Γη & ουρανός

Ενοχές

Ισμήνης POV

Στέκεται μπροστά μου, να με καρφώνει έντονα με αυτά τα σκούρα καστανά του μάτια. Δεν κρύβει κακία το βλέμμα του, ούτε κάτι το πονηρό. Μοιάζει με ένα αθώο παιδί. Μου χαμογελάει στραβά.
«Μου αρέσεις Ισμήνη»
Λέει, περνώντας το χέρι του από το μάγουλο μου, για να καταλήξει στα μαλλιά μου. Δεν έχω νιώσει ένα τόσο έντονο άγγιγμα. Δεν χρειάζεται να κάνει κάτι, απλά με ακουμπάει και καίγομαι.
«Σε θέλω Ισμήνη»
Ψιθυρίζει, και νιώθω την ανάσα του να χαϊδεύει το σαγόνι μου. Έπειτα τα χείλη του χαϊδεύουν την γωνία του στόματος μου. Θέλω να τον σταματήσω, μα δεν μπορώ να βγάλω λέξη.
«Ισμήνη....»
Λιώνω με τον τρόπο που προφέρει το όνομα μου.
«Παραδέξου το»
Μου ζητάει χαμηλόφωνα.

Πετάγομαι μέσα από τον ύπνο μου, νιώθοντας την ανάσα μου έτοιμη να κοπεί. Θεέ μου, όνειρο ήταν αυτό; Δεν το πιστεύω! ονειρεύτηκα τον Στράτο; Στρέφω το κεφάλι μου στο πλάι, για να ανακαλύψω ότι ο Μιχάλης κοιμάται δίπλα μου, χωρίς καμία ρυτίδα ανησυχίας στο πρόσωπο του. Αμέσως σηκώνομαι από το κρεβάτι. Να πάρει, τα πόδια μου τρέμουν, σε σημείο που φοβάμαι ότι θα καταρρεύσω. Αφού μένω μερικά λεπτά ακίνητη, με το χέρι μου να στηρίζεται στον τοίχο, αποφασίζω να προχωρήσω προς την κουζίνα. Παλεύω με τον εαυτό μου. Προσπαθώ να ηρεμήσω, αλλά κάτι δεν με αφήνει. Σαν να με κρατάει μια αόρατη δύναμη από το να ξεχάσω αυτό το καταραμένο όνειρο. Ασυναίσθητα, ακουμπάω τα δάχτυλα στα χείλη μου. Το φιλί του νιώθω πως με καίει ακόμα. Σφίγγω τα δόντια μου.
«Σταμάτα, σε ικετεύω»
Ψελλίζω, χωρίς να ξέρω σε ποιον ακριβώς απευθύνομαι, η ποιον προσπαθώ να πείσω. Κάθομαι στο τραπέζι του πρωινού, κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο της κουζίνας. Είναι ακόμα σκοτεινά. Γαμώτο, γιατί μου συνέβη απόψε αυτό; μήπως φταίει το φιλί που μου έδωσε στο γραφείο; ίσως οι τύψεις μου με βασανίζουν; Ουσιαστικά απάτησα τον Μιχάλη. Θεέ μου, η κατηγορία κάθεται τόσο βαριά πάνω στο στήθος μου, που μοιάζει σχεδόν ασήκωτη. Και το χειρότερο είναι πως στο τέλος.... ενέδωσα. Πραγματικά ανταποκρίθηκα στο φιλί του, δεν είναι ψέμα, ούτε και εκείνος είναι τρελός. Θυμώνω με το πείσμα του, και θυμώνω περισσότερο με το γεγονός ότι έχει δίκιο. Γεμίζω ένα ποτήρι με νερό κι έπειτα το κατεβάζω σχεδόν μονορούφι. Δεν θα το ομολογήσω στον Μιχάλη, δεν θέλω να ταράξω την σχέση μας. Καλύτερα αυτό να παραμείνει μυστικό, για το καλό όλων μας. Ελπίζω μόνο να μην με ξανά ενοχλήσει. Ένα ειρωνικό χαμόγελο απλώνεται στα χείλη μου. Ποιον κοροϊδεύω; σίγουρα θα ξανά εμφανιστεί. Τι να κάνω; Μήπως να φύγω για το χωριό; Μα έτσι είναι σαν να μπαίνω εγώ η ίδια στο στόμα του λύκου. Ίσως όμως στο χωριό να είναι πιο δύσκολα τα πράγματα. Μάλλον αυτή είναι η λύση που ψάχνω. Καλύτερα να ηρεμήσω και να επιστρέψω στο κρεβάτι.

Στράτος POV
Την επόμενη μέρα.

«Να σου πω, σκοπεύεις να γυρίσεις, η θα την βγάλεις εκεί κάτω;»
Άρχισε και η μάνα μου την ίδια κασέτα.
«Αφού έχετε τον Βαγγέλη να βοηθάει ρε μαμά»
Την ακούω να ξεφυσά από την άλλη γραμμή.
«Στράτο, έφυγες στα καλά καθούμενα για Αθήνα χωρίς να το ξέρουμε, λες ότι θα γυρίσεις και εσύ είσαι ακόμα κάτω! Τι συμβαίνει;»
Μπορώ να διακρίνω μια νότα ανησυχίας στον τόνο της φωνής της. Κλείνω τα μάτια μου.
«Μην αγχώνεσαι ρε μάνα, όλα είναι καλά»
«Όλα είναι καλά λέει. Ρε παλικάρι μου, καταλαβαίνεις ότι εξαφανίστηκες χωρίς να ξέρουμε τον λόγο; το καταλαβαίνεις ότι μας έχεις βάλει σε αναμμένα κάρβουνα;»
Αυτή είναι η μοναδική στιγμή που βάζω τον εαυτό μου στην θέση των γονιών μου. Αν έφευγε και μένα το παιδί μου έτσι.... σίγουρα θα είχα τρελαθεί, και θα υπέθετα τα χειρότερα, ακόμη και το ότι έχει μπλέξει με ναρκωτικά! Περνάω το χέρι από τα μαλλιά μου, σπρώχνοντας τα προς τα πίσω.
«Θα επιστρέψω σήμερα, μην ανησυχείς»
«Υποσχέσου μου ότι μόλις γυρίσεις, θα μου εξηγήσεις τι ακριβώς συμβαίνει»
Και τώρα καταρρέει κάθε συμπόνια που ένιωσα πριν λίγο για τους γονείς μου.
«Καλά, κλείσε τώρα, θα τα πούμε από κοντά»
Πριν προλάβει να ξανά μιλήσει, κλείνω το τηλέφωνο. Ήταν εντελώς απερίσκεπτη η κίνηση μου τελικά. Ξαφνικά, το βλέμμα μου την εντοπίζει στο απέναντι πεζοδρόμιο. Επιτέλους! τόσες ώρες περίμενα έξω από το κτίριο όπου βρίσκεται το γραφείο της. Ίσως είναι υπερβολικό που την κυνηγάω, ίσως και να την πιέζω με την συμπεριφορά μου, αλλά ήθελα να μιλήσουμε οπωσδήποτε. Εχθές είχε όλο τον χρόνο για να σκεφτεί την πράξη που... το φιλί μας τέλος πάντων. Ελέγχω δεξιά αριστερά, κι έπειτα περνάω τον δρόμο.