Πίσω στο σκοτάδι

Chapter 26

Τζια'ς POV

Καθομαστε στο σαλονι με την Μπεθ και τον Ντειβ προσπαθωντας να επικοινωνησουμε με τον Τζακ και την Νανσι. Δεν εχω ιδεα πως ο Τζακ μπηκε σπιτι χθες το βραδι χωρις να τον παρουμε ειδηση. Αλλα πιστευω δεν ειναι δυσκολο για εναν λυκο να σκαρφαλωσει σε ενα μπαλκονι.

"Γαμωτο! Πως την αφησαμε να μεινει στο μπαλκονι μονη της; Αμα επινε πολυ και εκανε καμια βλακεια..." αναστεναζει η Μπεθ και σηκωνεται απο τον καναπε κανοντας βολτες περα δωθε. Το κινητο της χτυπαει και αναπηδαει. Ισως ειναι η Νανσι. " Ελα μαμα." απανταει η Μπεθ και σηκωνει το βλεμμα της στον ουρανο πριν βγει εξω για να μιλησει στην μητερα της. Ο Ντειβ την ακολουθει.

"Δεν καταλαβατε πως εφυγε ο Τζακ χθες?" ρωταω τον Μπραιαν ο οποιος προσπαθει ακομα να καλεσει τον Τζακ.

"Ακουσα την πορτα αλλα δε φανταστηκα κατι τετοιο. Ο Ντειβ καθοταν μαζι του." απανταει και κλεινει το τηλεφωνο. "Για ποιο λογο προσπαθουμε να τους βρουμε τωρα? Αφου ειναι μαζι." με ρωταει και ακουμπαω την πλατη μου στον καναπε κοιτωντας μπροστα.

"Δεν ξερω. Ισως να μην επρεπε να αφησουμε την Νανσι μονη της. Δεν ηταν ενταξει τελευταια. Ηταν χειροτερα απο ολες μας." παρατηρω.

"Χαιρομαι που εσυ το ξεπερασες. Και της Νανσι θα της περασει. Ισως να φταιει που τον ειδε να μεταμορφωνεται. Ξες δεν ειναι και το πιο ευχαριστω θεαμα. Σου ειπε φανταζομαι." απανταει ο Μπραιαν και περναει τα δαχτυλα του απο τα μαλλια του.

"Ω..δεν μου ειπε κατι. Ποναει?" ρωταω χωρις να ειμαι σιγουρη αν θελω να ξερω την απαντηση.

"Αρκετα. Βασικα αναλογως. Αν θες να γινεις λυκος δεν ποναει. Σχεδον καθολου. Αλλα οταν δεν το θες και προσπαθεις να το καταπολεμήσεις ποναει."

"Εσυ? Το θες?"

"Οχι. Δε μου αρεσει να ειμαι λυκος. Βασικα το συχενομαι. Και εγω και ο Τζακ. Ο Ντειβ και τα κοριτσια οχι τοσο. Θεωρουν οτι οταν εισαι λυκος εισαι πιο δυνατος και ελευθερος. Αλλα το κακο ειναι οτι..."

"Τι?" τον πιεζω και αρχιζω να χαιδευω την πλατη του με την παλαμη μου.

"Οτι οταν εισαι λυκος ξεχνας τα παντα. Και κυριως το ποιος εισαι." λεει και βαζει τα χερια του στο προσωπο του. Θελω να αλλαξω θεμα γιατι καταλαβαινω πως δεν του αρεσει η ιδεα του να ξεχναει το ποιος ειναι. Τωρα που το σκεφτομαι ειναι φρικτό. Αν ηταν η Μπεθ στη θεση μου δε θα εδινε δεκαρα και θα ηθελε να μαθει περισσοτερα πραγματα. Οποτε ο Μπραιαν ειναι τυχερος.