BİR GÜNEŞ MASALI

5.BÖLÜM

Merhabalar herkese geç geldi bölüm kusura bakmayın lütfen  işte yeni bölüm..

:)

Sabah uyandığımda güneş yeni doğmuştu normalde güneş doğmadan kalkardım güneşin doğuşun izlemeyi severdim ama dün gece uyuyamadığım için doğal olarak saatimde uyanamamıştım dün gece demişken her şey gözümün önüne geldi aman Allahım ben onları nasıl yapabilmiştim gerçekten çok utanıyordum ama şu da bir türlü aklımdan çıkmıyordu Adar benden etkilenmişti bu gerçek beni neden mutlu ediyordu ahh kesin kazandığım için yoksa neden olacak ki dimi iyi ama ben çok utanıyordum nasıl yüzüne bakıcaktım şimdi offf bu kadar düşünmemeliydim sonuçta kazanmıştım hem o şeyleri yapmış hem de kaybetmiş olabilirdim dimi evet kesinlikle en azından kazanmıştım ben bunun verdiği özgüvenle hemen banyoya girip kısa bir duş alıp giyindim sade su yeşili bir elbise giymiştim uzun saçlarımı salık bıraktım sadece dudağıma bir nemlendirici ve elimede kremimi sürüp çıktım aşağı inip kahvaltı sofrasını hazırlamaya başladım yarım saat içinde hazır olmuştu bile ama bu adam hala uyanmamıştı gidip uyandırsamıydı acaba çekine çekine yukarı çıktı odasının önündeydi ama bir türlü çalmaya cesaret edemiyordu ama yapmalıydı korkunun ecele faydası yoktu hem illaki yüz yüze geleceklerdi cesaretimi toplayıp kapıyı iki kere tıklattım fakat ses yoktu tekrar biraz daha sert vurdum kapıya ve
"Şey kahvaltı hazır " dedim
Ama yine ses yoktu yavaşça kapıyı açtım fakat yatak boştu sonra banyodan gelen su sesi ile banyoda olduğunu anladım tam arkamı dönmüş çıkıyordum ki banyo kapısı açıldı korkuyla yavaşça arkamı döndüm ama dönmemle gördüğüm şeyle hemen tekrar arkama döndüm sonra tam kendimi izah edecekken o benden önce davrandı
"Senin ne işin var burda amacın ne kızım senin dün pes etmem sana kendini bişey zannettirmesin zerre değerin yok benim için hem senden etkilendiğim için gitmedim ben o işkenceye daha fazla katlanamadığım için gittim şimdi çıkabilirsin seninle kahvaltı falan da etmicem "
Yüreğimde bir şey parçalandı neden bilmiyorum ama sözleri beni çok yaraladı tıpkı şey gibi bir histi bu babamın bana annemin katili olduğumu söyleyip tokat attığı zamanki gibi bir his neden onun sözleri babamınkiler kadar acıtmıştı gözlerim doldu istemsizce ama arkam dönüktü ona görmedi beni
"Haklısın beyim ben kimse değilim buraya sadece kahvaltının hazır olduğunu söylemeye geldim şimdide gidiyorum" dedim ve hemen çıktım odadan ve hemen kendimi odama attım boşunaydı uğraşım ben babamın gözünde bile değersiz ve gereksizdim hiç olmaması gereken biriydim elin adamından ne bekliyordum ki sevgi mi saygı mı ?
Hepsi boştu ben asla kimse tarafından sevilmicektim ben bu dünyaya annemin ölümüne sebep olarak gelmiştim nasıl mutlu olmayı ve sevilmeyi bekleyebilirdim ki 'Anne annem keşke olsaydın yanımda çok yalnızım anne çok canım acıyor sen olsaydın olmazdı bütün bunlar biliyorum sen olsaydın yani ben olmasaydım babam abilerim daha mutlu olurlardı herkes bensiz daha mutlu olurdu özür dilerim anne lütfen bari sen sev beni kızma bana'
Epey bir süre odada ağladıktan sonra uyuyamalmıştım uyandığımda başımda ve vücudumda şiddetli bir ağrı vardı başım çok ağladığımdan vücudum ise yerde uyuduğumdan olmalıydı yavaşça kalktım yerden banyoya girip elime yüzüme su döktüm üstüme rahat bir eşofman takımı giyip sessizce aşağı indim ufak bir sandiviç yiyip ilaç aldım mutfaktan çıkmak üzereydim ki dış kapının sesiyle olduğum yerde çivilendim ne yapıcaktım ben yüzüne bakmak istemiyordum tam yukarı kaçmak üzereydim ki ayak sesleri yaklaşmıştı bile muhtemelen arkamdaydı yavaşça döndüm her ne kadar yüzüne bakmak konuşmak istemesem de mecburen
"Hoşgeldin ağam açsan yemek hazırliyim hemen"
"İstemez yatıcam ben"
"Tabi ağam"
Sonra bir süre bana baktı ve aceleyle yukarı çıktı
Çok kırgın hissediyordum nedenini bilmiyordum bu kadar beni üzen şey neydi ne kadar değersiz olduğumun bir kez daha yüzüme vurulmuş olması mı yoksa tam ilk kez mutlu hissetmişken kursağımda kalması mı veya tüm bunları yapan kişinin o olması mı? Ona aşık değildim ben aşk nedir onu bile bilmezdim ama ne olursa olsun eşimin beni sevmesini bana iyi davranmasını istemiştim bu yaşıma kadar babamdan hiç sevgi görmemiştim annemin kokusunu dahi alamamıştım bu yüzden hayatımın bundan sonraki zamanında yanında olacağım kişinin bana iyi davranmasını istemem gayet normaldi fakat bu da olmamıştı suç bendeydi ben annemin ölümüne sebep olmuştum mutluluk beni asla bulmicaktı

