Γη & ουρανός

Θα ήταν άδικο να τα παρατήσεις

Στράτος POV

Το πόδι μου ανεβοκατεβαίνει νευρικά στο πάτωμα. Θέλω απεγνωσμένα να σηκωθώ από την καρέκλα και να περπατήσω όλο το τετράγωνο. Δεν έχω αισθανθεί ξανά έτσι στην ζωή μου. Αγωνία και ένταση μαζί. Ίσως δεν υπάρχει χειρότερος συνδυασμός.
«Είστε σίγουρος ότι δεν θέλετε να πιείτε κάτι;»
Με ρωτάει η γραμματέας για πολλοστή φορά. Την κοιτάζω.
«Όχι. Στ' αλήθεια, είμαι εντάξει»
Απαντάω, χαρίζοντας της ένα ψεύτικο χαμόγελο. Εκείνη μου κάνει ένα θετικό νεύμα με το κεφάλι της, πριν στρέψει τα μάτια στην οθόνη του υπολογιστή της. Κοιτάζω τριγύρω. Από λεπτό σε λεπτό θα είναι εδώ. Σίγουρα θα την έχω κάνει έξαλλη με την κίνηση μου. Πρέπει όμως να καταλάβει ότι θα επιμείνω. Δεν μπορεί να τινάξει την υπόθεση στον αέρα εξαιτίας μου, δεν θα το επιτρέψω εγώ να γίνει! Ξαφνικά, ακούγεται το κουδούνι. Αυτόματα σηκώνομαι από την θέση μου.
«Ήρθε»
Μου ανακοινώνει η γραμματέας καθώς πηγαίνει να ανοίξει. Μόλις την βλέπω στην είσοδο, καταλαβαίνω την ένταση που εκπέμπει. Θεέ μου, ακόμα και έτσι είναι πανέμορφη.
«Βίκυ, μπορείς να πάρεις τα πράγματα σου και να φύγεις»
Εκπλήσσομαι από την διαταγή της. Η γραμματέας την κοιτάζει μπερδεμένη, αλλά τελικά υπακούει στην εντολή της.
«Καλή συνέχεια»
Μας εύχεται, πριν φύγει από το γραφείο. Η πόρτα κλείνει, και η Ισμήνη στρέφει τα φουρτουνιασμένα της μάτια επάνω μου.
«Έχεις τρελαθεί τελείως; πες μου, το έχεις χάσει;»
Απαιτεί να μάθει, ανεμίζοντας ταυτόχρονα τα χέρια της. Τελικά την έκανα πιο έξαλλη από τις προηγούμενες φορές.
«Σου είπα ότι αυτό δεν θα το αφήσω έτσι»
«Τι δεν θα αφήσεις ρε Στράτο; το καταλαβαίνεις ότι μου κάνεις ζημιά;»
Η φωνή της ανεβαίνει μερικές οκτάβες. Ασυναίσθητα, χαμηλώνω το κεφάλι μου. Σίγουρα της μοιάζω σαν παιδί που μόλις το έχουν βάλει τιμωρία για κάποια του αταξία.
«Μόλις έδωσες τροφή για σκέψη στην γραμματέα μου, η οποία γνωρίζει για τον δεσμό μου με τον Μιχάλη, όπως και όλοι εδώ πέρα!»
Το όνομα του ήταν αρκετό για να πυροδοτήσει τον θυμό μου εκ νέου. Σηκώνω αργά τα μάτια μου στο πρόσωπο της.
«Δεν είναι ανάγκη να μου τον αναφέρεις συνέχεια»
«Όχι, είναι! μπας και καταλάβεις επιτέλους ότι η ζωή μου έχει ήδη φτιαχτεί»
Επιμένει να φωνάζει, κάνοντας μερικά βήματα ώστε να με πλησιάσει. Στέκω σαν το άγαλμα, με τα μάτια μου να την ακολουθούν σε κάθε της κίνηση. Πλέον φοβάμαι ακόμα και να αναπνεύσω κοντά της. Θεέ μου, όλα με προδίδουν, κι όλα με οδηγούν στον ίδιο δρόμο.
«Δεν είμαι εδώ για να σε καταστρέψω»
«Ως τώρα δεν μου έχεις δείξει το αντίθετο»
Πετάει απότομα, καρφώνοντας με με τα μάτια της. Αυτός ο γαλάζιος ουρανός που χανόμουν μέσα του, τώρα αισθάνομαι ότι θέλει να με ρίξει χαμηλά στη γη.
«Είναι τόσο κακό λοιπόν να παραδέχεται ένας άντρας ότι τρέφει αισθήματα για σένα; ότι του αρέσεις;»
Την ρωτάω με ήπιο τόνο. Βγάζει ένα ειρωνικό επιφώνημα.
«Καταλαβαίνεις άραγε τι αισθάνεσαι;»
Με ρωτάει με σταθερή φωνή.
«Ξέρω ότι μου αρέσει να περνάω χρόνο μαζί σου....»
