A Rose for Heaven

Chapter 12: Eighteen Roses Before Goodbye

"Aba nagulat nga ako, apo, noong nagtatanim kami ng sunflower  ay bigla na lamang itong nagpresinta na samahan ka kapag wala daw'ng ibang makakasama sa'yo." Kuwento sa'kin ni Lola.

Matapos ang gabing nag-usap kami ni Dome ay hindi ako nakatulog ng maayos dahil sa kakaisip sa mga napag-usapan namin. I feel like I was floating on a cloud nine.

Kinaumagahan nga ay agad kong pinuntahan si Lola para siguraduhin nga. 

"Kailan pa ho niya sinabi iyon?"  Tanong ko kay Lola.

"Nakalimutan ko na iyong eksaktong petsa kung kailan niya sinabi  pero sigurado akong pagkatapos niyong pumunta sa albularyo." Kuwento ni Lola at napangiti pa, "at alam mo ba, apo? Naku hindi iyan madalas dito noong wala pa kayo dito. Gumagawi lang iyan dito noon kapag taniman, harvest, at minsan sa pag-fi-fertilize ng mga bulaklak."

"Akala ko po talaga, he's one of the farmers." Sabi ko at napayuko dahil sa hiya.

"Heaven, apo, sobrang yaman ng pamilya niyan. Taga Maynila talaga iyang si Dome at ang mga magulang noong nabubuhay pa ay mga abogado at may ari pa ng law firm. Nagbabakasyon lang talaga siya dito ngunit ayun nawili sa lugar dito na tinuloy ang pag-aral. Ang auntie niya ang kasama niya rito." Nagulat ako sa mga rebelasyon. Wala na ang mga magulang ni Dome?

"Nag-aaral rin po ba siya?" Tanong ko.

"Oo, agriculture kinuha niyang kurso. Akala ko nga pag-aabugado rin ang kukunin niyang kurso pero mabuti na rin iyan at malayo sa piligro."

"Alam mo, apo, bukod sa pagiging guwapo at mayaman ng batang iyan, bumilib talaga ako sa ugali niya. Sobrang galang at marespeto kahit sino pang kaharap, higit sa lahat may takot sa Diyos." 

Sa mga ikinuwento ni Lola ay mas lalo pang nahulog ang loob ko sa kaniya. Kung tutuusin napakaperpekto niya na pala. 

Matapos ng pag-uusap namin ni Lola ay pumunta na ako sa farm para mamitas ng tulips. Inagahan ko talaga ang pagpunta para hindi magpang-abot ang landas namin ni Dome. Wala akong mukhang maihaharap sa kaniya matapos kong isiwalat ang mga salitang iyon sa kaniya.

Dahil madaling araw pa nang maglakad ako papunta sa flower farm ni Lola, bumungad sa akin ang pagtaas ng araw mula sa matayog na bundok

Sobrang ganda ng tanawing iyon. And upon staring at a view, a thought came across to my mind. Everyday is a new day. 

A new hope and another chance to make things right and do things you failed to do in the past. The people who still have the opportunity to see such scenery are lucky, including me. But not everyone knows it, some treats the sunrise as a sign of another hell to conquer. Kagaya namin dati ng kapatid ko but as I live my life, I have learned some things.

That.. if you feel that you're not enough, it is okay. If you feel like the world is taking their back on you, it is okay to cry. If you got tired receiving the hate the society throws at you, it is okay to shut them off. And if you're tired fighting your demons, you can rest, and that is okay too.

It is okay not to be okay. We're just humans after all.

Those hardships that you've experienced when it piled up it could form as shield and  sword to make you a better soldier in your everyday war.

Pero alam niyo ang hindi okay?

Treating yourself as a failure because of those circumstances in life and quit without giving a fight. Letting yourself stuck in to the tragedy when you have the power to break loose. 

Cause you know what, you can cry now but you have to hush later, you can pause today but have to resume tomorrow because the world won't stop revolving along with you.