( Arkadaşlar sürekli bunu düşünmesinin nedeni küçüklüğünden beri her şeyde ona bunu söylemeleri çocukluğunuzdan beri biri size sürekli bir şey söylerse buna inanır ve benimsersiniz )

Bende odama çıkıp dişlerimi fırçalayıp yatağa girdim her gece yaptığım gibi anneme iyi geceler dileyip yattım.
Sabahın ışıklarıyla uyandım bugün eve gidicektik kalkıp üstümü giyinip aşağı indim çabucak kahvaltı hazırlayıp oturdum oda çok geçmeden geldi bir haftadır olduğu gibi hiç konuşmadan ettik kahvaltıyı ardından kalkıp sofrayı topladım
"15 daikaya hazır ol yola çıkıcaz"
"Tamam ağam"
Bulaşıkları da hallettikten sonra üstümü başımı düzeltip dünden hazırladığım bavulumu aldım tam odadan çıkarken kapıda karşılaştık benim bavulumu da alıp merdivenlerden indi bende peşinden indim evden çıkıp arabaya bindik ve sessiz sedasız bir yolculuk geçirdik konağa geldiğimizde aile üyelerini görüp odaya çıktık çok yorgundum yol ve düşündüklerim hissettiklerim beni çok yormuştu ama şuan dinlenemezdim akşam yemeği vaktiydi hızlıca elime yüzüme bi su döküp üstümü düzelttim o sırada oda banyodan çıktı benden sonra girmişti oda hazır olunca birlikte indik aşağıya sofraya oturunca herkes yemeğe başladı ben sessizce yemeğimi yiyip arada dönen sohbete bir iki kelam edip tekrar önüme dönüyordum Arat ise benden daha sessizdi oda bazen babasının sorularına cevap veriyordu o kadar yemekten sonra kızlarla bulaşıkları hallettik Semra ve Hatice'nin bana sorar gözlerle baktıklarını biliyordum ama konuşmak istemiyordum kendimi aptal gibi hissediyordum bulaşıklarda bittikten sonra kahveleri yapıp bütün aile terasa çıktık erkekler bir köşede iş konuşurken biz kızlar bir kenarda toplandık doğrusu onlar yanıma geldi söze ilk başlayan Hatice oldu
"Güneş iyi misin kuzum geldiğinizden beri bir garipsiniz kötü bir şey mi oldu?" Dedi kafamı çevirip Adara baktığımda bana bakıyordu 5 saniye gibi bir süre bakıştıktan sonra kafasını ilk çeviren ben oldum
"İyiyim canım bir sorun yok"
"Ne demek yüzünüzden biz kavga ettik ifadesi akıyor"
"Haklı Güneş yüzünden düşen bin parça Adar mı kötü bir şey dedi sana bak doğruyu söyle bize?"
"Siz haklıydınız ben kaybettim olan bu"
"Ne oldu tam olarak "
Olanları çokta ayrıntıya girmeden anlattım
"Yani benim abim bu iddiada pes etti öyle mi ve bunun nedeni olarak 'katlanamadım' dedi öyle mi? "
