❄️𝔽𝕝𝕠𝕨𝕖𝕣 𝕠𝕗 𝕨𝕚𝕟𝕥𝕖𝕣❄️(zhanyi /completed 💚❤️)

24 🎨

(Yibo's POV පටන් ගන්නෝ 💚)

Yibo's POV

ආදරය , හරි ලස්සන අකුරු හතරක් ...එත් මට කවදාවත් ලැබිමක් නොතිබුනු හැඟීමක් ඒක...

මතකයක් නෑ මට මගේ කියන අය කවුද කියලාවත් ... මොකද මට කවදාවත් මමා කෙනෙක්වත් ,පපා කෙනෙක්වත් ,සහෝදරයෙක්වත් ,වෙන මගේ කියන්න ලේ බැඳීමක් තියා හදවතේ බැඳීමක් හරි තිබුනු කෙනෙක්වත් ඉදලා නෑ ....කවමදාකවත් නෑ...

මට මතක මම චීන⁣යේ ඉපදුනු වීදි දරුවෙක් කියන එකම විතරයි...ඔව්  මිනිස්සු කෝටි ගානක් මම වටේ හිටියත් මගේ කියන අය කවුරුත් නැති
තැනකිනුයි මගේ ජීවිතය පටන් ගත්තෙ...

වීදියේ ඉදපු මාව කවදාවත් මට නොකියපු වි⁣දියෙ ලස්සන ආදරණිය වචන ගොඩකින් මත් කරවලා මම වගේම තවත් ළමයි ගොන්නක් ඉදපු කාමරයක් ඇතුලට ගෙනත් දාපු මහලු කාන්තාවක් යන්තමට මගේ මතකයේ ඉන්නවා...

එදා මං කොච්චර සතුටු උනාද...මම මෙච්චර කල් අහලා තිබුනත් මම වගේ කාත් කවුරුත් නැති අසරණ ළමයිට ඉන්න වෙනම තැනක් තියනවා කියලා මම හිතුවෙ නෑ කවදාවත් එහෙම තැනකට යන්න මට පුලුවන් වෙයි කියලා...ඔව් ළමා නිවාස...මෙතන මගේ කියන අය නැතත් මට දැන් ගෙදරක් හරි තියනවනෙ කියලා හිතුනා මට...යන්න ඒන්න තැනක් නැතුව හිටපු මට ඒ සිතිවිල්ලත් ඇති දවස් කීපයකට ජීවිතේ සතුටින් ගෙවන්න...සමහර විට ඒ සතුට නිසාම වෙන්න ඇති මට හිතුනා දැන් නම් මම මැරුනත් කමක් නෑ කියලා...මොකද මගේ මිනිය වලලන්න අය දැන් ඉන්නවනෙ...නැත්තම් ඉස්සර වීදියෙ කුනු වෙවී තියෙයි දඩ බල්ලොන්ගෙ කෑමක් වෙලා මගේ මිනිය..මං ඒකට හරි බයේ උන්නෙ..

ඒත් මේ හැම හැඟීමක්ම අස්සෙන් මට පුදුම හිතුනා...ඇයි මම ආපු ළමා නිවාසෙ මෙච්චර පුංචි කියලා හිතෙද්දි..මොකද මම අහලා තිබුනෙ ඒවයෙ ළමයිට සෙල්ලම් කරන්න ඕනි තරමක් ඉඩ තියනවා කියලා...

කමක් නෑ මේක නගරයක්නෙ...නගරෙක කොහෙන්ද එහෙම ඉඩක්..

මම උන්නෙ පුංචි කාමරයක...ඒකෙ මම වගේ තව ළමයි පිරිලා හිටියා...පව් නේද ඒ හැමෝටම කාත් කවුරුත් නැතුව ඇති මට වගේම...

සමහර ළමයිගෙ ගාවින් නම් මම ළගින් ආපු කිලිටි ගඳමයි ආවේ...ඒත් සමහර ළමයි ගාවින් පුයර සුවඳ පවා අපේ කිලිටි ගඳ මකාගෙන විහිදුනා වගේම මම ඒ සුවදින් පුලුවන් තරම් මගේ නහය පුරවගත්තා...