Πίσω στο σκοτάδι

Chapter 2

Αφήνω την Μπεθ πριν αρχίσω να ανηφορίζω προς το σπίτι. Το διαμέρισμα μας είναι σχετικά μικρο σε σχέση με της Μπεθ και της Νανσι, αλλά είναι ο,τι πρέπει για τρία άτομα. Δεν θα το άλλαζα με τίποτα, έχει πραγματικά μοναδική θέα. Η πολυκατοικία στην οποία μένουμε είναι χτισμένη ακριβώς απέναντι από το δάσος σε μια πολύ ήρεμη και ήσυχη περιοχή. Ιδιαίτερα τα βράδια που οι μόνοι ήχοι που ακούγονται είναι από τα νυχτοπούλια και τα έντομα. Μονάχα οι ήχοι της φύσης.

Αν εξαιρέσεις τα καλοκαίρια που έρχονται αυτοί. Ο πατέρας μου τους αποκαλεί συνεχώς "πρεζάκηδες" και τους θεωρεί επικινδύνους. Φαίνεται πως ο περιφερειακός δρόμος πίσω από το δάσος είναι το καλοκαιρινό τους στέκι. Εκεί περνάν κάθε βράδυ τους,ακούγοντας αυτήν την φρικτή μεταλ μουσική και πίνοντας όλη νύχτα,αν κρίνει κανείς από τον τρόπο ομιλίας τους,όχι πως με νοιάζει. Πάντως η αλήθεια είναι πως δεν συμφωνώ με τον πατέρα μου, δεν θα έλεγα πως είναι επικίνδυνοι, απλώς ξέρουν να περνούν καλά με τον δικό τους τρόπο. Γαμώτο, δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο κάθομαι και τους υπερασπίζομαι,δεν τους έχω δει καν! Κανένας δεν τους έχει δει! Θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι ναρκομανής και αλκοολικοί και βίαιοι!

Όταν στρίβω για να μπω στο δρομάκι της πολυκατοίκιας δεν μπορώ να πάρω το βλέμμα μου από το δάσος. Πάντα ψάχνω...Πάντα ελπίζω να δω κάποιο σημάδι της ύπαρξης τους αλλά τίποτα. Μου είναι δύσκολο να δικαιολογήσω την εμμονή μου με αυτούς τους ανθρώπους.

Μπαίνω στο διαμέρισμα και η μαμά με υποδέχεται με μια ζεστή αγκαλιά-όπως κάνει πάντα-και συζητάμε για το πως έγραψα στο τελευταίο μάθημα. Χημεία μπλιαχ. Δυστυχώς οι ικανότητες μου δεν ειναι ικανοποιητικές για τον πατερα μου μα η μητέρα μου παντα χαίρεται για τα κατορθώματα μου.

"Και τώρα? Τι θα κάνετε σήμερα?" Ρωτάει ξαφνικά ενώ σηκώνεται από τον καναπέ και τρέχει στην κουζίνα για να ελέγξει το φαγητό στον φούρνο. Την ακολουθώ και κάθομαι στο τραπέζι.

"Θα πάμε να μείνουμε στο τροχόσπιτο των Κάλπεπερ,όπως κάθε χρόνο, με την Μπεθ μέχρι αύριο. Οι Κάλπεπερ δεν θα είναι εκεί άλλα θα είναι ο Τομ να μας προσέχει και θα μας περιμένουν εκεί με την Νανσι, τον Τάιλερ και τον Ντιλ.." Ωχ! Ο Ντίλαν! Το είχα ξεχάσει τελείως πως θα είναι κι αυτός εκεί!Και δεν έχω ετοιμαστεί καθόλου! Ούτε το μαγιό μου έχω βρει! Και πρέπει και να αποτριχωθώ και..

"Με τον Ντίλαν?" Η μαμά μου διακόπτει τις ηλίθιες σκέψεις μου. "Ω δεν νομίζω ότι θα είναι καλό αυτό..Εννοώ δεν θέλω να βρίσκεσαι μαζί του,ειδικά αν διανυκτερεύσετε εκεί όλοι μαζί. Ξέρεις πως ούτε εγώ ούτε ο πατέρας σου τον εγκρίναμε." Που να ξέρατε..