A Rose for Heaven

Chapter 4: Possessed?

When you try your best but you don't succeed 

When you keep what you want but not what you need

Upon hearing the lyrics of the song accompanied by the heavy raindrops from the gloomy sky, I let my tears fall to at least lighten the heavy clouds my eyes were nursing. Hoping that maybe, it could also cast away the pain that has been lingering in my flesh. Pero ilang luha na ang naibuhos ko hindi parin naaayos.

Nararamdaman ko parin ang kakaibang bigat na nakadagan sa aking dibdib. Nandito parin iyong mga katanungan na pumupuno sa isip ko dahilan para makaramdam ako ng labis na kahungkagan. 

I have always been trying my best.. yet I still don't succeed. 

I always never get what I want  nor what I need. Siguro nakalimutan na ako ng mundo. I am stuck in my grief while other people are living their life in progress.

It's been a month nandito pa rin ako. Unable to go outside.

Tumingin ako sa salamin sa harapan ko at pinagmasdan ang miserableng repleksiyon.

"Ano ba naman 'to," sambit ko sa mababang boses at marahas na nagbuga ng hininga, "ano ba ang nagawa kong kasalanan sa dati kong buhay para magdusa ako ng ganito ngayon?" 

All I want to do right now is to run away from the world because it is just too harsh. 

My neighborhood hates me because they think I bring bad luck to their lives. 

Everytime I go to school I always got
bruises and wounds instead of learning.

My father cheated on us and not even feel sorry. 

My mother is nowhere to be found during the time time I needed her the most.

Si Aster, bumitaw na siya sa'kin 

And now, myself. Everything about me is damn fucked up.

My life is just too painful that I feel like death is my only salvation... but I don't want to get saved either. Ang gusto ko lang naman ay makita nila na nasasaktan ako. Sabihin sa'kin na magiging okay ang lahat.

Ang walang buhay kong mga mata ay bumaybay sa aking kanang kamay na may hawak na blade nakapatong sa ibabaw ng palapulsuhan kong may guhit na bituin gamit ang pluma.

Nanginginig ang mga kamay ko dahil sa aking mga hagulhol. Isinagaw ko lahat ng sakit na nakakulong sa puso ko. 

Habang walang tigil sa pagtulo ang aking mga luha ay walang habas ring nakiki-simpatya ang kalangitan sa akin. 

I look beyond my window.

The scenery is nice.

The scenery isn't nice.

The rains are just good enough to feel a little bit acquainted.

Tinignan ko ang palapulsuhan kong may bituin na nakaguhit gamit ang pluma ng kapatid ko. Binitawan ko ang hawak na blade at humarap sa labas. 

"Aster.." banggit ko sa kaniyang pangalan sa kalagitnaan ng aking mga hikbi habang dinadama ang bituin. "Are you crying along with me in there?" I chuckled dryly and sob.