Πίσω στο σκοτάδι

Chapter 35

Μπεθ'ς POV
Ο Ντέιβ κατάφερε να με ηρεμήσει και με έπεισε να βγούμε μια βόλτα εδώ στο δάσος. Περπατάμε αρκετή ώρα και δεν έχουμε ανταλλάξει κουβέντα. Στο μεταξύ καθώς βγαίναμε από την καλύβα είδα την Νανσι η οποία καθόταν στην κουζίνα. Ήταν αρκετά προβληματισμένη , σίγουρα την απασχολούσε κάτι. Θεέ μου οι τελευταίοι μήνες είναι κάτι παραπάνω από ιδιαίτεροι, είναι εξωπραγματικοί. Τα πάντα έχουν αλλάξει ριζικά και το χειρότερο ; ήρθαν στο προσκήνιο παλια συναισθήματα που χρειάστηκε πολλης καιρός για να τα εξαφανισω. Ο Ντέιβ διακόπτει τις σκέψεις μου πιάνοντας μου το χέρι. Αποφασίζω να του μιλήσω.
"Όταν είσαι λύκος , τι σκέφτεσαι ; θυμάσαι ποιος είσαι;" ρωτάω ξαφνιάζοντας τον. Ποτέ δεν του έκανα ερωτήσεις για τους λύκους , πίστευα πως ίσως τον φέρω σε δύσκολη θέση.
"Είναι περίεργο , εγώ έχω καταφέρει να θυμάμαι πρόσωπα. Δηλαδή βλεποντας κάποιον ανθρωπο ενώ είμαι μεταμορφωμενος ξέρω ποιος είναι και τι ρόλο παίζει στην ζωή μου, παρόλο που δεν μπορώ να θυμηθώ το όνομα. Το ίδιο συνέβη και με εσένα , τότε που με είχες βρει στο δωμάτιο. "
"Μα Ντέιβ , τότε έλεγες το όνομα μου .." προβληματίζομαι.
"Το.. το ξέρω.. είναι περίεργο. " απαντάει κλοτσώντας ένα πετραδάκι. "Μόνο με εσένα συνέβη αυτό Μπεθ, και δεν ξέρω γιατιι αυτό. "
"Πιστεύεις το δάγκωμα έχει να κάνει με όλα αυτά ;" λέω και η καρδιά μου σφίγγεται. Όλη αυτή η αγάπη μου για τους λύκους, η χαλαρότητα μου στο γεγονός τ ότι υπάρχουν λυκανθρωποι, η έλξη μου σ αυτούς , το γεγονός τ ότι ο Ντέιβ θυμάται το όνομα μου, μήπως όλα αυτά οφείλονται κάπου;
"Μπεθ δεν ξερ..." πάει να πει
"Ντέιβ! Πως γίνεται κανείς λυκάνθρωπος ; " μένω ακίνητη και γυρίζω να τον κοιτάξω. Μήπως .. μήπως σιγά σιγά εγώ...
"Μπεθ.. είναι περίπλοκο.. δεν ξέρω αν.." καταπίνει και κοιτάζει τα δέντρα.
"Μην αποφεύγεις να με κοιτάξεις Ντέιβ. "
"Μπορείς να μου πεις τι σκέφτεσαι; "
"Σκέφτομαι πως όλα αυτά έχουν να κάνουν με την δάγκωμα. Ξέρεις πως χθες άκουγα τα συναισθήματα του Μπραιαν;;" αφήνω το χέρι του και τον κοιτάζω επίμονα περιμένοντας να δω την αντίδραση του.
"Τι;; πότε;;"
"Λίγο πριν πέσω κάτω Ντέιβ! Ένιωσα τη λύπη του, την δυστυχία , την απογοήτευση! Από αυτόν προέρχονταν όλα αυτά τα συναισθήματα. Και αυτή η μυρωδιά , η μυρωδιά του μπραιαν Ντέιβ μου θυμίζει εκείνον τον χειμώνα. Και την ημέρα που σας γνώρισα το ένιωσα!" Έχω σοκαριστεί από όλα αυτά. "Ντέιβ κάτι συμβαίνει , πες μου! Θα γίνω σαν εσάς ;" η φωνή μιυ σπάει.
"Γι αυτό λιποθύμησες χθες , υπέρ βαρυνες τον εαυτό σου.."
"Απάντησε μου!" Λέω κλαίγοντας , κάνει μια απόπειρα να με αγκαλιάσει όμως απομακρύνομαι.
"Δεν θα γίνεις σαν εμάς μωρό μου..ίσως να πρόκειται για κάποιο χάρισμα .. δεν ξέρω που οφείλεται αυτό , όμως δεν θα γίνεις λύκος Μπεθ .."
"Χάρισμα ; τι λες ; Ντέιβ δεν το καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν Πάει καλά με εμένα ;; " πλέον κλαίω με λυγμούς. " πες μου πως μπορεί κανείς να γίνει λύκος Ντέιβ!"

