KABUSA UYANMAK

1. Bölüm

Boyu neredeyse kapi kadardi. Onu ölcebilecegim tek sey buydu. Sadece o o izin verdigi zaman bakabilirdim. Teni bir ölümlüye yakismayacak kadar beyazdi. Gozlerindeki mavi tasasizlik denizi degil ruhsuzlugunu anlatiyordu. Yakisikli bir adamdi evet ama hayatimi mahvetmeye yetecek kadar degil. Ona ilk bakista hayran olabilirdiniz ama ikinci kere baktiginizda sadece korkardiniz. Bende ilk bakisima inanmistim. On yarginin hayatimi kurtaracagini bilemezdim.

Onun hakkinda bildigim bir kac sey vardi elbette. Bana kendini asla tam olarak acmadi. Manipulatif oldugunu biliyordum. Her seye gucunun yetebilecegini de. Ve ne yaparsam yapayim beni asla birakmayacagini, kurtulamayacagimi ayni odada gecirdigim 3 yil icinde ogrenmistim.

Korumalari, luks arabalari, herkesin hayranlikla baktigi kariyeri onun karsisinda benim hic olmam icin yeterliydi. Yasadiklarima kimi inandiracaktim?

Kacmayi denedigim her seferinde beni buldu. Beni her cezalandirdiginda daha hirsli denedim. Ama kendime, onun bana oldugu kadar takintili degildim. Gidebilegim bir yer yok. Eskiden vardi.

Kilidin sesini duydugumda ayni koltukta hicbir sey dusunmeden, bacaklarimi onume cekmis oturuyordum. Saat 9 olmus.

Tikirtiyla birlikte, pavlovun kopegi gibi bana emrettigi yerime gectim.

O kopek benden daha sansliydi. Zil sesiyle onune gelen sey onun icin yararliydi. Benim icin sadece her gun yasadigim kabusumun baslamasiydi.

Iceriye girdi. Asla kafami kaldirmadim. Onu gormek de istemiyordum zaten.

"Ben konus demeden konusmayacaksin. Ben bak demeden bakmayacaksin. "

Ilk kuralini asla unutamazdim.

Bu aksam onumde durmadi. Ayak seslerinden banyoya yoneldigini anladim. Suyu acti. Beni cagirdi.

"Esyalarimi hazirla. 2 gomlek 1 pantolon koy. Kendine de sadece ic camasiri. Her zamanki gibi."

Beni asla birakmayacakti.
Beni asla birakmayacakti.

Gittigi her yere beni goturuyordu. Boyle gezilerde yanima disarda giyebilecegim hicbir sey almama izin vermezdi. Bu onun kendince kacmami engelleme girisimiydi. Eger firsatini bulsaydim, uzerimde ne kadar kiyafet oldugunu umursamadan kacardim. Yine de umutlanmaktan kendimi alamiyordum. Bu sefer bir sansim olabilir miydi?

Orta boy siyah bavula istediklerini koydum. Cantanin fermuarini cekerken dustan cikti.

"Dus almak ister misin?"

Ona bakmadan kafami salladim.

"Yarim saatin var?"

Gittigimiz yere varir varmaz uzerimden alacagini bildigim kiyafetlerimi gogsume bastirarak, hala buharin yukseldigi dusakabine girdim.

Kapattigim banyo kapisini acti.
"Komiklesme. Gormedigim bir sey yok."

Tekrar odaya döndü.

Dus aldiktan ve giyindikten sonra onun yanina dondum. Bavulu elime tutusturdu. Merdivenleri arkadasindan indim ve arabasinin arka koltuguna yerlestim. Elimi sikica tutmaya basladi. Hayir sevgiden degil. Kucuk oyunu bozulmasin diye.

Herkese birlikte yasadigimizi, ona cok asik oldugumu soylemisti. Bu hayat benim secimimmis gibi davranmami ogutlemisti. Sesimi cikarmadim. 3 aydir ilk defa disariya cikiyordum. Etrafi izlemeye basladim. Icinde yasadigim gibi disardaki hayat da degismemisti. Bensiz akmaya devam ediyordu.
Onume uzanip camin perdesini cekti.

"Doktorun tavsiyesini unutmayalim canim. Keskin isiklar gozlerini rahatsiz edebilir." Gulumsemeye basladi.

O hastaydi. Kafami kaldirip gozlerimi gozlerine diktim. Bunu sadece baskalarinin yaninda yapabiliyordum. Bu luksumu kullanmaktan asla cekinmedim. Temiz hava zihnimi acmisti sanki. Belki bu sefer kacabilirdim. Aileme ne oldugunu ogrenebilirdim. Beni bekleyen birileri kalmis olmaliydi.

Elimi daha sert tutmaya basladi. Elimdeki aci dayanilamayacak seviyeye geldiginde bagirmamak icin dudaklarimi isirip, kafami tekrar onume egdim. Elini gevsetti. Hayir kurtulamayacaktim.

Ne kadar gittigimizi bilmiyorum. Uykum gelmeye baslamisti. Sofore durmasini soyledi. Beni arabada birakip benzinlige dogru ilerledi. Iner inmez telefonunu aramaya basladim. Koltugu elimle yokladim. Almisti.

Arabaya tekrar indiginde elindeki suyu bana uzatti. Almaya calisirken birakmadi, gulumsedi ve beni gogsune cekti. Sanki normal bir ciftmisiz gibi. Sanki her sey normalmis gibi.

Eskiden oyleydik. Islerin bu noktaya gelecegini bilemezdim. Onun bu kadar hasta oldugunu ve kurban olacagimi dusunemezdim. Hayatimdaki pismanliklarimin arasinda bu da vardi. Hep boyle miydi yoksa benden sonra mi boyle olmustu? En onemlisi hayatimi nasil geri alacaktim?

Araba hareket etmeye devam edince kendimi cektim.
"Uyumak istiyorum."
Belimden sertce tutup kendine tekrar cekti. "Burasi mukemmel o zaman."

Bir noktadan sonra karsi gelmemeyi ogrenmistim. Beline sarildim. Onun yani asla guvenli degildi. Ama guvenli oldugunu dusundugum hayattan beni koparabilmeyi de o basarmisti. Beline sarilip gozlerimi kapattim.