Γη & ουρανός

Μπορείς να με κάνεις να σε εμπιστευτώ ξανά;

Την επόμενη μέρα, ξεκινάω για το χωριό. Κανόνισα μια πρωινή συνάντηση μαζί με τον πρόεδρο, ώστε να δούμε τι θα κάνουμε με τους κατοίκους. Ίσως ένα δημοψήφισμα θα ήταν καλό για αρχή. Παίρνω την στροφή για το χωριό, ώσπου βλέπω κάποιον να στέκεται μπροστά στον δρόμο. Αναγκαστικά, πατάω απότομα το φρένο, με αποτέλεσμα οι ρόδες του αυτοκινήτου να τσιρίξουν. Το σοκ μου είναι απερίγραπτο. Παρατηρώ τον άντρα που στέκεται μερικά εκατοστά μακριά από το όχημα μου, για να ανακαλύψω πως είναι ο Στράτος. Κάνει τον κύκλο και ανοίγει την πόρτα του συνοδηγού.
«Είσαι τρελός;»
Τον ρωτάω αυθόρμητα. Με κοιτάζει.
«Άλλος είναι αυτός που τρελάθηκε μάλλον»
Ρουθουνίζω ειρωνικά.
«Υπονοούμενο ήταν αυτό;»
«Πήγαινε στον Άι Γιώργη»
Με διατάζει; μετά από αυτό τολμάει και με διατάζει;
«Έχεις μεγάλο θράσος. Μου έκοψες τα γόνατα, μπήκες στο αμάξι χωρίς να με ρωτήσεις καν, και τώρα μου ζητάς να πάμε στο εξωκλήσι;»
Γυρίζει το κεφάλι, ώστε να με αντιμετωπίσει κατάματα.
«Εσύ έχεις κάνει πολύ χειρότερα απ' ότι εγώ. Ξεκίνα»
Πιέζω τα χείλη μου σε μια λεπτή γραμμή. Κανονικά πρέπει να τον πετάξω έξω, όμως κάτι μέσα μου με τραβάει να ακολουθήσω την εντολή του. Πατάω ελαφρά το γκάζι και συνεχίζω την πορεία μου.
«Πήγαινε από πίσω, μην μας δουν κιόλας»
Λέει, δείχνοντας μου με το χέρι του έναν δρόμο στα αριστερά.
«Πως ήξερες ότι θα έρθω;»
Τολμώ να τον ρωτήσω τελικά, μετά από αρκετά λεπτά παύσης.
«Εχθές ο πρόεδρός ήρθε στο μαγαζί και καμάρωνε για την απόφαση σου»
Ασυναίσθητα, σφίγγω το τιμόνι στα χέρια μου. Δεν περίμενα ότι θα τους το ανακοίνωνε τόσο σύντομα.
«Συγχαρητήρια πάντως, τον έκανες πολύ χαρούμενο. Επιτέλους το σχέδιο της μετεγκατάστασης γίνεται πραγματικότητα»
Δεν μου διαφεύγει η νότα ειρωνείας στον τόνο του. Δεν τον κοιτάζω, μα μπορώ να νιώσω την ένταση του. Η αύρα του είναι μεταδοτική.
«Αυτός ήταν ο σκοπός μου από την αρχή»
«Αργότερα όμως άλλαξες γνώμη»
Μου υπενθυμίζει. Παίρνω την τελευταία στροφή και αφού παρκάρω, σβήνω το αμάξι.
«Ξέφυγα από τον στόχο μου, αυτό έγινε. Και τώρα γύρισα για να επανορθώσω το λάθος μου»
«Ήταν λάθος που ήθελες να κάνεις κάτι διαφορετικό; αυτό μου λες τώρα;»
Έχει γυρίσει ολόκληρο το σώμα του, μόνο και μόνο για να με κοιτάζει. Ξεφυσάω.
«Η πολιτική, δεν είναι συναίσθημα»
Τονίζω, καρφώνοντας τον με το βλέμμα μου. Η ένταση του δείχνει να κορυφώνεται.
«Ήταν λάθος μου που σε πίστεψα. Νόμιζα ότι εσύ τουλάχιστον θα έκανες κάτι διαφορετικό»
«Και θα κάνω κάτι διαφορετικό! Θα σας βοηθήσω να σηκωθείτε από εδώ για να διεκδικήσετε ένα καλύτερο μέλλον»
Πετάω απότομα, ανεμίζοντας τα χέρια μου. Τι έχω πάθει; γιατί τον αφήνω να με εξοργίζει;
«Ότι έχουμε, βρίσκεται εδώ, σε αυτόν τον τόπο, και εδώ πρέπει να παραμείνει»
Δηλώνει κατηγορηματικά. Στρέφω το βλέμμα μου μπροστά.
«Συνειδητοποιώ ότι είσαι κολλημένος Στράτο, και λυπάμαι πραγματικά γι' αυτό»
Αν και δεν το επιδίωξα, η φωνή μου ακούγεται παράξενα ήπια. Χαμηλώνω το κεφάλι μου.
«Στη θέση σου θα λυπόμουν περισσότερο για την γνώμη που μου έχεις δημιουργήσει πλέον για τον εαυτό σου»
Συνεχίζει να μου πηγαίνει κόντρα. Τον κοιτάζω ξανά.
