Kanat

Başlangıcımın Sonu.

"Hayat acıdır küçük. Dayanamazsın." Kırgınlıkla baktı küçük çocuk. Büyümek istiyordu, almak istiyordu intikamını. "Armağan abi anlamıyor musun? Ben intikam diyorum sen canın yanar diyorsun. Benim bir canım vardı onu da benden aldılar, izin ver yardımcı olayım sana." Armağan gözlerini iyice gezdirdi çocuğun üzerinde. Ellerini saçlarına uzattı çocuğun, yavaşça okşadı. "Gel bakalım. Önce bir şeyler giy üşürsün." Yırtık kıyafetlerine baktı utanarak. Utancını anladı adam. "Haydi, oğlum." Çocuğu daha fazla utandırmamak için sırtını sıvazladı ve içeri soktu.

__________________________

"Ardel." Sesimin anılmasıyla arkama döndüm. Hayat bana güzel imkanlar sağlamamıştı, doğru. Annemi, babamı, kardeşlerimi ve dostlarımı aldı benden ama küçükken bir şeyleri anlamamı sağlamıştı. Kimse yaşattığını yaşamadan ölmüyordu. Ben küçük bir çocukken geldim Armağanın yanına, küçükken bulaştım pis işlere ve ben küçükken anladım kimsesizliği.

Yaşamak istemediğim anlar bittabi oldu ama ayağa kalkmamın sebebi de oldu. Tek sebebim Armağan'dı. "Ardel? Aklın nerde oğlum!" Etrafıma bakındım, silkelenip tüm dikkatimi Armağan'a verdim. "Yapmanı istediğim çok şey var, örneğin burayı temizlemeye başlaman gibi." Benle konuşurken aynı zamanda telefonuyla oynuyordu, ilgilenmeyi bırak beni takmıyordu bile.
"Dalga mı geçiyorsun abi?" Telefonu bıraktı, sert gözlerini bana dikti.

Eğer meslekte yeniyseniz yapmamanız gereken çok şey vardır. Ve yeni olmamama rağmen yaptığım şeylerden biri de Armağana sesini yükseltme. Armağanla iddialaşma. Armağana dik dik bakma.
Kim bu adam dediğinizi duyar gibiyim. Bu adam kim ki? Beni sadece öldüresiye dövebilir, dişlerimi kerpetenle çekebilir ki en sevdiği yöntem budur, neden olduğunu da anlamış değildim.

"Ne dedin oğlum sen?" Karşısına yavaşça geçip yüzünü inceledim. "Ne bekliyordun abi?" Düşünmediğim bir tepkiyi verdi, "Koçum benim." Ensemden çekip bana sarıldı. "Böyle ol oğlum, kimseden korkma, korkma çünkü arkanda ben varım," gülümseyerek kollarını omzumdan çekti. "Aynı benim gibisin."

"Aynı benim gibisin." Daha acı bir kelime duymamıştım. Annemin çığlıkları bile canımı bu kadar çok yakmamıştı. Abimin hıçkırıkları bu kadar kesmemişti yüreğimi. Babamın.. özellikle babamın gömleğindeki kanlar bu kadar titretmemişti bedenimi.

Küçükken dayanıklı bir çocuktum, öbürleri gibi değildim. Hiçbir zaman da olmadım. Olamadım. Canım yandı ama ben üzülmedim, yas tutmadım, intikam istedim hep. Kana kan dedim avuttum kendimi, ailem yok oldu, yüreğim parçalandı, bildiğim tüm doğruları unuttum. Daha acısını da yaşadım. Ulan annemin yüzünü unuttum ben. Geceleri yalvardım Allah'a bana bir kerecik yüzünü göstersin diye. Eğer yalvarışlarım boşa çıkmasaydı ben böyle biri olmazdım.

İstemediğim biri haline gelmezdim.

İstemediğim biri oldum. Elimde seçim hakkı yoktu. Hiçbir zaman olmadı. Armağanı babam gibi sevdim, abim gibi gördüm kimi zaman anne oldu kimi zaman yabancı. Ama bilirim ki benim için elinden gelenleri yaptı.

Hayatım boyunca bildiğim tek bir seçim şansım oldu. O da Armağan abiydi. Seçim hakkımı asla pişman olarak kullanmadım, aksine sevinç duydum. Ağlarken yanımda olan tek insandı benim seçimim. Ve fark ettim ki hayat bazen bana yardım edebiliyormuş.