#បេះដូងសួគ៌ា
#ភាគ៧
«បើចង់ដឹងថាវាជារឿងលេងសើចឬមិនលេងសើច..មកមានកូនជាមួយយើងទៅព្រីមិកាចាំមើលថាយើងទទួលខុសត្រូវនាងឬអត់»ណាយងើបមុខមកសួរយ៉ាងបហរាកដប្រជាធ្វើអោយអ្នកពូកែភ័យក៏ថយខ្លួនចេញពីគេដោយស្វ័យប្រវត្តិ
«ខ្ញុំទៅខាងក្រៅល្អជាង»
«មិនបាច់!នៅទីនេះហើយ»ណាយប្រាប់ព្រមទាំងប្រើកែវភ្នែកអោយនាងតាមបញ្ជាគេ
«ចាស៎..»ព្រីមិកាងក់ក្បាលតិចៗមិនហ៊ានមើលមុខរបស់ណាយ...
នៅបន្ទប់ផ្ទះបាយ មេការឈរកាន់ទូរស័ព្ទនិយាយព្រមទាំងជាមួយអ្នកបម្រើពីរបីនាក់ដែលកំពុងឈរក្បែរៗគ្នានិយាយជាមួយអ្នកដែលខលចូលមក÷
«អ្នកនាងណាតាលីគិតយ៉ាងម៉េចចា៎»មេការសួរព្រមជាមួយមុខមិនល្អ
(វានៅក្បែរណាយខ្លាំងណាស់មែនទេ?)អ្នកតេរមកក៏សួរព្រមជាមួយសម្លេងកាចធ្វើអោយអ្នកស្ដាប់ញ័រខ្លួន
«ចា៎..គឺទើបតែប៉ុន្មានថ្ងៃនេះទេ»មេការ
(ស្រីថ្លើមធំ)
«ខ្ញុំគិតថា..»
«នាងកំពុងដើរតាមគន្លងរបស់មឺរីនចា៎»មេការប្រាប់ព្រមទាំងនឹកដល់រឿងអតីតកាលដែលធ្លាប់កើតមានចំណងស្នេហារវាងមឺរីនដែលជាអ្នកបម្រើក្នុងផ្ទះដូចជាព្រីមិកាជាមួយនឹងអ្នកប្រុសរបស់ខ្លួនដែលជាណាយ
(វាងាប់មិនខាន)សម្លេងរបស់ណាតាលីនិយាយតិចៗនៅក្នុងទូរស័ព្ទស្ដាប់មិនសូវបាននិយាយបែបខឹងគុំគួនគ្នាតាំងពីណាមកទើបមេការសួរ
«អ្នកនាងថាយ៉ាងម៉េចចា៎?»
(គ្មានស្អីទេ)
«អឺចាំខ្ញុំទៅដាស់តឿននាង»
(មិនបាច់..បណ្ដោយសិនទៅ..អាទិត្យក្រោយយើងនឹងទៅដល់ទីនោះរៀនចំបន្ទប់អោយយើងផង)
«ចា៎»មេការទទួលបញ្ជាមុននឹងទូរស័ព្ទត្រូវបានកាត់ផ្ដាច់អ្នកបម្រើដែលឈរនៅជិតមិនយល់ការក៏សួរ
«ហេតុអីយើងត្រូវនៅឆ្ងាយពីព្រីមិកាដែរអ៊ំមេការ?»
«ស្ដាប់ខ្ញុំបើពួកនាងមិនចង់មានរឿងដល់ខ្លួនទេកុំទៅក្បែរព្រីមិកាអោយសោះ!វាអាចនឹងមានលទ្ធផលដូចមឺរីន»មេការប្រាប់ព្រមទាំងហាមប្រាម។កាលពីមុនគាត់ក៏ខូចចិត្តមិនស្ទើរដែលចិញ្ចឹមមឺរីនដូចជាកូនបែរជានាងថ្លើមធំមានទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងណាយហើយក៏ទទួលបានលទ្ធផលក៏នាងត្រូវស្លាប់ពេលនេះចាប់មានព្រីមិកាម្នាក់ទៀតហើយ។អ្នកនៅក្នុងផ្ទះនរណាក៏ដឹងថាការស្លាប់នោះវាទាក់ទងនឹងណាតាលីតែគ្មានអ្នកហ៊ានមាត់ព្រោះដឹងលទ្ធផលបើមាត់មិនល្អ។ហលយនរណាៗនៅក្នុងន័យបែបណា...
យប់ឡើង នៅក្នុងបន្ទប់របស់ណាយ÷
ដៃមាំរវស់ណាយអូសចុះឡើងៗលើកញ្ចក់អេក្រង់ទូរស័ព្ទសេរីថ្មីបង្ហាញអោយឃើញរូបភាពរបស់ព្រីមិកានិងមនុស្សប្រុសម្នាក់ដែលអាចដឹងបានថាជាគូស្នេហ៍នឹងនាង។ទេកមុខនាងស្រស់ស្រាយគួរអោយស្រឡាញ់ញញឹមចេញពីចិត្តមិនមែនដូចនៅជាមួយគេធ្វើអោយគេមានអារម្មណ៍ថាមិនសូវល្អមុននឹងសម្លេងរបស់ព្រីមិកាមកកាត់ចង្វាក់របស់គេទើបគេរហ័សបិទទូរស័ព្ទ
«អ្នកប្រុសចា៎..ខ្ញុំចង់គេងនៅលើការ៉ូវិញ»ព្រីមិកាមានអារម្មណ៍ថាមិនស្រួលក្រោយពីងូតទឹកហើយណាយក៏អូសនាងមកដេកលើគ្រែជាមួយគេទាំងមិនសួរចិត្តនាងសូម្បីមួយម៉ាត់
«យប់ឡើងវារងារ!គេងនៅខាងលើមិនល្អត្រង់ណា?»ណាយលូកដៃបិទអំពូលភ្លើងតូចនៅក្បាលគ្រែ
«មិនអីទេខ្ញុំទម្លាប់»ព្រីមិកាអោបខ្នើយហើយក៏ដាក់វារៀបនៅលើឥដ្ឋធ្វើកន្លែងគេងសម្រាប់ខ្លួនឯងតែអ្នកដែលត្រូវគេជំទាស់ក៏ជ្រួញចិញ្ចើមគួរអោយជ្រេញ
«មិនបានទេឡើងភ្លាមមក»ណាយទះពូកតិចៗអោយព្រីមិកាឡើងមកលើគ្រែធ្វើអោយនាងមុខខ្មូរ
«អ្នកប្រុស..»ព្រីមិកាទម្លាក់ស្មាសម្លឹងមុខរបស់ណាយដែលមានប្រៀប
«ឡើងមកព្រីមិកា..ឬនាងខ្លាច?យើងមិនបានធ្វើស្អីទេថ្ងៃនេះយើងហត់នឹងការងារសឹងស្លាប់»
«ខ្ញុំមិនបានគិតបែបនោះទេ»
«អញ្ចឹងក៏ឡើងមក»
«អឺ..»
«លឿនឡើងបើមិនឡើងមកយើងអាចដូរចិត្តអាចថានាងមុនបានដេកយប់នេះក៏ថាបាន»
