My Husband's Kisses [Completed]

Chapter 7

Chapter Seven

Sunod-sunod na nag-unahan ang mga luha sa mga mata ko.

"Ano? Tatanga ka na lang d'yan?!" Sigaw niya sa akin. Hindi ako makagalaw at pakiramdam ko ay namanhid ang buo kong katawan.

"Putang ina! Sabihin mo lang kung ayaw mo, hindi yung inaaksaya mo ang oras ko!" I bit my lower lip and closed my eyes to relax myself.

Hinawakan ko ang laylayan ng damit ko at dahan-dahan kong hinubad iyon habang ang mga luha ko ay patuloy nag-uunahan. Nakita ko siyang ngumisi at ang mga mata niya ay punong-puno ng isang emosyon, lust.

"Now your shorts." He said. Kahit masakit gagawin ko, kahit labag sa loob ko gagawin ko. Bakit? Sabihin mo nang tanga ako. Pero itong apartment na 'to ang siyang natatanging dahilan ko para ipagpatuloy ko ang buhay ko. Dahil dito sa apartment na 'to, nakasama ko ang taong mahal ko at minamahal ko. Dito kami gumawa ng masasayang bagay, dito namin unang naranasan mag-away at dito din kami nagkabati. Dito din kami nagpapalipas ng oras na magkayakap lang. Ito ang saksi sa lahat ng pagmamahalan namin. Hindi ko kayang basta na lamang itong isuko dahil saksi ang lugar na 'to kung gaano ko siya minahal nang sobra.

Dahan-dahan kong hinubad ang suot kung shorts at tila ba para akong isang puta na handang magpababoy para lang sa kanya.

"Now... take it off." He said. I unhook my bra at lumaglag sa paanan ko ang bra ko, kitang kita ko sa mata niya ang pagnanasa. Tumulo na naman ang mga luha ko ang hinubad ko na natitira kong saplot. Now, I'm naked in front of him.

"That's good, you still have the body I wanted to fvck. Can you please unbuckle my pants and give me a hard blowjob?" He said sarcastically while smirking like a demon. Hindi ako gumalaw, wala akong narinig. Oo tama! Wala akong narinig, pero sakit ang nararamdaman ko ng binato niya ako ng plastic bottle na hawak niya at tumama iyon sa mukha ko.

"Bilisan mo! Tatanga-tanga ka pa d'yan, gusto mo pang nasasaktan ka! Tang ina! Nagawa mo na 'to dati diba? Ngayon ka pa ba aarte?!" Kinapa ko ang ilong ko, mayroon dugo. I aggressively wiped it at lumapit sa kanya. Lumuhod ako sa harap niya and try to unbuckle his pants. But to my surprise bigla niyang hinawa ang mga kamay ko. He suddenly fist my hair at itinapat sa mukha niya sa mukha ko. Ang sakit ng pagkakasabunot niya sa akin at pakiramdam ko ay matatanggal ang buhok ko sa sakit na nararamdaman ko ngayon.

"J-Jennie nasasaktan ako..." Sobra akong nasasaktan, Jennie, sobra. Gusto kong idugtong pero nawalan na ako ng lakas.

"Dapat lang, dapat lang na masaktan ang mga kagaya mo. Umpisa pa lang naman ang mga ito Pranpriya, hindi pa ako tapos sa pagsira sa buhay mo hindi pa." Galit na galit niyang sabi.

"J-Jennie..."

"Hindi ko hahayaang hindi masira ang buhay mo-" I cutted him.

"Please, patayin mo na lang ako..." at pagkasabi ko noon ay nag-unahang tumulo na naman ang mga luha ko. Hindi siya nakasagot, nakatingin lang siya sa akin.

"Patayin mo na lang ako, Jennie? Huwag mo na lang ako pahirapan. Patayin mo na lang ako kesa gawin mo ang mga bagay na 'to." Tama na, ayoko na. Gusto ko nang sumuko. Gusto ko nang matapos ang lahat ng 'to at ito lang ang nakikita kong paraan.

"Mas gugustuhin ko pang magpakamatay kesa makita kang ganyan...." Lumuwag ang pagkakasabunot niya sa akin. Mas maganda pa siguro iyon. Magpakamatay.

"Sinabi kong sisirain ko ang buhay mo pero hindi ko sinabing papatayin kita." Mahina at mahinahon niyang sabi, napayuko ako sa sahig sa sakit na nararamdaman ko.

"Please Jennie, patayin mo na ako." Hindi ko kaya Jennie. Hindi ko na kaya. Umiyak ako ng umiyak habang nakatangu, hindi siya nag sasalita at tanging mga iyak ko lamang ang bumabasag sa katahimikan.

"Fvck this life! Wala akong kwenta!" At narinig ko ang pagkabasag ng mga vase at pagsipa at pagsuntok niya sa pader habang nagmumura. Sinuntok lang niya nang sinuntok ang pader na parang doon ibinubuhos ang galit niya sa akin. Tumayo ako at sinubukan siyang pigilan.

