"ဂျီဟွန်း ငါမနက်ဖြန်သွားတော့မှာ"
"အဲ့တော့"
"မင်းငါနဲ့တကယ်ခွဲနိုင်သွားပြီပေါ့"
"....."
တိတ်ဆိတ်နေဖက်ဖုန်း၏တဖက်ခြမ်းကလူကိုစိတ်တိုစွာအော်ဟစ်ချင်ပေမယ့် ငိုချင်စိတ်သာစိုးမိုးနေတော့သည်။ ဟျွန်းဆော့ငိုချလိုက်ပြီး
"ဟွန်းနီးရား ငါ မင်းကိုတကယ်ချစ်ခဲ့တာပါ"
သူ့စကားဆုံးသည်နှင့်ပြတ်တောက်သွားသောဖုန်းလိုင်းအားနောက်တစ်ကြိမ်ထပ်မခေါ်ပဲ သူနေရာ၌ထိုင်ချကာငိုကြွေးလိုက်တော့သည်။
ဆာဟီနှင့်ယိုရှီမနက်စာစားကြရင်းခြံတံခါးကဟွန်းသံကြောင့်အပြင်ထွက်ကြည့်မိတော့ ဟာရူတို
"အစောကြီး"
"မင်းနိုးနေပြီဆိုမစောတော့ဘူးလေ"
"လာခဲ့အိမ်ထဲ"
ဟာရူတို ယိုရှီနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာထိုင်လိုက်ပြီး လူကိုအကဲခတ်နေလိုက်သည်။ ပန်းချီထဲကနှင့်တစ်ပုံစံတည်းတူပေမယ့် မျက်လုံးကတော့အပြင်မှာပိုတောက်ပပြီးလှသည်။ ဟာရူတို ဝယ်လာသည့်ကိုလာဘူးနှင့်ကြက်ကြော်ဘူးတွေဖွင့်လိုက်ပြီး
"အများကြီးဝယ်ခဲ့တယ်"
"အိုကေ ရူတို"
"သူကဘယ်သူလဲ ငါတစ်ခါမှမမြင်ဖူးဘူး"
"အာ သူက"
"ငါကသူ့ကောင်လေး"
"ရူတိုရား"
အတွဲအဖြစ်ဆောင်ကြမယ်လို့ပြောထားကြပေမယ့် ဒီလိုပြောလိုက်မယ်လို့မထင်မိဘူး
"ဟိကွန် သူပြောတာတကယ်လား"
"အာ ဟိုလေ"
"ဟာမဒါအာဆာဟီ"
ဆာဟီ ယိုရှီစိတ်တိုတာကိုအကြိမ်ရေများစွာမြင်ဖူးပေမယ့် ဒီတစ်ခေါက်စိတ်တိုတာကို ဘာကြောင့်ရယ်မှန်းမသိသူကြောက်နေမိပါသည်။
"ဟုတ်တယ် သူကငါ့ကောင်လေး"
ယိုရှီ ချက်ချင်းပင် ဆာဟိ၏လက်ကိုကိုင်ကာ
