KAHRAMANIM

13.Bölüm ''Sadece İkimiz''

19 yaşıma kadar uyandığım en güzel sabahlardan birine uyandım.Ellerimin arasındaki gece boyu sarılıp uyuduğum bebeğimin fotoğrafıyla.Sanki hamile olduğumu yeni farkına varmış gibiydim.Aslında bebeğimi ultrasonda görene kadar hala hamile olduğuma inanamıyordum.Ama o belli belirsiz görüntüsü,kalp atışları...

Bu ,harika bir şey.

Ben daha bebeğimi kucağıma almadan böyle isem bir de bebeğim kanlı canlı elimde olunca ne yaparım bilmiyorum.Aslında, ilk ağlarım onu biliyorum.Dünyanın en duygusal kızıyım ben.

Sonunda bebeğimin fotoğraflarını elimden bıraktım.Bir karar vermiştim.Bebeğime çok dikkat etmeliydim.Bunun için de elimden geldiğince iyi beslenmeli ,hasta olmamalıydım.

Dolabımı açarak önünde durdum ve göz gezdirdim.Artık havalar soğumuştu. Kalın bej rengi bir kazağı gözüme kestirdim.Altına da kot pantolonlardan birini seçtim.Ayaklarıma çorap giymeyi de unutmadım.Annem demişti ''ayaklarını sakın üşütme hastalık ayaktan gelir''diye.

Hazırlandıktan sonra aynadaki görüntüme baktım.Saçlarıma da bir tarak vursam iyi olacaktı,dağılmıştı biraz.

Ve,evet şimdi hazırdım.Aynaya son kez baktığımda görüntümden memnun kalarak odadan çıktım.Karşımdaki kapısı açık olan Umut'un odasına baktığımda Umut'un beşiğinde mışıl mışıl uyuduğunu gördüm.

Gülümsedim, o masum görüntüsü karşısında.

İçimden gidip saçlarını okşamak,o bebek kokusunu koklamak gelse de kendimi tuttum.Ve odadan çıktım.

Merdivenlerden aşağı birkaç adım atmıştım ki kulağıma bir ağlama sesi geldi.Merdivenden yavaşça aşağı bir adım atarak sese dikkat kesildim.Evet,ağlama sesi geliyordu.

Feride Teyze, ağlıyordu.

Merdivenleri hızla inerek mutfağa gittim.Mutfağa girdiğimde şaşkın gözlerle Feride Teyzeye baktım.Masada oturmuş,bir elinde mendil iç çeke çeke ağlıyordu.Ah,içim burkulmuştu onu öyle görünce.

Neden ağlıyordu ki?

''Feride Teyze!''

Koşarak yanına oturdum ve ''ne oldu sana ''diye sordum.

Feride Teyze yaşlı gözleriyle bana baktı.

''Kızım...''

''Niye ağlıyorsun söyle ne olur!''

''Ağabeyim çok hastaymış.Doktor...''

Lafını tamamlayamadan hıçkırıklara boğuldu.Sonra ağlaya ağlaya tamamladı cümlesini.

''Doktor, ''bütün organları iflas etmiş.En fazla birkaç hafta yaşar.'' demiş.''

Abisi ölecekmiş.Çok acı...Çok üzülmüştüm Feride Teyzeye.

Gözlerim doldu.Feride Teyzeye sarıldım.O an elimden başka bir şey gelmedi.

Birbimize sarılırken Barlas' ın sesiyle geri çekildim.Mutfağın girişinde durmuş,şaşkın gözlerle bize bakıyordu.

''Siz neden ağlıyorsunuz ?''

Tabi garip gelmişti ona.

''Barlas,Feride Teyzenin abisi çok hastaymış.'' dedim üzgün bir şekilde.

Barlas yanımıza gelerek Feride Teyzeye ''geçmiş olsun neyi var?''diye sordu.

Feride Teyze derin bir nefes alarak  ''Barlas Bey,bu sabah kız kardeşim aradı. Ağabeyimin çok az zamanı kalmış.'' dedi.

Tekrar derin bir nefes aldı.

''Ağabeyim kalp hastasıydı.Uzun zamandır da tedavi görüyormuş.Ama tedavi işe yaramamış.''