Querencia | Taekook✔️

Bir Işık Söndü, Sonra Umutlar. Bir Mum Yandı, Sonra Acılar.

İyi okumalar dilerim, kimisine göre güzel, kimisine göre kötü bir bölüm olacak:)
________________________________________

Elimi kaldırıp zile bastım ve derin bir nefes verdim.

Yarışmaya katılacaktım.

Hayatıma devam etmemin zamanı gelmişti ama aklımda dönüp duran tek şey, ben başka bir ülkeye gittiğimde, Taehyung'un buraya dönebilecek olma ihtimaliydi.

Ne yapardı beni bulamazsa, üzülür müydü çok? Yoksa benimle gurur duyup, gelmemi mi beklerdi?

Bugün, Taehyung'u unutabilmek için attığım ilk adım...

Belki de hiçbir zaman son olmayacak bir adım.

Kapının açıldığını belirten ses geldiğinde hemen içeri girip, merdivenleri çıktım. Şan dersim 2. kattaydı.

Hocam benim gelmemi beklemiyor olacak ki, odaya girdiğimde ilk şaşırmış, sonra da kaşlarını çatıp, düzeltmişti. "Dersimiz yarın sanıyordum?" diye mırıldandı gülerek.

Ben de hafifçe gülümsediğimde, hocam koltuğa oturmam için elini koltuğa doğru uzatmıştı. Koltuşuma yerleştiğimde uzatmamak için boğazımı temizleyip, direkt konuya girmek istedim. "Hocam, yarışma için geldim ben. Katılacağım." Hocamın gözleri öyle bir parladı ki, sanki şimdiden birinci olmuştum.

"Tamam! Ben sana gerekli bilgileri, sırayla gitmemiz gereken ülke ve tarihleri falan atarım. Şarkı seçtin mi?"

Başımı iki yana salladığımda gülümsemişti. "Sorun yok, istersen beraber seçeriz." başımı olur anlamında salladıktan sonra bakışlarımı ellerime indirdim.

Atmıştım adımımı işte, Taehyung'suzluğa... Gelecekte ne olur bilmiyorum ama benim Taehyung'u unutmak istemediğim aşikârdı.

Fakat istemesem de unutmaya başlayacaktım...

Fakat eğer gelirsen, illaki inişimiz, çıkışımız olacak Taehyung. Eğer gelirsen, inişimiz de olacak çıkışımızda.

Sen yeter ki gel, o inişler bize yokuş olur. İndikçe, çıkmış gibi yoruluruz. Yoruldukça severiz birbirimizi.

Sen yeter ki gel, dinlene dinlene çıkarız o yolları. Çıktıkça, çiçeklerle kaplarız.

3 ay sonra...

"Hocam, hocam!" diye çığlık çığlığa dolaşırken, birden önüme benim yaşlarımda bir öğrenci çıktığında istemeyerek ona çarptım. Refleksif olarak gözlerimi kapatıp ellerimi önüme getirdim ve yavaşça açtım gözlerimi. Önümdeki adam gülüyordu.
"Çok özür dilerim!" dediğimdeyse gülüşünü genişletip, başını iki yana sallayarak sorun olmadığını belirtmişti. Siması çok tanıdık geliyordu ama önemsemeden, yanından geçip hocamı arayışıma devam ettim.

Sonunda onu bulduğumda, beni gördüğü gibi o da yanıma gelmişti.

"Noldu Kook?"

Koşuşturduğum için yutkunduktan sonra büyük bir nefes alıp, "Yaptım," dedim. "O tiz yere çıkabiliyorum artık!"

Hocamla 2 ay boyunca şarkı yazımı yapmaya çalışmıştık ve gerçekten de güzel olmuştu açıkçası. Normalde cover olarak söylemem gerekiyordu ama ben özel ve güzel olması için kendi şarkımı yazmak istemiştim.