Νανσι'ς POV
Βρήκα τσιγάρα σε ένα σιρταρι και άρχισα να καπνίζω. Έχω παρά πολλά νεύρα και θέλω επιτέλους να ξέρω τι μου γίνεται. Η Μειση και ο Τζακ πήραν την αλεξις και πήγαν κάπου, η απρόσμενη λιποθυμία της Μπεθ, η Τζια είναι χαμένη και ο Μπραιαν μεταμορφωμένος! Κοντεύει απόγευμα και ακόμα να μάθω!
"Από πότε;" ακούω την φωνή της Σιριν.
"Τι πράγμα;" λέω και αυτή κάθεται στην καρέκλα απέναντι μου. Παίρνει ένα τσιγάρο από το πακέτο και το ανάβει.
"Από ποτέ καπνίζεις;"
"Ούτε θυμάμαι, δεν το κάνω τακτικά τώρα έτυχε!" Αποκρίνομαι λιγάκι απότομα.
"Νεύρα;" ρωτάει αφου ρουφάει μια τζούρα.
"Σιριν.. τι πήγαν να κάνουν η Μειση και ο τζακ με την αλεξις ;" ρωτάω χωρίς δεύτερη σκέψη. Ε πλέον μια οικογένεια είμαστε.
"Ωχ.. πήγαν Ε;" λέει προβληματισμένη.
"Τι έγινε;"
"Τίποτα ρε συ, απλώς έχουν σκοπό να την ψυχαναγκασουν. Να την διώξουν από την αγέλη με των προϋπόθεση πως δεν θα μιλήσει ποτέ για εμάς. " δεν καταλαβαίνω.
"Τι εννοείς να την ψυχαναγκασουν ; πως; "
"Ε ο τζακ." Απαντάει σβήνοντας το τσιγάρο στο τασάκι , κάνω το ίδιο.
"Πως..;" ρωτάω σιωπηλά και τότε έρχονται στο μυαλό μου τα λόγια της αλεξις,Που να της εκανε και το αλλο το κολπο.. ξες εκεινο που σε κανει να τα ξεχνας ολα.. αα ο ψυχαναγκασμοςςς ναι! "Σωστά! Το είχα ξεχάσει αυτό!" Λέω τρομαγμένη. Τότε συνειδητοποιώ τα πάντα. Αν ο τζακ έχει χρησιμοποιήσει αυτήν την δύναμη πάνω μου , ή σε οποιονδήποτε .. αν με έκανε να τον ερωτευτώ .. αν με έκανε να κοιμηθώ μαζί του για πρώτη φορά και εγώ δεν το θυμάμαι.
"Έχουν προσπαθήσει και άλλη φορά να την ψυχαναγκασουν όμως όταν είναι κανείς υπο την επιρροή ναρκωτικών δεν πιάνει" η Σιριν διακόπτει τις σκέψεις μου. Αυτήν την στιγμή θέλω απλώς να φύγω. Σηκώνομαι απότομα και με κοιτάζει με απορία. "Που πας;" φεύγω χωρίς να απαντήσω μα την στιγμή που μπαίνω στο σαλόνι η εξώπορτα ανοίγει και ο τζακ μπαίνει μέσα.
"Τι συμβαίνει ;" μπορεί να καταλάβει κατευθείαν πως έχω κάτι.
"Ψυχαναγκασμός;;; σε εμπιστεύθηκα ηλίθιε, σε ερωτεύθηκα! Σου έδωσα κάτι πολύτιμο από τον εαυτό μου και όσο περνάει ο καιρός διαπιστώνω πως δεν είσαι αυτός που αγάπησα! Όλο ψέματα και μυστικά, που όμως ανέχτηκα ! Αλλά ως εδώ , αυτό ήταν το αποκορύφωμα Τζακ! Τελείωσε!" Τον προσπερνάω και βγαίνω έξω. Ακούω να φωνάζει το όνομα μου όμως τον αγνοώ. Δεν κλαίω, πλέον δεν μπορώ να νιώσω τίποτα. Έχω εξαντληθεί τόσο πολύ με όλα αυτά , που αυτήν την στιγμή θέλω να φύγω από κοντά του. Βαρέθηκα να ζω στο σκοτάδι.