My Husband's Kisses [Completed]

Chapter 2

Chapter two

"Thank you for the ride." I said then smiled at him. I guess he's really a great man. Marami-rami akong nalaman sa kanya habang nakasakay ako sa sasakyan niya.

Siya ang tinalaga ng lola niya bilang president ng Architecture Department dahil 'yon ang propesyon niya. He's twenty four yrs. old at single. Natawa nga ako nang sinabi niyang maraming nanliligaw sa kanya pero hindi niya sinasagot. Nandito kami ngayon sa labas ng restaurant at hindi muna kami agad pumasok.

"It's okay. Hindi ko naman kayang iwanan ang isang babaeng tulad mo na iwan na lang doon." He sofly chuckled which makes him more handsome.

"If you don't mind, may I ask what is your relationship to that jerk?" He said. Napayuko ako. Iniiwasan ko ang ganoong tanong pero hindi ata ngayon. I can't say na dati ko siyang asawa na iniwan ko siya kaya siya nagkaganoon. At kung hindi ako nagkakamali hindi nito alam na ikinasal na pala ang pinsan niya.

"I see, dont mind it. Wala kasi akong balita sa kanya ever since. I spent my entire life in America to study." He said.

I deeply sighed. "He's my ex-husband." I finally said it. Siguro naman mapagkakatiwalaan ko naman siya diba? Marami na rin akong nalaman sa kanya at siguro mas maganda kung alam na rin niya kahit ang bagay lang na iyon.

"Oh. Kaya pala, so tara na? Pasok na tayo. Mukhang naiinip na yung dati mong asawa oh." Sabay tingin niya sa loob ng restaurant. Hindi ko naman mapigilan ang sarili kong lingunin ang tinitignan ni Jisoo. Alam ko na naman ang iniisip niya eh, malandi ako at isa akong kaladkaring babae. Pinipigilan kong umiyak. Ito na naman ako.

"Let's go." I said. Pumasok na kami sa loob at nakita namin silang lahat na tila para bang naiinip.

"Good afternoon. I'm sorry for being late. We just need to talk at some important matters." Pagdadahilan niya sa kanila. I just smiled at them, at hindi ko sinasadyang mapatingin sa kanya. He's looking at me or should say glaring at me. Disgust was written all over his face.

They just smiled back and nodded. We were seven in the table at halos lahat sila ay nagsisiguwapuhan. Yes, you heard it right. Ako lang ang babae sa table. I don't know why pero panay ang puri nila sa akin, and some of them were asking me if I have a boyfriend. I just smiled and didn't answer their question.

Jisoo always accompany me in the discussion, he keeps asking me what is my idea about the building we will constract. I shared my idea and tacked what is my opinion. They agreed for what I say at dinagdagan nila. Jisoo and his team ang gagawa ng design and I'll be the one who will check it. I'll work with them. Nakilala ko rin ang mga nasa table, which is mga magpipinsan lang din at iba ay miyembro ng abroad. Nakilala ko si Jeongyeon, Yoongi, J-hope, Seokjin. Lahat sila ay nagtatrabaho sa Kim Empire at lahat pala sila ay mga big boss ko. Ang iba pala sa kanila kagaya ni Sir Jeongyeon and Rm ay naki- join lang sa lunch meeting which is dapat kami lang ni Jennie, sir Seokjin and Jisoo.

When Jennie finally adjourned the meeting they stood up at nakipagshake-hand sa akin. They were saying a lot of compliments and I just gave them a sweet smile.

"Hey, sasakay ka sa akin?" Jisoo asked. I was about to answer his question when Jennie suddenly talked to me.

"Pranpriya we're going to talk with some important matters too." He said emphasizing the word important.

"Oh. I see, so see you tomorrow Lisa. Bye." Jisoo said, sumunod na siya sa apat pang pinsan.

Kami na lang ang naiwan dito sa restaurant at iilan na lang din ang kumakain. I'm so nervous when I met his deadly glared.

"Hey slut." I was shocked at what he said. I can't really believe he keeps calling me by that endearment. That's not endearment, he's insulting you! Sabi ng ibang bahagi ng isip ko.

"J-Jennie." I said stammering. Pinipigilan ko ang emosyon ko dahil masakit ang sinasabi niya at mas lalong nakapagpasakit dito na sa mismong bibig pa niya galing iyon. Sa taong mahal mo pa.

"Did you enjoy their accompany?" He said with full of sarcasm.

"I-I don't know what you are talking about." Bakit siya naging ganito? Nasaan na ang dating Jennie na malambing? Na minamahal ko? Ito ba ang epekto ng ginawa kong desisyon? Ito ba?

