Avuçlarındaki Melek~~

hastane

Hastane koridorlarında zaman o kadar yavaş akıyordu ki... Prem ameliyathanede can çekişiyorken Boun kanlı kıyafetlerine rağmen öylece boşluğa düşmüş gibi duruyordu. İçli bir çığlık ile başını kaldırdı. Prem'in annesinin gözyaşları ile geldiğini fark ettiğinde ayaklandı. Kendisine sarılan kadın ile tutmaya çalıştığı gözyaşları akmaya başlamıştı. Beraber ağlayışları hastanede yankılanıyordu. Sırtını sıvazlayan kadının ağlamalı sesi kulaklarına ilişti.

"Prem iyi olacak Boun. O bizi bırakmaz."

Saatler geçmişti. Boun oturduğu sandalyede boş boş bakıyordu. Birkaç defa annesinin ısrarları yüzünden uyumayı denemişti. Fakat gözlerini ne zaman kapatsa Prem'in son anları gözlerinin önüne geliyordu. Sonucunda uyanıyor ve gözyaşlarını akıtıyordu.

Ameliyathanenin kapıları açıldığında ayaklanmış, doktorun diyeceklerini bekliyorlardı. Doktorun sıkıntılı yüz ifadesi endişelenmesi için bir sebepti.

"Hasta geldiğinde fazla kan kaybetmişti. Siz en kötüsüne hazırlıklı olmalısınız bundan sonra. Şimdilik bir süre yoğun bakımda bekleyecek iyileşme belirtisi gösterirse normal odaya alacağız. Tekrardan geçmiş olsun."

Boun doktorun gidişinin ardından sonra ağlayan kadına sıkıca sarıldı. O kendisini bırakmamıştı. İyi olacaktı. Prem iyi olacaktı. Uyanacak ve kendisine P'Boun diye seslenecekti. Gülümseyen gözlerini gösterecekti.

Prem yoğun bakıma alındığında Boun ilk annesinin girmesine izin verdi. Oğlunu görmesi gerekiyordu. Boun camdan yataktaki kişiye bakıyordu. Güzel yüzünü kaplayan yaralarını sarmışlardı. Makinelerde duyulan kalp atışları varlığını gösteriyordu.

"Boun sende gör Prem'i. Seni özlemiştir o."

Boun gözleri dolu dolu bakan kadına gülümsemeye çalışıp içeri girdi. Sevdiği çocuk karşısında yatarken kendisinin ayakta olmasını adaletsiz buldu. Boun gülümseme ile baktı sevdiğinden emin olduğu kişiye. Elleri tutmaya kıyamadığı ellerini bulduğunda kendine verdiği sözü bozdu ve ağlamaya başladı. Diyecek sözleri yoktu. Konuşmasa bile Prem onu anlardı. Kendisini en iyi tanıyan kişiyi O'ydu.