KAHRAMANIM

BÖLÜM 14 ''Aşk Acısı''

Meğer ev kadınlığı ne zor şeymiş.İki haftadır yorgunluktan yatağa kafamı koyduğum an uykuya dalıyorum.Sabah kalk,kahvaltı hazırla,kahvaltıdan sonra masayı topla,bulaşıkları makineye yerleştir,sonra mutfağı toparla,ev temizliği...

Umut da var ,onu yedir,üstünü değiştir,onunla ilgilen...

Bir de hamile olunca ekstra yoruluyorum tabi.Hamilelik demişken bütün hafta mide bulantım oldu.Yemek kokusundan bile o kadar midem bulanıyor ki!Yemek yaparken burnumu kapatıyorum bazen.Kaç defa kustum,sayısını hatırlamıyorum.

Yani anlayacağınız Feride Teyzenin gidişinden sonraki iki hafta benim için baya koşuşturmacalı geçti.

Hatırladığım bazı güzel ayrıntılarla duraksadım.Hiç mi güzel bir şey olmadı?Oldu.

Geçen gün Umut Barlas'a parka gitmek istediğini söyledi.Barlas da bana da gelmemi teklif etti.Açıkçası başka bir şey olsa reddederdim.Ama lunaparkı reddedemedim.Hem iki hafta boyunca o kadar bezmiştim ki bu bana çok iyi gelecekti.

İyi ki gittik parka.Umut çok mutlu oldu.

Sadece Umut mu Zeynep?

O anlar aklıma gelince güldüm.

Lunaparkta Umut'u atlı karıncalardan birine oturtmuştuk.Benim atlı karıncalara hayran hayran baktığımı gören Barlas zorla atlı karıncalardan birine de beni oturttu.Kendisi de Umut'un atına bindi.

Çocukluğuma dönmüştüm o anlarda.Annemle babam beni parka getirdiklerinde de ilk atlı karıncalara binmek isterdim.Sonra dönme dolaba,çarpışan arabalara,balerine...Lunapark diyince benim aklıma ilk bunlar gelirdi.Birde elma şekerini çok severdim.

Sonra, Barlas bana elma şekeri aldı.Sanki çok sevdiğimi anlamış gibi...

Hayatım boyunca unutamam o günü.İşin ilginç yanı dışarıdan bakınca bir aile gibi duruyorduk.O an Barlas'ın yerinde Hakan'ın,Umut'un yerinde doğacak çocuğumuzun olduğunu  hayal ettim.Bu hayali eskiden 100 kere kurmuşluğum vardı.İçim içime sığmazdı.Ama bu sefer güzel hissetmedim. Aksine Hakan'a ne kadar öfkeli olduğumu hissettim.

Kapının çalma sesini duymamla bir ''oh''çektim.Feride Teyzem gelmişti .Evin sorumluluğu bana ait değildi artık.

Feride  Teyzeyle gittiği günden beri sık sık konuşuyorduk.Babası,annesi,kardeşleri ve diğerleri Feride Teyzeyi gördüğü an çok şaşırsalar da onu kapılarından kovmamışlar,içeri almışlar.Özellikle kardeşleri Feride Teyzeyi görünce ağlayarak sarılmışlar.Ağabeyi ise ilk başta konuşmamış,Feride Teyzeyi yanından kovmuş.Ama Feride Teyze bir sabah erkenden onun odasına girmiş,abisi uyuyormuş o sırada.Yengesi tandırda ekmek pişirdiği için yanında değilmiş. ağabeyinin baş ucuna oturarak ağlayarak onu izlemiş.O sırada ağabeyi uyanmış.Ama bu sefer kovmamış Feride Teyzeyi.Hatta o da ağlamaya başlamış.Ve iki kardeş yıllar sonra o sabah barışmışlar.

Ne yazık ki iki kardeş tam kavuşmuşken bu sefer de ölüm ayırdı onları.Barıştıkları günün ertesi günü sabah Feride Teyze yine abisinin odasına girdiğinde abisinin o hırıltılı nefeslerini duymamı Korkarak kulağını abisinin kalbine götürmüş.Kalbinin attığını da duymayınca acıyla çığlığı basmış.Agah amca sabaha karşı kalp krizi geçirerek vefat etmiş.

O gün Agah amca evinde son gününü geçirmiş.Öbür gün de sabah namazıyla gömmüşler Agah amcayı.65 yaş daha gençti  ölmek için.Ama ölüm işte sırası yok ki.

Barlas ve ben vefat haberini aldığımızda çok üzüldük.Abisiyle daha yeni barışmışken ardından ölmesi çok kötü olmuştu.Barlas Feride Teyzeye ''istediğin kadar kalabilirsin''demesine rağmen Feride Teyze dün bizi arayarak bugün döneceğini söyledi.Yeğenlerinden birine otobüs biletini aldırmış.Dün akşam 20:00 da çıktı Antep'ten.Bu sabah 7 de Barlas da evden çıkarak otogara onu almaya gitti.