KAHRAMANIM

Bölüm 4 "Oğlumun Annesi"

Ağlıyorduk.Çünkü ikimizde benzer hayatları yaşıyorduk.Birimizin sevdiği kadın ölmüş,oğluyla yapayalnız kalmıştı.Diğerimiz ise sevdiği adam tarafından terkedilmiş karnında çocukla yapayalnız kalmıştı.

İkimiz de o bankın üzerinde saatlerce ağladık...

********************************************
Kaç saat ağladığımızı,saatin kaç olduğunu bilmiyordum.Ama gökyüzüne bakınca günün ağarmaya başladığını gördüm.Yani sabah oluyordu.

Denize yansıyan güneşe bakarken gözlerim kamaştı.Bu manzaraya ilk kez şahit oluyordum.Gördüğüm en güzel manzara olabilir.Tabi, bu manzarayı daha güzel bir zamanda izlemek isterdim.Ve sabaha kadar ağlamaktan ağrımayan gözlerle...

Yanımdaki adını hala bilmediğim adama dönüp baktım.O da ruhsuz gözlerle bakıyordu bu güzel görüntüye.Çekik gözleri kızarmıştı.Bütün gece o kadar ağlamıştı ki..Ne kendi ağlamamı ne onun ağlamasını durdurabilmiştim.

İkimizin ağlaması da daha yeni durmuştu.Tanımadığım bu adamla sabaha kadar ağlamıştım.Düşününce çok tuhaf geliyordu.

Ona dönerek ''iyi misiniz?'' Diye sordum.Çünkü çok kötü görünüyordu.

''İyiyim '' dedi.Ama iyi falan değildi.

Ben ona acıyan gözlerle bakarken o birden ayağa kalktı.

''Ben gideyim artık.Umut uyanmıştır."
Deyince ne diyeceğimi bilemeyerek kafamı aşağı yukarı salladım.O da arkasını dönüp gitti.

Arkasından bir süre baktım.Üç gündür neler yaşıyordum ben.Hamile olduğumu öğrenmem,Hakan'ın beni terk etmesi,evinden atması daha sonra babamın evden atması.Şimdi de bu adamın anlattığı hikayenin benim hikayeme çok benzemesi...

Bu hikayeyi benim hikayemden ayıran  yönü ise ; O adamın sevgilisine ve karnındaki çocuğa sahip çıkması.Hakan gibi çocuğu aldırmasını istememesi.Keşke biz de evlenip çocuğumuzu büyütseydik...

Ama öyle olmamıştı işte.Ne Hakan sahip çıkıyor ne ailem.Bana bu adam gibi sahip çıkacak biri yoktu.Ben o kadın kadar şanslı değildim.Bu çocuğu doğursam nasıl bakacaktım?Nerde kalacaktım?Bana bir şey olsa çocuğuma bakacak başka biri de yok.

Yeniden ağlamaya başlamıştım.Hala gözlerimden nasıl yaş gelebiliyordu şaşırıyordum.Gözlerim acıyordu artık ağlamaktan.

Oturduğum banktan yavaşça kalkarak nereye gideceğimi bilmeden yürümeye başladım.

O kadar yorgun hissediyordum ki. Her an yere düşüp yığılacak gibiydim.Etraftaki ağladığımı gören bazı insanların bakışları umrumda değildi.Ben sadece kendimi ve karnımdaki bebeğimi düşünüyordum.Ona ve kendime nasıl sahip çıkacağımı...

Ne olursa olsun kararlıydım.Bu bebeği asla aldırmayacağım.

Birden gözlerim kararmaya başlayınca yavaşlayarak olduğum yerde durdum.Gözlerim kendiliğinden açılıp kapanıyordu.Tutunacak yer var mı diye bakındım etrafıma.Ama tutunacak yer yoktu.Etrafımdaki insanlar gözüme bulanık gelmeye başlayınca düşeceğimi hissettim ve yere yığılmadan önce son yaptığım şey iki kolumla karnımı sarmak oldu.

Kendime geldiğimde bir hastane yatağında yatıyordum.Başımda ise bir doktor ve hemşire vardı.Gözlerimi açtığımı gören bayan hemşire "uyandı"dedi.Doktor da uyandığımı görünce "iyi misiniz?" Diye sordu.Tam olarak iyi sayılmasamda "iyiyim"dedim.