Γη & ουρανός

Ξανά σκέψου το

Το ίδιο βράδυ, καθόμαστε μαζί με τον Μιχάλη στο τραπέζι, τρώγοντας το βραδινό μας σε μια ήρεμη ατμόσφαιρα.
«Πάντως χαίρομαι πολύ που γύρισες νωρίτερα»
Πετάει ξαφνικά, προκαλώντας την προσοχή μου.
«Κι εγώ»
Λέω, αλλά ακούγεται πολύ άτονο. Τον παρακολουθώ να σκουπίζει το στόμα του με την πετσέτα.
«Είσαι κουρασμένη ε;»
«Ε, όσο να πεις. Με ταλαιπώρησε η διαδρομή, τα γεγονότα στο χωριό. Άσε που αύριο έχω και συνάντηση με τον πρόεδρο του κόμματος μας»
Λέω, αφήνοντας τελικά το πιρούνι μου κάτω.
«Σοβαρά; πότε κανονίστηκε αυτό;»
«Εγώ το κανόνισα. Έπρεπε να του μιλήσω από κοντά για τις εξελίξεις»
Απαντάω λιτά, διπλώνοντας ταυτόχρονα τα χέρια μου πάνω στο τραπέζι. Το βλέμμα του χαμηλώνει στο πιάτο του.
«Ωραία, μιας και ανοίξαμε αυτό το θέμα, θέλεις να μου μιλήσεις για την αποστολή σου στο χώρο;»
Ζητά να μάθει. Μπλέκω τα δάχτυλα μου μεταξύ τους, νιώθοντας μια σουβλιά αμηχανίας.
«Τίποτα. Ουσιαστικά... δεν βγάλαμε άκρη»
Απαντάω, ανασηκώνοντας δήθεν αδιάφορα τους ώμους μου. Ο Μιχάλης δείχνει να προβληματίζεται.
«Μωρό μου, αλλιώς έφυγες, κι αλλιώς γύρισες. Τι έγινε;»
Μάλλον καρφώνομαι χωρίς να το καταλαβαίνω.
«Σκέφτομαι να αφήσω την υπόθεση του χωριού, να την αναλάβει κάποιος άλλος»
«Τι;»
Σαστίζει μόλις ακούει την δήλωση μου.
«Ισμήνη, δεν μπορείς να το κάνεις αυτό! Έχεις τόσους ανταγωνιστές μέσα στο κόμμα, δεν μπορείς να τους δώσεις την ικανοποίηση να αναλάβουν κάτι τόσο μεγάλο!»
Ναι, τα ξέρω όλα αυτά που μου λέει. Τελικά όμως αποδείχτηκαν περισσότερα τα προβλήματα, παρά οι λύσεις.
«Κι εγώ όμως δεν μπορώ να βγάλω άκρη μαζί τους Μιχάλη»
Του αποκαλύπτω με σπασμένη φωνή.
«Τι θα πει αυτό ρε Ισμήνη;»
Με ρωτάει, δείχνοντας ακόμα πιο προβληματισμένος, ίσως και απογοητευμένος. Στρέφω το βλέμμα μου στο πλάι.
«Άστο, απλά δεν μπορώ να το αναλάβω...»
Λέω με παραίτηση και μετά σηκώνομαι όρθια.
«Πάω πάνω να ξεκουραστώ, θα τα πούμε αύριο»
Συμπληρώνω, αποφεύγοντας σκόπιμα να τον κοιτάξω. Μόλις φτάνω στις σκάλες, αισθάνομαι κάτι να σπάει μέσα μου. Είχα τόσα σχέδια για αυτήν την δουλειά. Πρώτη φορά στη ζωή μου είμαι αδύναμη να αντιμετωπίσω μια κατάσταση. Κι εγώ η ανόητη νόμιζα πως ήμουν έτοιμη να αναλάβω κάτι τόσο μεγάλο.

