Πίσω στο σκοτάδι

Chapter 15 1\3

Τζια'ς POV

"Θελεις να σου κανω κι αλλο τοστ?" ρωταει η μαμα μου τι στιγμη που τελειωνω με το γαλα μου.

"Οχι ευχαριστω, θα παω στο δωματιο μου." απανταω και της δινω ενα φιλι στο μαγουλο πριν βγω απο την κουζινα.

"Τι κινητο ειναι αυτο?" ακουω τον μπαμπα μου να ρωταει και γυριζω το κεφαλι για να τον δω με το καινουργιο μου κινητο στο χερι.

"Εμ εσπασα το αλλο και θα εχω αυτο για λιγο καιρο." απανταω και σουφρωνει τα φρυδια του. Πηγαινω και παιρνω το κινητο για να εξαφανιστω επιτελους στο δωματιο μου.

Οταν ξαπλωνω στο κρεβατι και χωνω το προσωπο μου στα διακοσμιτικα μαξιλάρια θυμαμαι οτι χθες δεν τους ακουσα. Κανεναν του δεν ακουσα και επισης ο Μπραιαν δεν μπηκε στον κοπο να με πλησιασει. Πως γινεται αυτο? Προχθες μοιραστηκαμε ενα κρεβατι αγκαλια και χθες δεν μου εδωσε κανενα σημειο ζωης. Αυτο δεν ειναι καθολου φυσιολογικο και αρχιζω να προβληματιζομαι. Νομιζω οτι την επομενη φορα που θα τον συναντησω-εαν τον συναντήσω-θα του φερθω σαν σκυλα. Εαν καταφερω δηλαδη να μην σκεφτω τα χερια του γυρω απο την κοιλια μου ολη νυχτα και τον τροπο που χορευαμε στο κλαμπ και τον τροπο που με κοιταζει στα ματια και ολα αυτα. Γαμωτο ειναι τοσο υπεροχος και τοσο σεξι και ταυτοχρονα τοσο απομακρος και μυστηριος. Οταν επιτελους ακουω τον μπαμπα μου να χαιρεταει την μητερα μου και την μπροστινη πορτα να κλεινει πεταγομαι εξω απο το δωματιο μου.

" Τι επαθες παιδι μου?" ξαφνιαζεται η μητερα μου οταν με βλεπει βιαστικη.

"Θελω να τηλεφωνισω στην Νανσι που ειναι το σταθερο?" ρωταω ψυχρα και μου το δινει. Δεν ειχα προσεξει οτι το κρατουσε. Περιμενω να φυγει απο τον διαδρομο για να τηλεφωνησω στο σπιτι της φιλης μου. Στο δευτερο κουδουνισμα ακουω την φωνη του Ντιλαν πιανοντας με εντελως απροετιμαστη.

"Δωσε μου την Νανσι." λεω ψυχρα.

"Τι θα μου δωσεις για να το κανω?" εχει το θρασος και ρωταει.

"Μη γινεσαι μαλακας! Ειπα δωσε μου την Νανσι!" φωναζω και απο πισω ακουω τον Τομ να γελαει. Με εχουν βαλει στο μεγαφωνο?