"Evet"
"Güneş benim abim çok hırslı bir adamdır asla katlanamadım diyip herhangi bir konuda pes etmez apaçık etkilenmiş ve örtbas etmek için de bu bahaneyi uydurmuş"
"Doğru söylüyor Adar asla herhangi bir konuda bile olsa pes edecek bir insan değil "
"Sebebi her ne olursa olsun söyledikleri doğruydu artık yerimi bilmek zorundayım gerçekleri unutup hayal dünyamda yaşayamam benim hayatımın gerçeği bu ben ömrüm boyunca mutlu olamicam bunu bilerek yaşamak daha kolay geliyor "
Diyip hemen ayağa kalktım gözlerim dolmuştu ben ayağa kalkınca herkes bana baktı benim hemen ardımdan kızlarda kalktı Hatice babasına hitaben
"Ağam iznin olursa Semra yengem rahatsızdır müsadenle biz kalkmak isteriz"
"Önemli bir şey yoktur inşaAllah "
"Yok ağam dinlense geçer"
"Müsade sizindir kızım"
İçerdekilere baş selamı verdikten sonra tam terastan çıkarken Adarla göz göze geldik ben hemen kaçırdım gözlerimi
Terastan çıktıktan sonra ben önden kızlar arkamdan geliyordu tam odamın önünde durdum ve arkamı dönüp
"Kızlar lütfen sadece yalnız kalmak istiyorum"
"Ama Güneş sen böyleyken seni nasıl yalnız bırakırız"
"Lütfen abla şuan buna çok ihtiyacım var"
"Peki tamam kuzum ama yarın konuşacağız bunu"
"Tamam abla Allah rahatlık versin "
Diyip cevap beklemeden içeri girdim ve hemen gözyaşlarım akmaya başladı bu duruma alışık olmam gerekiyordu peki ama neden bu durum beni bu kadar üzüyordu ki anlam veremiyordum sakin olmalıydım artık ağlamamalıydım bu sadece her şeyi daha da zorlaştırırdı gözyaşlarımı silip banyoya girdim elimi yüzümü yıkayıp dişlerimi fırçaladım ardından üstümü giyindim tam yatağa girecekken odanın kapısı açıldı Adar içeri girdi bana hiç bakmadan direk banyoya girdi bende yatağa girdim bir süre sonra yatağın diğer tarafı çöktü beni sormamıştı bile kızlar hasta olduğumu söylemelerine rağmen gerçekten onun umrunda bile değildim en iyisi bunu kabullenip bununla yaşamaktı bunun gibi düşüncelerle uykuya daldım.

Arkadaşlar bölüm geç geldi kusura bakmayın deprem oldu biliyorsunuz bende o illerden birindeydim bizim de evimiz hasar aldı gerçekten çok kötü günler geçiriyoruz bu afet çok büyük hasarlar verdi
hayatını kaybeden herkese rahmat yakınlarına sabır diliyorum umarım tez zamanda enkaz altındakilerde kurtarılır sağ salim...