Αποκρίνομαι, τοποθετώντας τα χέρια στις θηλιές του τζιν μου. Δεν το βρίσκω κακό να εκδηλώνω το ενδιαφέρον μου. Στο κάτω κάτω, δεν πειράζω κανέναν.
«Μην παρατήσεις την υπόθεση του χωριού»
Της ζητάω, θέλοντας να αλλάξω θέμα. Τα βλέφαρά της πεταρίζουν για λίγο.
«Πως τρέχεις από το ένα θέμα στο άλλο....»
«Το εννοώ Ισμήνη!»
Πετάω απότομα, κάνοντας ένα βήμα κοντά της.
«Το χωριό σε χρειάζεται, μην το παρατήσεις»
Είμαι ειλικρινής, δεν αστειεύομαι. Τα γαλανά της μάτια εστιάζουν στα δικά μου.
«Δεν μπορώ να συνεχίσω»
«Φυσικά και μπορείς. Είσαι η μοναδική που μπορεί να βοηθήσει»
Μπορώ να δω την αμφιβολία να καθρεφτίζεται στο βλέμμα της. Πως γίνεται να πιστεύει ότι δεν μπορεί να συνεχίσει; είναι η μοναδική που ασχολήθηκε μετά από τόσο καιρό με την υπόθεση μας.
«Δεν θέλω να τα παρατήσεις εξαιτίας μου»
Λέω χαμηλόφωνα. Η έκφραση της δείχνει να μαλακώνει. Με κοιτάζει τόσο αθώα, και αυτά τα γαλανά της μάτια.... αυτός ο απέραντος ουρανός.
«Σου τ' ορκίζομαι ότι δεν θα σε ξανά ενοχλήσω, αρκεί να μου πεις ότι δεν θα τα παρατήσεις»
Επιμένω με τον ίδιο τόνο. Αποφασίζω να το ρισκάρω, κάνοντας ένα ακόμα βήμα κοντά της. Νιώθω την θέρμη της, την ένταση στο κορμί της. Παρακολουθώ τα χείλη της να συσπώνται.
«Σε παρακαλώ Ισμήνη»
Μουρμουρίζω, πιάνοντας ταυτόχρονα τα χέρια της. Εκπλήσσομαι που δεν απομακρύνεται. Αισθάνομαι ένα ευχάριστο μυρμήγκιασμα στις αρθρώσεις μου, και ξέρω ότι μου το προκαλεί μονάχα το άγγιγμα της. Είναι όλα τόσο πρωτόγνωρα. Ναι, είχα σχέσεις στο παρελθόν, μα καμία δεν μου δημιούργησε αυτήν την ένταση, καμία δεν ήταν σαν την Ισμήνη. Φέρνω αργά το πρόσωπο μου κοντά στο δικό της.
«Πες μου ότι δεν θα το κάνεις»
Θέλω να μάθω, πρέπει να ξέρω την απόφαση της. Η ανάσα της αγγίζει γλυκά τα χείλη μου. Δεν το κρύβω, θέλω να την ξανά φιλήσω, αργά αυτήν την φορά, τρυφερά, να το νιώσουμε και οι δύο, να το ζήσουμε με το ίδιο πάθος. Ο ήχος του κινητού της έρχεται για να ταράξει την ατμόσφαιρα ανάμεσα μας. Κλείνω σφιχτά τα βλέφαρά μου.
«Έλα Μιχάλη»
Να το πάλι αυτό το όνομα. Την καρφώνω με το βλέμμα μου.
«Τώρα ξεκινάω από το γραφείο για να έρθω στο σπίτι»
Λέει, εστιάζοντας την προσοχή της σε μένα. Δεν ξέρω αν το κάνει με σκοπό να με νευριάσει, πάντως πρέπει να ξέρει ότι το έχει καταφέρει ήδη και με το παραπάνω.
«Εντάξει, έρχομαι τώρα»
Συνεχίζει και μετά απομακρύνει την συσκευή από το αυτί της.
«Θα σε παρακαλούσα να μην ξανάρθεις εδώ. Δεν θέλω να δημιουργήσω υποψίες στους συναδέλφους μου»
Και τώρα απέκτησε πάλι το λακωνικό της ύφος, εκείνην την παγωμένη, ανέκφραστη μάσκα της. Θεέ μου, δώσε μου υπομονή.
«Με την υπόθεση του χωριού τι θα κάνεις;»
Ανοιγοκλείνει δυο φορές τα βλέφαρά της.
«Δεν σε αφορά αυτό Στράτο»
Σφίγγω τα δόντια, κάνοντας παράλληλα ένα θετικό νεύμα με το κεφάλι μου.
«Μην τα παρατήσεις, θα ήταν πολύ άδικο»
Λέω τελικά, πριν ξεκινήσω για την έξοδο του γραφείου. Εκπλήσσομαι που δεν άκουσα κάποια απάντηση από μέρους της. Ελπίζω να με ακούσει. Όσο για μένα... φοβάμαι ότι ο χρόνος μου εδώ τελείωσε. Καλύτερα να γυρίσω εκεί που ανήκω.