KABUSA UYANMAK

2. Bölüm

Arabanin dondugunu hissettigimde gozlerimi actim. Hala onun kucagindaydim, saclarimdaki elleri sakince hareket ediyordu. Onu bir zamanlar sevmistim.
Geldigimizi anlayinca kalkmaya yeltendim. Izin verdi.

Arabanin kapisini acip otelin onune dogru ilerledim. Uzattigi elini tuttum ve birlikte resepsiyona dogru ilerledik. Kafami kaldirip etrafi incelemeye basladim. Etraf yaz aylarinda olmamiza ragmen sakindi. Sofor bizim icin islemleri hallederken eline sarilip bekledim. Artik her seyden korkar hale gelmistim. Bildigin dusman bilmedigin dosttan iyidir derler. Stockholm sendromu yasadigimdan supheleniyordum. Ya da fazla itaatkar olmustum. Eski ben boyle degildim.

Benligimi yavas yavas tuketmisti. Otelin lobisinde tanidik bir yuz aradim, belki yardim edebilecek birisi. Bulsaydim bile ne soyleyebilecegimi bilmiyordum. Yillardir iletisim kurdugum tek kisi oydu.
Saclarimi kulagimin arkasina iten elini hissettim. Yumusak ama etkiliydi. Ne demek istedigini anladim.

"Gozlerini indir askim. Hala hicbir sey ogrenemedin mi?"

Dedigini yaptim. Aglamak istemiyordum. Kalabaliga ciktigimizda her suphe ceken hareketimi, yalniz kaldigimizda bana acimasizca hatirlatiyordu.
Sofor islemleri hallettikten sonra anahtari sahibime teslim etti. Elini belime kaydirip beni asansore dogru yonlendirdi. 24. Kat. Yukseklik korkum oldugunu biliyordu. Bu da benim psikolojimi yipratmanin baska bir yoluydu.

Hayatimi elimden almadan once basarili bir ogrenciydim. Yuksek lisansim icin gun sayiyordum. Psikolog olacaktim. Beni o gunlerde motive eden her zorlukta ilerlemem icin destek olan adam bu olamazdi. Benimle ilgili bildigi her seyi o zamanlarda ogrenmisti. Simdi bu yakinligimiz beni yere sermisti.

Asansorden inince elimi birakti. Kapiyi actiktan sonra girmem icin bekledi. Ben girdikten sonra kapiyi her zaman yaptigi gibi kilitledi. Gorebildigim kadar elini izledim. Karti cebine koydu.

Siyah pantolon gülce. Siyah pantolon, sol cep. Sakin unutma.

Ne yapmam gerektigini biliyordum. Bu prosedure coktan alismistim. Ama onun soylemesini bekledim. Kuklaymisim gibi ona bagliydim.

"Kiyafetlerini cikar. "

Cikarmak istemiyordum. Onun karsisinda ruhum yeterince ciplakti. Her zayif noktami o yaratmis gibi biliyordu. Bekledim. Kemer tokasinin sesini duydugumda kendime geldim. Hemen elimi tisortumun eteklerine goturdum. Kot pantolonum da yere dustugunde, bileklerimden yakalayip beni genis yataga dogru cekti.

Bana dokunmasindan nefret ediyordum. Ondan nefret ediyordum.

"Tuvalete gitmem lazim." Sansimi denedim.

"Olmaz." Sesi soguktu. Yalan soyledigimi nasil anlayabilir?

"Yalan soylemiyorum. Lutfen izin ver." Kafami kaldirdim.
Sadece bir saniye gozlerime bakti.
Terli ama ayni zamanda soguk eli sertce yanagima carpti.

"Senin aklindan gecen her seyi okuyabiliyorum. Seni ben isledim. Her seyin bana ait. Her zaman boyleydi. Hala beni kandirabilecek olduguna inanacak kadar aptalsin. Bu yuzden benden asla kurtulamayacaksin."

Soyledigi her seyde hakliydi. Kendimi serbest biraktim yakaladigi bileklerimi yataga bagladi. Tekrar kafami kaldirip bakmadim. Telefonu calinca beni orda birakip balkona cikti. Kafami kaldirip bileklerime baktim. Belki elimi biraz zorlasam kravatindan gecirebilirdim. Goz ucuyla pantolonuna baktim. Kartin izini sol cebinde gorebiliyordum. Yarin beni yalniz birakacakti. Ne pahasina olursa olsun sansimi deneyecektim. Otelin guvenligine ulasabilirsem bana inanirlardi. Beni o kadar sert baglamisti ki yarin izi kalacagina emindim.

"Kafani kaldir. Bana bakmani istiyorum. Eskisi gibi."

Yatagin basinda beni izliyordu. Yerdeki pantolona bakmayi kestim, gozlerimi o soguk mavi tonlarina cevirdim. Korkunctu. Eskiden daha sicak bir tondaydi. Beni kendine mahkum ettiginden beri o gozlere baktigimda buzdan baska bir sey goremez olmustum.

Yavasca uzerime cikti. Gozlerimi kapattim.
"Ac su gozlerini dedim sana."

Obsesif. Hasta. Eger bu kadar kotu durumda oldugunu bilseydim, lisansimi almamis olsam bile okulda ogrendiklerimi onun uzerinde deneyebilirdim. Onu tedavi edebilirdim. Her sey benim sucum muydu? Ona guvenmis olmak kesinlikle benim hatamdi. Ama onu neyin bu hale getirdigini bana asla soylemeyecekti.

Beni opmeye basladi. Karsilik verdim. Ellerini ic camasirimin uzerinde gezdirmeye basladi. Tek hareketiyle beni kontrol edebiliyordu. Sanki hic agirligim yokmus gibi uzerimden siyirip cikardi. Beni uyarmadan icime girdi.
Artik kacmaliydim.

Isini bitirdikten sonra yanagimdan optu ve kalkip banyoya gitti. Kuvetin dolmaya basladigini duydum.

Eski hayatimi dusunmeye basladim. Son kacis denememden sonra bunu kendime yasaklamistim. Annemi, babami, okulumu, arkadaslarimi, sahip olduklarimi ve artik sahip olamayacaklarimi dusundukce kalbim aciyordu. Bugun kendime izin verecektim. Cunku kurtulmak icin sansimi kullanmami saglayacak tek sey eskiye olan ozlemimdi. Onu tanimadan onceki hayatim.. hic bir seyin degerini anlayamadim.

Kollarim acimaya baslamisti. Kendimi yukariya dogru cektim.