KAHRAMANIM

Bölüm 6 "Bu Evden Git"

Barlas'a baktım.

Bu adam güvenilir birine benziyordu.Ona güvenebilirim gibi geliyordu."

Durdum,düşündüm.Benim başıma ne geldiyse güvenebilirim dediğim insanlardan gelmemiş miydi?Hala kimseye güvenmemen gerektiğini öğrenemedin mi Zeynep?Bu adama nasıl güveneceksin?

Tam ağzımı açacaktım ki o konuştu.

"Gel sen benim çocuğuma annelik et,ben de senin bebeğine babalık edeyim."

İşte şimdi ne diyeceğimi bilmiyordum...

********************************************
Sizce bir hayat 5 gün içinde baştan sona değişebilir mi?Bu beş gün içinde yaşamadığım kalmamıştı.Ve hayatım bambaşka bir hale gelmişti.5 gün öncesine kadar çok güzel bir ailesi ve dünyalar kadar sevdiği sevgilisiyle gayet mutlu olan bir kızken hamile olduğumu öğrenmemle ailemi de sevgilimi de kaybetmiştim.Severek okuduğum İktisat bölümünü ise artık okumaya devam edemezdim.Çünkü hamileydim ve bu şekilde okula gidemezdim.Kalacak bir yerim bile yoktu Barlas bana bir teklifle gelene kadar.

Yanımdaki sürücü koltuğunda oturan Barlas'a baktım. O da benim ona baktığımı hissedince yoldan gözünü kısa süreliğine çekip bana baktı.Sonra tekrar yola döndü.Bu sefer gözlerimi arka koltukta yatan Umut'a çevirdim.Ateşi düşmüştü,daha iyiydi.Ama tam anlamıyla iyileşmemişti.Doktor " eve götürebilirsiniz" deyince Barlas hastaneden çıkarmıştı.

Gelelim benim bu arabada ne aradığıma.Şu an bu arabadayım.Çünkü arka koltukta yatan küçük çocuğa annelik etmek gibi bir görevim var artık.Ve yanımda oturan adamın ise benim çocuğuma babalık yapmak gibi bir isteği.

Barlas' ın teklifini kabul etmiştim.

Teklifi kabul etmiştim.Çünkü başka çarem yoktu.Karnımda bebekle sokakta yatamazdım. En azından bebeğimi doğurana kadar Barlas'ın evinde kalacaktım.Bebek doğduktan sonra da başımın çaresine bakacağım.Mesela bir işe girerim,bebeğime de bakıcı tutarım.Ama o evde sonuna kadar kalmayacaktım.

Belki benim şu an Barlas' a oyun oynadığımı düşünebilirsiniz.Ama O evde sevmediğim,bana yabancı olan bir adamla ne kadar zaman yaşayabilirdim ki?Onun çocuğuna ne zamana kadar annelik edebilirdim?Bu yol sonu olmayan bir yoldu.

Açıkçası benim başka bir düşüncem var.Bebeğim doğunca Hakan'ın yanına götürmek istiyorum.Eğer bebeğini görürse belki o zaman ona babalık yapmayı kabul eder,hatta evleniriz.

Yüzümde bir gülümseme oluştu.

Hakan'a hala çok kızgın ve kırgınım.Ama seviyorum işte.Köpek gibi seviyorum.Evlenelim,çocuğumuzu onunla beraber büyütelim istiyorum.Yanımda oturan bu adamın değil,bebeğimin öz babasının ona babalık etmesini istiyorum.

Hakan'ın da beni ne kadar çok sevdiğini biliyorum.O erken olduğunu düşündü.Bir bakıma haklıydı da.Daha üniversiteyi bitirmemize 2 yıl vardı.Ama ben bebeğimden vazgeçememiştim.Ona kızdığım konu beni karnımda kendi bebeğimizle kapıya atmasıydı.Bir anlık öfkeyle yaptığını biliyorum.Şu an pişman olduğuna da eminim.Yoksa evlenip,çocuklarımız olması onun da hayaliydi.

Arabanın durmasıyla düşüncelerimden sıyrıldım.Barlas' ın "geldik" demesiyle kafamı aşağı yukarı salladım.Ve kapımı yavaşça açarak arabadan indim.Peşimden Barlas da indi ve arka kapıyı açtı.Koltuğa uzanarak Umut'u kucağına aldı.Ve ayağıyla kapıyı kapattı.Kucağında Umutla yanıma geldi.Bana gülümseyerek bakınca bende ona gülümsedim.Ve eve doğru yürümeye başladık.