Γη & ουρανός

Φοβάμαι

Στράτος POV

Σταματάει το αμάξι έξω από το χωριό, στο σημείο όπου την σταμάτησα. Σβήνει το όχημα και έπειτα στρέφει το βλέμμα της επάνω μου.
«Δεν θα ήθελα να ξανά συμβεί αυτό»
«Ούτε κι εγώ»
Απαντάω λιτά, νιώθοντας σαν μικρό παιδάκι.
«Ωραία, τότε καλύτερα να κρατήσουμε τις σχέσεις μας τυπικές, όπως ακριβώς το συμφωνήσαμε»
Μου προτείνει, στρέφοντας το κεφάλι της στο πλάι. Σφίγγω τις γροθιές μου.
«Επιμένουμε λοιπόν»
Μουρμουρίζω, ακουμπώντας στην πλάτη του καθίσματος.
«Στράτο, επειδή.... έγινε ότι έγινε, τέλος πάντων, δεν σημαίνει ότι σπάμε τον κανόνα ανάμεσα μας»
Και ο όρκος έγινε κανόνας λοιπόν. Δεν ξέρω με τι να νευριάσω περισσότερο. Τρίβω το πρόσωπο μου.
«Δηλαδή για σένα δεν άλλαξε τίποτα;»
Την ρωτάω, με την ένταση να χρωματίζει την χροιά μου. Αφήνει έναν αναστεναγμό.
«Ρε Στράτο, τι καταλαβαίνεις τώρα;»
Αντιγυρίζει, ρίχνοντας μου μια θυμωμένη ματιά. Παίρνω μια βαθιά ανάσα, πριν της το αποκαλύψω.
«Μου αρέσεις»
Γυρίζει το κεφάλι της μπροστά, ώστε να αποφύγει το βλέμμα μου. Νιώθω μια σουβλιά χαράς. Μάλλον δεν επηρεάζομαι μόνο εγώ, δεν είμαι μόνος μου σε αυτό!
«Έχω χτίσει ήδη την ζωή μου»
Με ενημερώνει για πολλοστή φορά. Παίρνω μια βαθιά ανάσα.
«Έχω επίγνωση της κατάστασης σου»
«Τότε γιατί δεν μπορείς να καταλάβεις ότι δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα το ερωτικό μεταξύ μας;»
Γαμώτο, αισθάνομαι λες και με χαστούκισε με αυτά της τα λόγια. Την λοξοκοιτάζω.
«Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία»
Απαντάω, με ένα χαμόγελο να παιχνιδίζει στις άκρες των χειλιών μου. Με κοιτάζει, και αυτήν την φορά δείχνει λιγάκι χαμένη. Την επηρεάζω, δεν με ξεγελάει.
«Καλύτερα να κατέβεις. Αρκετά είπαμε για σήμερα»
Σκύβω κοντά στο πρόσωπο της, με αποτέλεσμα να την αιφνιδιάσω.
«Δεν θέλω να γίνω πιεστικός. Μπορεί ίσως να το κάνω, μα γίνεται εντελώς ασυναίσθητα»
Της αποκαλύπτω χαμηλόφωνα. Τα χείλη της μισανοίγουν, έτοιμη να έρθει σε αντιπαράθεση μαζί μου.
«Εμείς οι δύο, δεν έχουμε κοινή πορεία»
Λέει τελικά, μα κάτι στο βλέμμα της με κάνει να την αμφισβητήσω.
«Μπορούμε όμως να συναντηθούμε σε κάποιο σταυροδρόμι»
Αποκρίνομαι, ανασηκώνοντας αθώα τους ώμους μου. Υψώνει με αγανάκτηση το βλέμμα της στον ουρανό.
«Εδώ σου μιλάω σοβαρά και εσύ....»
Αφήνει μετέωρη την πρόταση της, με τα μάτια της να έχουν στενέψει. Πριν προλάβει να ξανά μιλήσει, ορμάω στα χείλη της, αφήνοντας ένα πεταχτό φιλί. Κοκαλώνει.
«Δεν σου ζητάω τίποτα το παρανοϊκό, θέλω απλά να σε βλέπω»
Απαντάω λιτά, στηρίζοντας το κεφάλι στο χέρι μου. Σιγά σιγά δείχνει να ανακτά την αυτοκυριαρχία της.
«Και τι θα κερδίσεις με αυτό;»
Με ρωτάει, με απόλυτα σοβαρό ύφος.
«Απλά θα σε βλέπω, θα ξέρω πως είσαι καλά»
Απαντάω λιτά, χωρίς κάποιον πονηρό σκοπό στο πίσω μέρος του μυαλού μου, χωρίς να αισθάνομαι την ανάγκη να της κάνω κακό.
«Δεν θέλω να καταστρέψω την ζωή μου»
Άντε πάλι με αυτό!
«Μα δεν σου ζήτησα να την καταστρέψεις...»
Πετάω κάπως απότομα, αν και δεν το επιδίωξα. Εκείνη χαμηλώνει το βλέμμα της στο πάτωμα του αυτοκινήτου.
«Τόσο κακό είναι λοιπόν το να σε θέλει κάποιος;»
Την ρωτάω σιγανά, σχεδόν παραπονεμένα. Κλείνει για λίγο τα βλέφαρά της, πριν εστιάσει ξανά σε μένα.
«Για εμένα είναι, ιδιαίτερα όταν ο άλλος γίνεται τόσο επίμονος»
Κατάλαβα το τελευταίο υπονοούμενο. Ξεφυσάω.
«Βρίσκω ανταπόκριση και τα κάνω όλα αυτά, διαφορετικά θα είχα εγκαταλείψει τις προσπάθειες»
Πετάω, χωρίς να το συλλογιστώ καλά. Γίνομαι τόσο ανόητος και επιπόλαιος ώρες ώρες. Από την μία την καταλαβαίνω και από την.... σκατά.
«Δεν θέλω να ξανά συναντηθούμε, ούτε καν τυχαία!»
Και αν πριν μου το ζήτησε, τώρα το απαιτεί. Συγχαρητήριά λοιπόν που κατάφερα να την απομακρύνω ξανά. Χαμηλώνω το κεφάλι μου με απογοήτευση.
«Συγγνώμη»
Μουρμουρίζω και μετά βγαίνω έξω. Περνάω τον δρόμο, για να βρεθώ στο αγροτικό μου, το οποίο βρίσκεται παρκαρισμένο στην άκρη εδώ και τουλάχιστον μία ώρα. Σίγουρα κάποιος θα το είδε, αλλά κανένας δεν θα υποψιάστηκε την Ισμήνη. Μόλις μπαίνω μέσα, αρχίζω να δουλεύω τις σκέψεις μέσα στο μυαλό μου, και συνειδητοποιώ ότι με την συμπεριφορά μου.... της προκαλώ πράγματι ζημιά. Στρέφω το κεφάλι μου στο πλάι. Το βλέμμα μου συναντά το δικό της από την απέναντι πλευρά του δρόμου. Γαμώτο, με έχεις αιχμάλωτο με αυτά τα γαλανά σου μάτια. Έχω τόσα να της πω, τόσα να της αποκαλύψω. Πρέπει να πνίξω κάθε μου συναίσθημα γι' αυτήν. Βάζω μπροστά και προχωράω προς το χωριό.