"Lumayo ka sa akin at oo tama ka! Mas gugustuhin pa kitang mamatay na lang! Mas gugustuhin ko pang mawala ka na lang sa mundong ito! Mas gugustuhin ko pang mamatay ka na lang sa harap ko! Mahal kita, Lisa! Mahal na mahal kita at kaya kong isuko ang lahat para lang sa'yo pero ano'ng ginawa mo? Sinira mo ako, winasak mo ako nang walang kahit ano mang dahilan..." Nabitawan ko ang mga kamay niya sa sinabi niya. Kinamumuhian niya ako, kinasusuklaman niya ako. At gusto niya akong mawala sa mundong ito. Humakbang ako patalikod at pinulot ang mga damit ko. Nakita kong tumutulo ang mga dugo galing sa kamao niya.

"Jennie.." Tumalikod na ako sa kanya at pumasok sa kwarto ko. Doon ko ibinuhos ang lahat ng sakit na nararamdaman ko. Sakit na ako rin ang may kagagawan. Narinig ko ang malakas na pagbagsak ng pinto at alam kong umalis na siya.

Ang tanga mo, Lisa. Ang tanga-tanga mo dahil iniwan mo siya! Ang tanga mo dahil alam mong mahal ka niya pero, ano iniwan mo lang siya. Ang tanga mo, sobrang tanga mo Lisa!

Nakatulugan ko na ang pag-iyak kaya namamaga ang mga mata ko paggising ko. It's monday at may pasok ako, at ang tanong papasok pa ba ako? Hindi ba sa kanya na mismo nanggaling na mamatay na ako? Na mawala na ako? Hindi pa ba 'yon sign para umalis ako sa trabaho ko?

Kahit na hinang hina ako ay pinilit ko paring pumasok, pinilit kong ngumiti sa bawat taong nakakasalubong ko. Pinilit kong maging matatag. Ginawa ko ang trabaho ko nang maayos. I focused myself in my work, I worked with Architecture Department. Hanggang sa natapos ko ang pafifinal ngayon araw.

"Are you okay?" Napatingin ako sa kanya. I just nodded. Kasama ko si Sehun ngayon at may pinag-uusapan kaming importante.

"You looked pale." He said. I just smiled.

"I'm okay." Tinignan ko siya ulit, pero bigla na lamang nanlabo ang mga mata ko at saka nagdilim ang paligid.

Nagising ako na puting kisame ang tumambad sa akin. Inilibot ko ang mga mata ko sa paligid at doon ko lang nakumpira na nasa clinic ako.

"Lisa, ayus ka lang?" Tanong sa akin ni Joy, company nurse.

"Yes, I'm okay." Sagot ko at doon ko lang naalala na nahimatay ako kanina. Siguro dala ng hindi ko pagkain kagabi, kaninang umaga at ngayon tanghali.

"Kumakain ka ba? Bakit parang namamayat ka? Noong unang kita ko naman sa'yo hindi ka ganyan kapayat." I just smiled.

"Stress lang siguro." Pagdadahilan ko.

"O siya sige, umuwi ka na. Ayos lang kahit half day ka, kailangan mo nang pahinga."

"Salamat." I looked at my wrist watch. It's exact 2:15 PM. lumabas na ako ng clinic at dumiretso sa office ko. Kinuha ko lang ang gamit ko at agad ding lumabas. I was about to open my car when I heard a familiar voice behind my back.

"I thought you're going to die, bakit ang tagal naman ata?"

"Salamat." I said at binuksan ko na ang kotse ko pero bago ako makasakay ay muli siyang magsalita.

"Please inform me kapag mamamatay ka na ha? Para maihanda ko na ang mga bulaklak mo."

"Hindi ko alam na ganyan pala kababaw ang isang tulad mo." Napasinghap ako ng may biglang magsalita sa likod ko at lalo na ang makilala ko kung sino 'yon. It's Sehun.

"Ngayon ko rin lang pala nalaman na pakealamero ka rin pala."

"Are you gay? Pati babae pinapatulan mo? Kung gusto mo siyang mamatay bakit hindi mo ipapatay? You're a billionaire, you can do it with one just click."

"Hindi ako nag-aaksaya ng pera sa mga bagay na wala namang kwenta."

"Sehun." Hinawakan ko siya sa kamay. Napatingin siya sa paghawak ko sa kamay niya kaya agad kong binawa iyon.

"I can handle this." I said. He just looked at me without any emotions.

I saw him smirked. "Nakakaawa kayo pareho." Pilit kong ngumiti sa kanya at tumitig sa mga mata niya.

"Yes, nakakaawa nga kaming pareho dahil siguro unang-una bag tatrabaho lang kami sa'yo at pangalawa kaya mo kaming ipapatay sa isang sabi mo lang pero hindi mo na naman kailangan gawin, aalis din naman ako." Sabi ko bago ako sumakay sa sasakyan ko at mabilis na umalis doon.