadığınız mutlu yada hüzünlü anıların karşına geçip onları tekrar izlermisiniz ?
Ben şuanda izliyorum gözlerimi o yol kenarına dikmiş kendimi izliyorum.
Duru hayatımın bukadar acınası hale geleceğini bilmeden izliyordum en baştan başlamış izliyordum . Ama bir kez olsun pişmanlık hissetmiyordum.
Pencereyi hafiften araladım UMUT...
Şaka değildi Umut elinde iki tane şemsiyeyle birini bekliyordu bunun ben olduğuna adım gibi eminim mavi ve kırmızı iki şemsiye kırmızı şemsiyenin sahibi ben olduğuma eminim o ikisini açmış ve birkez olsun kolunu indirmemişti. Daha fazla dayanamamış ilk gündeki gibi fırlamıştım dışarı . Elime şemsiye almamıştım koşar adamlarla ona doğru yürüyordum ...
Bana bakmıştı nerde kaldın sorusuyla karşılaşmıştım.
Kırmızı şemsiyeyi bana uzatmıştı .
- Bu da ne ?
Umut - Şemsiye
- Onu biliyoruz amaç ne ?
Umut - Hediye .
- Durduk yere neden bu hediye ?
Umut - Hatırlıyormusun seni ilk burda keşfetmiştim ve sen bana şemsiye uzatmıştın işte bu yüzde bu hediye.
- Anlıyorum.
Umut - Neden sevinmedin ?
- Sevinmelimiyim?
Umut - Sevin bence .
- Tekrar üzüleceksem sevinmenin ne anlamı var !
Umut - Mutlu olmak senin elinde .
- Ellerimi bırakmış ve git burdan sen gitmezsen ben giderim diyen bir insan için mi ?
Umut - Hayır o insan senin mutluluğunu istediği için .
Susmuştum bu konuşmaya nasıl girdik anlamadım ama çıkmaza girmiş gibiydik. Gözlerine odaklandım o siyah karanlığa hapseden gözlerine.
- Ben gidiyorum...
Umut - Gitme !
- Neden ?
Umut - Sana ihtiyacım var .
- Bunu bana yapma . Farklı bir insansın seni anlamak çok zor. Ve şu nalet olası borç . Derdin her neyse açık açık konuş.
Umut - aaah şu borç senin hayatını kurtardığım için o borç ama şimdi bir anlamı yok kapandı o konu .
- Nasıl yani hayatını kurtardım derken ?
Umut - Tam burda bana arkasını dönmüş bir kız vardı ve ben o kızdan önce fark etmiştim o arabanın o kıza çarpaçağını ve hem öfkemin hemde ona birşey olma korkusuyla onun kolunu sımsıkı tutup ittirdim ikimizde yere düşmüştük o ara avucumu yerdeki cam parçasına kestirmiştim orda olay yerinden hızla ayrılmıştım ilk defa bir insanın hayatını kurtardığım için bunun adına borç demiştim .
Onu ifadesiz dinliyordum gerçekten bu eski Umut mu yada ben işittiğim şeylerin şokundamıyım . Bunu gerçekten hiç düşünmemiştim mutluluktan ağlıyordum bu kez ona olan duygularıma dokunmuştu ve o ellerini birdaha hiç çekmiyecek gibiydi.
Umut sözlerine devam ediyordu.
Umut - işte o kız tam karşımda ve ağlıyor o yosun yeşili gözleri her sulandığında canım yanıyordu bu yüzden ağlamana dayanamıyor bağrıyordum çünkü sen her ağladığında sol yanım batıyordu işte ozaman anlamıştım bu kız çoktan sol yanımın sahibi . Şimdi sen gidersen ben biterim anlıyormusun sen gidersen ben biterim .
Umutu o ara saralamıştım bu sözleri kırk yıl düşünsem bana söyleyeceğini tahmin etmezdim. Ona sarıldığımda kalp atışlarının benimkiyle aynı olduğunu fark ettim . İstesemde gidemem artık demiştim. Beni saraladı çenesini kafama batırıp saçlarımı okşuyordu. Şu an huzurun dibine vurmuştum . Ya sen gidersen diye sordum.
Umut - Ben artık gidemem çünkü senden uzak durmaya dayanamam. İşte bu yüzde burdayım . Ozan denen herifle daha fazla seni yan yana görmeye dayanamadığım için burdayım.
Demek okul çıkışı bu yüzden deliye dönmüştü Ozanı kıskandığı için . Geriye pek bişey kalmamıştı artık onun duygularından emin sayılırdım. Ya Ozan ona ne olacaktı beni herşeyden korumaya çalışan Ozana ne olacaktı artık ona Umuttan hoşlandığımı söylemeliyim...