"You really don't know? How stupid you are sweetheart. So you and Jisoo, tell me. Did he already fvck you? Sino mas magaling sa amin? Tell me sweetheart." He said while smirking. Nakatayo na ako ngayon dahil sa sinabi niya. I can't endure the pain. I tried to hold my emotions para hindi ako umiyak sa harap niya. Wala rin siyang karapatan na sabihin o tanungin ako ng ganoon. He's my first. I gave all what I have to him, dahil mahal na mahal ko siya. Siya lang ang bukod tanging lalaking dumaan sa buhay ko, wala ng iba pa.

"Kung wala ka nang magandang sasabihin aalis na ako." Matapang kong sabi sa kanya.

"Try me. Subukan mong lumabas sa pinto. I swear you won't like what I'm going to do to you." I froze. His authoritive voice. His voice na dating malambing, kalmado, masaya at parang musika sa mga tainga ko. Nawala na ang lahat ng iyon. Nawala na dahil sa kagagawan ko.

"J-Jennie stop..." I failed. I cry again.

"Tell me sweetheart, do you want me to fvck you? I can fvck you in my car, I can fvck you while mg driver's watching us. I can fvck you anytine, anywhere I want." He whispered in my ear.

"Stop... please." I said. Ramdam na ramdam ko ang mainit na likodo na umaagos sa mga pisngi ko.

"Tell me Sweetheart. I'll buy your fvcking flesh right now if you want. I can give you a memorable fvck today. Babayaran kita kahit triple ng sinasahod mo every month sa kompanya ko." He said. I clenched my fist. He dont have the rights para sabihin 'yon sa akin. He don't have. I aggressively wiped my tears flowing in my cheeks. Lumaban ka, Lisa! Lumaban ka at h'wag mo siyang hayaang tapakan ka lang nang tapakan!

"Una sa lahat, hindi ako isang bayarang babae. Hindi ako basta-basta pumapatol sa walang kwentang lalaking kagaya mo. At isa ipinapakita mo, tama lang na iniwan kita noon. Na hiniwalayan ko ang isang lalaking wala namang halaga sa buhay ko noon pa man. Ngayon pa lang, hindi na ako nagsisisi na iniwan kita dahil alam kong tama lang ang ginawa ko at nararapat lang sa'yo na iniwan kita." I saw him clenched his jaw. Nagbago rin ang anyo ng mukha niya at nagulat ako sa sunod niyang ginawa. Bigla niya akong sinampal nang malakas. Umagos ang mga luha mula sa mga mata ko dahil sa ginawa niya.

"To confident Ms. Lalisa Manobal? You're a whore right? C'mon! Give me a hard sex! H'wag kang umaktong matapang ka dahil alam kong mahina ka. Hindi mo pinagsisisihan na iniwan ako? Fvck you, and you're right. I don't deserve someone like you." Hindi ako makapaniwalang nagawa niya akong saktan. He even call me whore. Naramdaman ko na naman ang mga luha ko. Tama na, hindi ko na kaya ang sakit. Ayoko na. Mas gugustuhin ko pang mamatay na lang kesa ang taong nasa harap ko na mahal ko ay sinasabihan ako ng ganito. Kailan man, hindi niya ako nagawang saktan dahil alam kong mahal niya ako at ipinangako niya iyon sa akin. Pero ano? Sinampal niya lang ako at para bang wala siyang pakealam kung nasaktan niya ako o hindi.

"Wala kang kwenta Pranpriya, wala kang kwenta. You're just one of those girls na pinagparausan ng katawan ko. Pinagsisisihan ko na pinakasalan at minahal ko ang isang tulad mo. Buong buhay ko Lisa, pinagsisihan at pagsisihan ko na nakilala ko ang isang tulad mo." Ang sakit. Sabrang sakit na sa bibig niya mismo iyon nanggagaling. Ang sakit dahil siya ang unang lalaking minahal ko. He's my first, I give him my virginity, my life and everything I have. At handa rin akong magkaroon ng pamilya kasama siya. But it was all ruined because of me. Dahil sa akin.

Binawi ko ang braso ko at tumalikod sa kanya. Umiiyak ako habang papalabas ng restaurant. Ang sakit ng mga pinagsasabi niya sa akin. Hindi man totoo pero ang sakit parin. I loved him and I'm still loving him.

Nag-abang ako ng taxi. Uuwi na ako, ayoko na munang pumasok sa opisina baka makita ko siya.

"Pranpriya." I heard his voice. Hindi ako lumingon, tama na.

Nang may dumaang taxi ay agad akong nagpara at sumakay. Doon sa taxi pinagpatuloy ko ang pag-iyak ko, tinanong pa ako ng taxi driver kung ayos lang ako. Tumango lamang ako. Pagkarating ko sa apartment na tinutuluyan ko ay agad akong pumasok sa kwarto ko at nagpahinga.

He is not worth of my tears.