«Δεν είμαι εδώ για να ικανοποιήσω τα δικά σου θελήματα Στράτο. Πιθανών το χωριό να κληθεί να ψηφίσει για την μετεγκατάσταση. Εκεί θα μπορέσεις να εκφράσεις ελεύθερα την άποψη σου»
Το πόδι του ανεβοκατεβαίνει νευρικά, και το σαγόνι του σφίγγεται από την ένταση.
«Δεν το καταλαβαίνεις ρε γαμώτο; δεν είναι η μετεγκατάσταση που με ενοχλεί!»
Νομίζω πως τώρα είναι το σημείο όπου θα εκραγεί. Τα μάτια του με καίνε, όπως και οι λέξεις του.
«Τότε;»
Ρωτάω, με την φωνή μου να έχει σβήσει.
«Εσύ είσαι το θέμα μου ρε Ισμήνη, εσύ! Την μία δείχνεις να συμμερίζεσαι την άποψη μου, και την άλλη μου γυρνάς την πλάτη για να συνεργαστείς με τον Παύλο»
Το στομάχι μου έχει δεθεί κόμπος από τον θυμό και την αδρεναλίνη μου.
«Θέλεις να σου ζητήσω συγγνώμη; ωραία λοιπόν, σου ζητάω συγγνώμη»
«Δεν θέλω να μου ζητήσεις συγγνώμη, να με κάνεις να σε ξανά εμπιστευτώ θέλω»
«Α ναι; εσύ δηλαδή ήσουν εντάξει απέναντι μου, ε;»
Πετάω ειρωνικά, ξεφεύγοντας εντελώς από τα όρια μου. Τα φρύδια του σμίγουν.
«Εγώ δεν σε κορόιδεψα»
«Εσύ με ακολούθησες στην Αθήνα και έβαλες σε κίνδυνο τη δουλειά μου!»
Μάλλον ξεχνάει εύκολα, ίσως επειδή έτσι τον βολεύει.
«Εγώ έχω χάσει την εμπιστοσύνη μου σε σένα, πολύ πιο νωρίς. Μπορείς να κάνεις κάτι για να το διορθώσεις αυτό Στράτο;»
Δεν ήθελα να του φωνάξω, με προκάλεσε όμως να το κάνω. Τον παρακολουθώ να κατεβάζει το κεφάλι του, σαν κανένα μικρό παιδί. Αφουγκράζομαι την βροντή που ακούγεται στο βάθος. Μάλλον το πάει για βροχή. Αναστενάζω, ακουμπώντας παράλληλα την πλάτη στο κάθισμα μου.
«Δεν το.... είχα σκεφτεί αυτό. Λυπάμαι»
Μπορώ να διακρίνω την μετάνοια στην χροιά της φωνής του.
«Μου αρέσει που προσπαθείς να κατηγορήσεις εμένα. Τα δικά σου τα λάθη δεν τα βλέπεις;»
Στρέφει το κεφάλι στο πλάι ώστε να με κοιτάξει.
«Εδώ μιλάμε για ένα χωριό Ισμήνη, για την ζωή μας»
«Για το ίδιο πράγμα μιλάμε Στράτο. Κι εσύ με την στάση σου απείλησες την ζωή μου, την δουλειά μου, τον αρραβώνα μου»
Μόλις ακούει το τελευταίο, δείχνει να τσιτώνεται.
«Δεν ήξερα τότε»
Αυτόματα ρουθουνίζω ειρωνικά.
«Και στην τελευταία σου επίσκεψη, που ήρθες γραφείο μου, δεν ήξερες;»
Αν μπορούσα να τον κάψω τώρα με το βλέμμα μου, σίγουρα θα τον είχα κάνει στάχτη. Η ένταση ανάμεσα μας όλο και κορυφώνεται, και δεν μπορώ να το σταματήσω.
«Ξέρεις κάτι; αν γύριζα τον χρόνο πίσω, δεν θα σε ακολουθούσα ποτέ στην Αθήνα. Ήταν το πιο τραγικό μου λάθος»
Παίρνω μια απότομη εισπνοή, χωρίς να το ελέγξω. Δεν ξέρω γιατί αυτό με πείραξε, αλλά το έκανε.
«Να που θα συμφωνήσω και κάπου μαζί σου»
Υποκρίνομαι την ανέκφραστη, μα μέσα μου δεν είμαι. Με κοιτάζει σταθερά, ούτε που βλεφαρίζει. Γαμώτο, δεν θα μπορούσα να βρίσκομαι σε πιο μειονεκτική θέση.
«Πήγαινε κάτω να τον βρεις, αρκετά σε καθυστέρησα»
Πετάει μετά από αρκετά λεπτά παύσης, και ύστερα βγαίνει από το αμάξι, κοπανώντας την πόρτα πίσω του. Σφίγγω ξανά το τιμόνι, τόσο δυνατά, που οι αρθρώσεις μου έχουν ασπρίσει. Έφυγε, τι περιμένεις; Σκέφτομαι, βλέποντας τον να μπαίνει στην αυλή της εκκλησίας. Αγγίζω το κλειδί, μα δεν τολμάω να το γυρίσω. Που να πάρει η οργή! Το τραβάω από την μίζα και μετά βγαίνω έξω για να τον ακολουθήσω.