My bestie's brother [ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ]

κεφάλαιο 2ο

"Μας έφερα πατατακια με ρίγανη. Σου αρέσουν; Εγώ τα λατρεύω!" είπε η Αντωνία ερχόμενη στο δωμάτιο.
"Και εγώ τα λατρευω" της απάντησα.
"Για πες Χριστίνα, σου έχει γυαλίζει κανένα αγόρι;"
" Μπα."
Το ξερω πως της λέω ψέματα αλλά τι να κάνω νιώθω άβολα να της πω για τον αδελφό της.
" Εσυ Αντωνία δεν μου εχεις πει για το κρασ σου. Θέλω λεπτομέρειες."
"Λοιπόν.... Τον λενε Κώστα, είναι ψηλός, γυμνασμένος με κάστανα μάτια και μαυρα μαλλια.
" Οουυυ! Ακουγεται πολυυυ ωραίος!"
Μιλήσαμε για χιλιάδες αλλα θέματα και οι ώρες περασαν σαν νερό.
"Αντωνία ωραία η παρεα σου αλλά πρεπει να φυγω."
"Εντάξει! Να το ξανακάνουμε αυτό. Πέρασα τέλεια."
" Και εγώ!"
Καθώς έβγαινα από το δωμάτιο της κάποιος μου τράβηξε το χέρι και έπεσα πανω σε ένα μεγάλο μαξιλαρι. Η πορτα κλείδωσε και αυτός μου με τράβηξε ήταν ο Άλκης.
"Θα φυγεις χωρίς να με χαιρετησεις;" Μου είπε κοιτάζοντας με στα μάτια και φορώντας μόνο ένα σορτσακι
" Γιατί με κλειδωσες εδώ πέρα;" Τον ρωτησα και ας ήξερα το γιατί.
"Δεν ξέρεις;"
"Είσαι ο αδελφός της φίλης μου. Δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Φευγω τώρα γιατί θα καταλάβει κάτι η Αντωνία και μετά αντε να της εξήγησεις."
"Καλά φυγε τωρα αλλά εμείς θα τα ξαναπουμε οι δυο μας αυτή τη φορά"
Έφυγα από το δωμάτιο χωρίς καν να χαιρετίσω και είμαι πολυ τυχερή που δεν με είδε η Αντωνία. Στον δρόμο τον σκεφτόμουν συνέχεια. Να ενδώσω σε αυτά που νιώθω για εκεινον και να ρισκάρω την φιλιά μου με την Αντωνία ή να κρατήσω να συναισθήματα μου μέσα σε ένα κελί πετωντας το κλειδί; Αυτό είναι το δίλλημά μου. Γυρνώντας σπίτι όλο αυτό σκεφτόμουν. Γιατί ρε γαμωτο να νιώθω λες και έχω φάει ένα τσίλι γεμιστο με πικαντικη σως κάθε φορά μου τον κοιτάω; Ειλικρινά δεν έχω ιδέα τι στο καλό να κάνω.
"Μαμά γυρισα"
"Εντάξει! Όταν πεινασεις πες μου για να σου βάλω να φας"
"Θα φαω σε λίγο"
Πραγματικά δεν είχα καθόλου όρεξη για φαγητο. Όλο αυτό μου είχε κόψει και την όρεξη. Το μόνο που ηθελα ήταν να μιλήσω στην κολλητή μου. Α ναι ξέχασα δεν έχω κολλητή. Όπως καταλάβατε έχω μαλωσει με την κολλητή μου επειδή την έπιασα να φιλιέται με το τότε αγόρι μου. Την βλαμμενη. Την θυμήθηκα και συγχύστηκα τώρα. Πλεον η πιο στενή μου φίλη είναι η Αντωνία που δεν μπορώ να της μιλήσω. Αρα αυτό που θα κάνω τώρα είναι να ανοίξω το λαπτοπ και να δω την αγαπημένη μου σειρά. Η ώρα περασε, πηγε έντεκα το βράδυ και εγώ από το πρωι δεν έχω φάει τίποτα. Πάω να φάω κάτι γιατί αρχίζω να πειναω πολυ. Από το μεσημέρι δεν έχει μείνει τίποτα άρα η μόνη και η καλυτερη επιλογή είναι να παραγγειλω κάτι. Παρηγγειλα μια πιτσα και ένα σουφλέ σοκολάτας. Καθώς έτρωγα προσπαθουσα να ξεκαθαρίσω τι νιώθω μέσα που αλλά μάταια. Ήμουν πραγματικα ερωτευμένη. Είναι κάτι που δεν μπορώ να ελέγξω αλλά πρεπει να συγκρατηθώ. Η ώρα περασε. Πήγε 1,2,3 και εγώ ήμουν ακόμα ξυπνια σκεπτόμενη τον Αλκη. Αποφάσισα να πεσω για υπνο αλλά ο υπνος δεν με επερνε με τίποτα. Η μόνη εικόνα που σκεφτόμουν ήταν εγώ και ο Άλκης, να κάνουμε βόλτες στο ηλιοβασίλεμα. Πρέπει οπωσδήποτε να μιλήσω στην Αντωνία. Αλλά πως;

Λοιπόν πως σας φάνηκε το καινούργιο κεφάλαιο; Τωρα ειναι έξι και είκοσι το απόγευμα και εγώ έχω τελειώσει τα μαθήματα και γράφω στο wattpad, βλέποντας Κωνσταντίνου και Ελένης. Αλήθεια εσείς τι σειρές βλέπετε;
Εννοείται θα γραψω την ημερομηνία για να ξέρω στο μέλλον ποτε έγραψα το κεφάλαιο. Σήμερα είναι 22/11/2022.
Μόνο εμένα με νοιάζει αυτό αλλά it's okay. Φιλακιαααα ❤