Ισμήνης POV

«Τι συμβαίνει; γιατί δεν ήρθες; σε περιμένω τόση ώρα!»
Ο πρόεδρος δεν ακούγεται καθόλου χαρούμενος από την άλλη γραμμή. Ξεφυσάω, ενώ παράλληλα τρίβω τα μαλλιά μου με την πετσέτα.
«Είχε μια βλάβη το αυτοκίνητο μου»
Με σιχαίνομαι που αναγκάζομαι να πω ψέματα, έστω και αν αυτός είναι ο Απέργης.
«Σοβαρή;»
Με ρωτάει.
«Ελπίζω πως όχι. Θα δούμε αύριο»
Απαντάω, προσπαθώντας να ακουστώ ουδέτερη, χωρίς κανένα συναίσθημα.
«Άρα δεν θα συναντηθούμε σήμερα, σωστά;»
Συνεχίζει τις ερωτήσεις. Ξεφυσάω διακριτικά.
«Δυστυχώς όχι. Υπάρχει όμως και το αύριο»
Του υπενθυμίζω, πλησιάζοντας αργά το παράθυρο του δωματίου μου.
«Σωστά. Τότε σε περιμένω αύριο την ίδια ώρα στην κοινότητα»
«Έγινε. Καλό βράδυ»
Λέω και μετά το κλείνω. Ευτυχώς, ξεμπέρδεψα γρήγορα με αυτόν. Με τον Στράτο δεν ξέρω όμως πως θα ξεμπλέξω. Κλείνω τα μάτια μου. Ακόμα νιώθω τα χείλη μου να καίγονται από τα φιλιά του. Ήταν λάθος που άφησα τον εαυτό μου να παραδοθεί στα συναισθήματα. Μα τι παθαίνω; πρώτη φορά μου συμβαίνει αυτό. Δεν υπήρχε περίπτωση στο παρελθόν να χάσω τον έλεγχο του εαυτού μου. Φοβάμαι όταν βρίσκομαι μαζί του.