Kanat

7. Bölüm- Hepsi Yeni Başladı.

Abimin yatağının altına elimi attım ve atmamla bir kağıt geldi elime. "Bakalım bugüne benim için neler yazdın?" Gülümseyerek yavaştan kağıdı açmaya ve okumaya başladım. 

17 Şubat  

Ardel bugün konuşmaya başladı ve söylediği ilk kelime anne veya baba değildi. Önce Yalın dedi. Açıkçası çok duygulandım çünkü öncesinde bir kardeşimin olmamasını isterdim, benim üzerimde olan ilgiyi paylaşacak bir bebek istemiyordum evde. Ama sen Ardel.. Sen evimize neşe kattın oğlum. Renksiz, monoton ve sıkıcı olan bu hayatımı keyiflendirdin. Anneme ve babama yaşama nefesi oldun, bizim için bir ilaçtın. Biraz geç konuştun sanki.. O da benim yüzümden olabilir. Bunları yazarken gülüyorum Ardel çünkü seni düşünmek bile bana keyif veriyor biriciğim. Beraber büyüyeceğiz, beraber güleceğiz, sana gitar çalmayı öğreteceğim.. Birlikte yapacak çok şeyimiz var abim. Tam bunları sen yatağımda uyuyakalmışken yazıyorum, sana bakınca içim rahatlıyor. En sevdiğin manzaraya bakarsın rahatlama duygusu gelir ya benim en sevdiğim manzara da senin minik yüzün. Ardel Tunga. İyi ki hayatımızdasın, iyi ki benim kardeşimsin.. Seni seviyorum meleğim. Seni seviyorum miniğim. 

Mektuba bakakalmıştım. Konuşamıyordum, ağlayamıyordum veya herhangi yaşamsal bir belirti veremiyordum tek hissettiğim kalbimin hızlı atışıydı. Gözlerim odanın ucundaki simsiyah gitara kaydı, en zor günlerinde çaldığı gitara.. "Keşke yanımda olsaydın da beraber çalsaydık." İçimden kopan parçalar vardı, benden geriye hiçbir şey kalmamıştı. Bedenimin yarısı toprak altındaydı yarısı da kinle besleniyordu. Acılarım vardı onlardan geriye kalan.

Beni bu hayatta tek başıma bırakıp gitmişlerdi, yalnız kalmaktan çok korkardım bilirlerdi. Soğuk zemine attım kendimi nefes almakta zorlanıyordum. Derinlerde bir yerde olan anılarım geldi görüş alanıma. Kendimi abimin odasındaki kanepede uzanırken buldum. Karşımda Yalın vardı ağlayarak gitarını çalıyordu. Babamın ölüm günü. Birbirimizden başka kimsemizin kalmadığı o gün. "Yalın babam gelmeyecek mi artık, aynı annem gibi o da mı toprağın altına girecek?" Yalının mavi hareleri acıyla doldu. "Gelmeyecekler Ardel." Gitarını yavaşça yere bıraktı, adımlarını atmakta zorlanıyordu her an düşecek gibiydi. Yürüyordu ama yürüdüğünü hissedemiyordu, konuşuyordu ama susmayı istiyordu, ağlayamıyordu kardeşini etkilememek için. 

"Artık sadece ikimiz varız, birbirimizden başka kimsemiz kalmadı." Evet, bir çocuk olarak bu cümleyi üç defa duydum. Annem öldüğünde, babamdan. Babam öldüğünde, Yalından. Yalın ölünce, Armağandan. Çok kayıplar verdim.

Kağıdı gitarın önüne atıp odadan çıktım. Artık harekete geçmeliydim.