Kanat

9. Bölüm- Yaşam.

Çok yalnızım, yapayalnızım. Nefes alamıyorum, boğuluyorum, içimde bir şeyler yanıp tutuşuyor ama ne olduğunu bilmeden sadece acısını çekiyorum. İçimde kanayan bir yara var da birisi sanki tuz basıyor, kalbim yok oluyor, canım acıyor... Her aldığım nefes bana bir yara oluyor, yaşadığım her dakika zindan. Değersizleşiyorum, değersiz hissediyorum. Onlar gibi değilim ve olamayacağım da peki neden öyle hissediyorum?

Göğsüme bir hançer saplanmış gibi, kesik nefeslerimle yaşama tutunmayı deniyorum. Ne derler.. Melankoli? Bilmiyorum o kadar değişik bir his ki ne söylesem az kalacak gibi geliyor bana. Çektiğim acıların haddi hesabı yok, koskocaman bir okyanusta tekim. Kafam artık kaldıramıyor beni. Yaşamayı istemiyorum. Yalnızlık benden gitmiyor, bedenime prangalanmış bir yük gibi.

Canım acıyor. 

_______________________________

Bana ailemin katilini getirebilirlerdi ama ailemi geri getiremezlerdi. Özlemek zor bir duyguydu. Bazen annemin, babamın yüzünü unutuyordum oturup düşünüyordum. Acaba sesleri nasıldı? Birçok anımız vardı ama yüzleri zihnimde tam oturmuyordu. Annem deyince gözlerimde belirli bir yüz oturmuyordu birden fazla yüz vardı. Burnu sivri miydi, uzun muydu, alnı dar mıydı yoksa geniş miydi? Çiçekli elbisesi aklıma geliyor her seferinde, görüyorum sanki orada dokunsam ulaşacağım ama dokunamıyorum.

"Ardel, yemin ederim bilmiyorum kim yaptı, kime yaptırıldı.." Boğazı düğümlenmişti, konuşamıyordu Haldun. "Yeter." Bana döndü ve sessizce ağladı. Neden bilmiyorum ama sadece ağladı. Konuşamadı hatta denedi konuşmayı fakat yapamadı. "Canım acıyor Haldun biliyor musun? Senin büyüklerinin yıktığı ailemi özlüyorum, evimizi özlüyorum. Neden öldürdünüz annemi, babamı?" Haldun yüzüme bile bakamadı, hıçkırıkları giderek artmaya başladı. 

Ellerim yerinde durmuyordu, yine canım acıyordu. Göğsüme ardı ardına vurdum belki de morarttım ama hissedemiyordum, tek hissiyatım içimdeki ateşti.

"Yemin ederim bilmiyorum, kim yaptı bilmiyorum." Arkadan Armağan geldi. Sertçe Haldun'a bir tokat savurdu. Tokadın etkisiyle başka bir yana savruldu bedenine bir ağırlık düştü. "Armağan seni görmek çok güzel." Armağan'a bakmadan konuştu ağızındaki kanlı tükürükleri bir yana tükürdü. "Geberteceğim seni! Seni bitireceğim Haldun. Ağlayana kadar döveceğim lan seni." Tehditkâr sesi karşısındakini güldürdü. "Kısa bir hikayem var hemen bitecek mi? Çok üzülürüm, kıymayın bana." Histerik kahkahası Armağan'ı delirtmeye yetti.

Aldığı darbeler karşısında Haldun tanınamaz hale gelmişti.

Kimseyi umursayamıyordum, içimdeki buhran beni boğuyordu. Ve tekrardan kalbimin sıkıştığını hissettim. Zihnimin oyunları başladı bir kenarda ailem bir kenarda da ben vardım. Koskoca sokağın ortasında sahipsiz kalmış bir çocuk kadar çaresizdim. Okyanusun dibindeydim, batıyordum. Boğuluyordum. Ellerim, ayaklarım sonra zihnim karıncalandı. Sebepsizce gözlerimden damlalar aktı ve ben bir çocuk kadar çaresiz, yapayalnız biri kadar da dipteydim.