«Είσαι σίγουρη ότι θέλεις να τα παρατήσεις Ισμήνη; γιατί απ' ότι θυμάμαι, αυτή η υπόθεση σε ενδιέφερε πάρα πολύ. Μπορώ να πω πως το είχες πάρει προσωπικά»
Μου λέει ο πρόεδρος, ο κύριος Αριστείδης Κομνηνός.
«Το γνωρίζω, μα τώρα σας ζητάω να παραιτηθώ από αυτήν την υπόθεση. Μπορεί να την αναλάβει κάποιος άλλος! τόσοι το κυνηγούσαν»
«Όχι όμως με την ίδια λαχτάρα που είχες εσύ»
Γιατί αισθάνομαι ότι δεν θέλει να με αφήσει να παραιτηθώ; στο κάτω κάτω, υπάρχουν και πιο δυνατά χαρτιά στο κόμμα για να το αναλάβουν.
«Εγώ πάντως σου προτείνω να το σκεφτείς λίγο ακόμη, πριν καταλήξεις στην τελική σου απόφαση»
Προσθέτει. Αισθάνομαι τον λαιμό μου να κλείνει ξαφνικά.
«Ισμήνη....»
Σηκώνω το βλέμμα μου επάνω του.
«Ξέρεις ότι είχα σε ιδιαίτερη εκτίμηση τον πατέρα σου, όπως έχω και σένα...»
Εκτιμώ την ειλικρίνεια του, και αναγνωρίζω όλα όσα έχει κάνει για μένα, από την αρχή της πολιτικής μου καριέρας.
«Ο πατέρας σου τότε έκανε το λάθος να τα παρατήσει. Μην κάνεις κι εσύ λοιπόν το ίδιο λάθος»
«Λάθος;»
Επαναλαμβάνω, σχεδόν σοκαρισμένη.
«Ναι»
Ρουθουνίζω ειρωνικά, χαμηλώνοντας για μερικά δευτερόλεπτα το βλέμμα στο πάτωμα.
«Είμαι σίγουρη ότι γνωρίζετε τι έγινε τότε και τα παράτησε»
Ξεστομίζω, εστιάζοντας ξανά στο πρόσωπο του. Κουνάει θετικά το κεφάλι του.
«Φυσικά και ξέρω, μαζί το περάσαμε. Τότε βέβαια δεν ήμουν ακόμα αρχηγός του κόμματος....»
Λέει, δένοντας τα χέρια του πάνω στην έδρα.
«Προσπάθησα να τον πείσω ώστε να μην τα παρατήσει, αλλά δεν με άκουσε»
Προσθέτει, δείχνοντας προβληματισμένος ξαφνικά. Παίρνω μια βαθιά ανάσα.
«Αυτό προσπαθείτε να κάνετε τώρα και με μένα»
Συνειδητοποιώ.
«Θέλω απλώς να σε αποτρέψω από την απόφαση που πας να πάρεις»
Αποκρίνεται, με πιο ήπιο τόνο τώρα. Ξαφνικά με έχει κάνει να προβληματιστώ, για την ακρίβεια, έχω αρχίσει να το επεξεργάζομαι ξανά μέσα στο μυαλό μου. Ίσως έχει δίκιο, ίσως δεν πρέπει να ακολουθήσω την ίδια πορεία με τον πατέρα μου.
«Πήγαινε σπίτι σου Ισμήνη, ξεκουράσου, πάρε δυνάμεις, σκέψου το καλά, και μετά έλα να μου ανακοινώσεις την τελική σου απόφαση. Ως τότε, η υπόθεση της μετεγκατάστασης παραμένει σε σένα»
Με ενημερώνει, ισιώνοντας παράλληλα την πλάτη του. Τώρα καταλαβαίνω πως η συζήτηση μας έχει λήξει. Σηκώνομαι από την θέση μου.
«Σας ευχαριστώ που με ακούσατε»
«Ότι πρόβλημα υπάρχει, μπορείς να μου το λες»
Μου το έχει πει χιλιάδες φορές αυτό. Με ένα θετικό νεύμα του κεφαλιού μου, βγαίνω από το γραφείο του. Η καρδιά μου έχει βουλιάξει στο απόλυτο κενό. Ήρθα εδώ απογοητευμένη, και φεύγω γεμάτη σκέψεις, και οι περισσότερες είναι θετικές. Να πάρει, δεν ήθελα να έρθω πάλι σε αυτό το σημείο! Μπαίνω στο αυτοκίνητό μου, με προορισμό το πολιτικό μου γραφείο. Είναι ακόμα πολύ νωρίς για να επιστρέψω στο σπίτι, άσε που και ο Μιχάλης θα είναι ακόμη στο πανεπιστήμιο. Χρειάζομαι λίγο χρόνο μόνη μου, να το ξανά σκεφτώ όλο αυτό. Ελπίζω αυτή τη φορά να καταλήξω σε μια οριστική απόφαση. Μετά από μερικά λεπτά, βρίσκομαι επιτέλους στο γραφείο μου.
«Γειά σου Βίκυ»
Την χαιρετώ μόλις μπαίνω μέσα.
«Καλησπέρα κυρία Παπακωνσταντίνου»
Κυρία Παπακωνσταντίνου; για να με λέει έτσι, πάει να πει πως κάποιος είναι εδώ. Της κάνω ένα ερωτηματικό νεύμα με το κεφάλι μου. Με διακριτικό τρόπο, μου δείχνει προς τα αριστερά, μέσα στο γραφείο μου.
«Σας περιμένουν»
Με ενημερώνει με τυπικό τόνο. Κατσουφιάζω. Περίεργο, και να φανταστείς ότι ακόμη δεν ήρθα. Σπρώχνω την μισάνοιχτη πόρτα ώστε να μπω μέσα. Αμέσως βλέπω μια αντρική φιγούρα να ορθώνεται.
«Καλησπέρα»
Λέει, με ένα αχνό χαμόγελο να παιχνιδίζει στα χείλη του. Ο λαιμός μου ξερένετε, και η ανάσα μου κόβεται. Δεν είναι δυνατόν!

Άντε και καλή μας χρονιά!!!!!