Avuçlarındaki Melek~~

Son

Soğuk bir kış günüydü. Uzun sahil boyunca yürüdü. Kulaklarında tek bir ses vardı. Gitmeden önce kaydettiği birkaç ses kaydı. Kendisini ne kadar sevdiğini anlatan o sözleri annesinin verdiği kasetlerdeydi.

Ellerini ısıtan eldivenleri çıkarttı. Oturduğu bankın kenarına bırakıp cebinde taşıdığı küçük defterin üzerindeki tanıdık el yazısında bir süre durdu. Kendi hakkında yazdıkları, âşık olduğu beş yıl boyunca biriktirdiği kelimeler buradaydı. Defalarca okuduğu cümlelerin hafızasında kazınmasına izin verdi. Bunlar sevdiğinin son sözleriydi.

Ellerindeki gülleri mezarının başına bıraktı. Gülümsemesi yüzüne yerleştirdiğinde onun da gülümsediğini biliyordu. Demek istediği çok şey vardı. Ama o Prem'di. Boun'un gözlerinden anlardı ne diyeceğini. Sadece gülümsedi. Bir sonra gözlerindeki yaşlara engel olamadı. Hıçkırıklar eşliğinde ağladı.

"Özür dilerim Prem. Daha önce sana gelmediğim için."

Boun gölün kenarında gün batımını seyrederken özlediği kişinin sesini defalarca dinliyordu. İlk buluşmalarında oturdukları o yerde. Yüzlerce kez başa sardığı konuşmalar zihnindeki görüntüsüyle birleşiyordu.

"P'Boun seni seviyorum.

"Bende Prem... Bende seni seviyorum."

Bakışlarını bulutlara çıkardı. Kar taneleri havada süzülmeye başlamıştı. Düşen kar tanesini gördüğünde elini uzattı. Avucuna konan her kar tanesi ile gülümsemesi genişledi. Buradaydı. Daima yanındaydı.

Onun avuçlarında ondan melekler ile doluydu. Meleği ile doluydu.

-SON-

Okuduğunuz için teşekkürler ~~~~~

Hikaye acı bir gerçekle bitti. Yazarken bile defalarca okudum. Değiştirebileceğim kısımları yada şöyle olsa nasıl olur dediğim kısımlar elbette var. Ama ana hatta oluşan hikaye bu. 

Umarım beğenerek okumuşsunuzdur. Hikaye hakkında sormak istediğiniz sorularınız olursa memnuniyetle cevaplarım.

Başka hikayelerde görüşmek üzere 👋👋

w:qcemire