A Rose for Heaven

Chapter 14: His Unmeasurable Love

"Dome!"

I followed him and my feet brings me into a place where I first met Elias and Demi.

He is sitting in a wooden bench while looking at the green hills. His disheveled hair move along the cold wind making him more breathtaking than the view infront of us.

"Dome," I call for his name and sat beside him.

"You came back." Sabi niya sa malamig na boses.

Hindi ko mapigilang masaktan sa sinabi niya. Ayaw niya ba akong bumalik?

"O-Oo naman." My voice quivers as I speak to him. 

"Heaven, puwede bang sa susunod na umalis ka sabihin mo sa'kin kung babalik ka pa o hindi na?" Sabi niya  habang na'sa mga burol ang tingin.

"Dome.." Hindi ko alam kung anong sasabihin ko. Sobra akong nagulat sa tinuran niya.

"Is it too much to ask? Demanding na ba ako kapag itinanong ko iyon?" Tanong niya sa'kin at napailing lang ako habang nangingilid ang mga luha. 

"You know what I feel for you pero bakit ginaganito mo ako. Please don't take my feelings for granted." He said. "Ang sakit isipin na kayang kaya mo akong hindi pansinin at iwanan ng basta-basta at babalikan kung kailan mo lang gusto. Sorry but like a rose you're too painful to hold."

Kaagad kong pinahid ang mga luha ko at umalis. Naabutan ko ang mga kaibigan ko na naglalaro ng volleyball ang iba naman ay nag-uusap lang.

"Langit! Saan si Dome?" Tawag sa'kin ni Jeco nang makita niya akong umalis ng hindi kasama si Dome.

"May gagawin pa siguro." Ngumiti ako sa kaniya at nagpaalam sa lahat.  "Sige uwi muna ako. I have something to do pa kasi." 

Nag reklamo sila sa'kin dahil ang bilis ko raw umalis pero hinayaan na lang ako nung sabihin kong babalik ako mamayang hapon.

Umalis ako hindi dahil nasaktan ako sa mga sinabi niya kundi dahil nahihiya ako. Because I realized I made a mistake and also I couldn't take that heavy atmosphere. Baka kapag pinilit ko ang sarili kong i-handle and situation na iyon, I might speak unnecessary words that could hurt both parties. Kaya wag nalang because instead of fixing it baka mas lalo lang lumala.

Habang naglalakad ako pauwi ay hindi ko mapigilang ma-guilty. I spend time reflecting to the things I did, and when I finally realized my mistake I feel like punching myself. 

Ang gaga ko naman pala. Nagpaalam ako sa kaniya na para bang hindi ako babalik. I should say sorry to him. 

Nang makauwi na ako ay dumiretso ako sa kuwarto. Uminom muna ako ng gamot at pagkatapos ay nagpatugtog ng paboritong kanta.

While the song is freely invading my ears, I ransack my mind for the possible solution of the dilemma I am currently facing right now. Sa tinagal tagal kong pag-iisip isa lang ang pumasok sa isip ko. And that is to write a letter. 

Ilang beses rin akong nagbura at nagsulat ulit dahil sa kaba.

Dear Dome,

Sorry for making you feel less, I hope you believe me when I say I didn't meant it. I bid you a good bye in a very wrong way and I regret it so much. Kapag may gusto kang malaman tungkol sa'kin, you could always ask me and I'll answer it with so much honesty without any hesitation. Sana mapatawad mo na ako. I promise I won't do it again. At saka we'll stay here for good. This place is my new home. Hindi na kami. aalis. Sorry ulit. 

Heaven. 

Matapos kong isulat iyon ay linagyan ko ito ng isang rosas na wala ng tinik. At isinilid sa isang maliit na paperbag kung saan nakalagay ang pasalubong ko sa kaniya.